GERÇEKLE BÜYÜMEK DÜŞLERLE YÜRÜMEK

Özlem, Beyaz Atlı Prensi Beklemiyor.

Özlem, Beyaz Atlı Prensi Beklemiyor.

Evimizin kapısına yaklaştığımda değişmeyen o sesi duydum yine. Oturma odasından başlayıp koridordan geçen, kapıyı ve duvarları yok sayan ses. Dikiş makinesinin sesi... Anlıyordum ki annem yine çalışıyor. Tıkırtının hızından, arada bir kesilmesinden, makinenin bazen yorulmuş gibi zorlanmasından annemin ne durumda olduğunu, görmeden de anlayabilirdim. Kendimi bildim bileli duyarım çünkü bu sesi: Tırrr... tırrrr... Getireceği sonuçları düşünmeden "Ah, bir bozulsa! İğnesi kırılsa... Tamirciden aylarca gelmese..." diye düşler kurardım bazen.

Annem, dikiş makinesinden hoşlanmayışıma anlam veremiyor. Ben bebekken o sesi duyar duymaz uyurmuşum. Ninni sayarmışım bu tıkırtıları; hatta ağladığımda, hırçınlaştığımda susup uyumam için makineyi çalıştırırmış. Hemen susar, gözlerimi kaparmışım. Kim bilir niçin öyle yapardım? Belki de korktuğum içindi, uyuma numarasıyla ondan kurtulmaya çalışıyordum belki de... Hem insan bebekken sevdiği bir şeyi ömür boyu sevecek değil ya... Şimdi sevmiyorum işte! Annem onun kölesi oldu. Anneme "Otur!" diyor, annem oturuyor onun başucuna. Saatlerce kalkma izni yok, vicdansız bir köle tüccarı bu makine... Oysa ben de annemin diğer anneler gibi bizi kapıda karşılamasını, "Haydi çocuklar mutfağa size nefis yemekler pişirdim." demesini isterdim. Kapıya yaklaştığımda içeriden televizyon dizilerinden birinin sesini duymayı yeğlerdim. "Feriha, ne güzel bir kazağın var canım!" gibi boş sözler bile olsa, makinenin beynime işleyen tıkırtılarından daha anlamlı olurdu; ama bütün bunlar için vakti yok annemin. Annem terzi...

Aslında bu meslek anneme babamdan kalmış. Babamı çok az anımsıyorum, oturma odasında büyütülüp çerçevelenmiş bir fotoğrafı var. İnce uzun yüzlü, gülümseyerek bakıyor. İyi bir insandı diye düşünüyorum; düşlüyorum desem daha doğru olacak, ona ilişkin anılarım yok denecek kadar az çünkü.  Annem gözlerini duvardaki bu fotoğrafa dikerek geçmişe ilişkin şeyler anlatır bazen.  O anlattıkça anımsar gibi olurum. Söz gelimi beni kucağına alıp bakkala götürürmüş. Ben de her zaman aynı şeyleri alırmışım: bir balon, bir de gofret...

Saçlarımı çok severmiş babam.

"Özlem'in saçlarını hiç kestirmeyelim, peri kızları gibi upuzun saçları olsun kızımın."

Annem de bu yüzden olmalı, çok özenmiş saçlarıma. Hiç kısacık kestirmemiş, şimdi de öyle uzun ki... Arkadaşlarım "Rapunzel" adını taktılar bana. Hani şu saçlarının uzunluğuyla ünlenmiş masal kahramanı. Kuleden aşağı saçlarını uzatıp âşığını yukarı çeken Rapunzel...

Sonra hastalanmış babam; hastalığının ne olduğu uzun süre anlaşılmamış. Her doktor başka bir tedavi uygulamış, ama hiçbir yöntem iyileştirememiş onu. İşte o zaman "Bana bir şey olursa bu çocuklara sen bakacaksın, terziliği sen sürdüreceksin," demiş anneme. Kardeşim Çiğdem'e hamileymiş annem. Babam öldüğünde üzüntüsünden erken doğum yapmış. Babasını göremedi bu çocuk diye Çiğdem için üzülür hep. Beni gördü sayıyor, ben de hayal meyal bir şeyler anımsıyorum. Ama tam oturtamıyorum yerine. Hep başkalarının anlattıkları var aklımda. Beni kucağına alıp bakkala götüren, balon ve gofret alan bir baba...

Babamı asla terzi olarak düşünemiyorum. Canavar gibi homurdanan dikiş makinesinin karşısında nasıl otururdu acaba? Annem gibi o da sandalyeye oturduğunda kambur mu dururdu? İpliği dişleriyle mi koparırdı? Belki de makasla keserdi. Düşlerime soracak olursam babam terzi falan değildi, hepsini annem uyduruyordu. Fotoğraftaki yüzüne bakar, ona başka bir meslek yakıştırırdım. Sanki bir denizciymiş gibi, bir gemi kaptanı gibi... Ölmüş olduğunu hiç getirmezdim aklıma. Uzun yolculuklara çıkan, yılda bir ya da iki kez evine uğrayan bir denizci olmalıydı babam. Derken bir tıkırtı alırdı evin içini, homurdanarak düş dünyasından gerçeğe dönerdim. Ben bu dikiş makinesi için söylendikçe annem kızardı.