"Joonငယ်ရေ၊ လာပါးပါးတို့ပြန်ရအောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါးပါးငယ်၊ လာပြီ"
ဆော့နေရာကနေ Soekjinအသံကြားတာနဲ့ကုန်းထလာတဲ့၊ Leejoonလေး၊
"Dady၊ ပါးပါးငယ်!"
"ဗျာ၊ "နှစ်ယောက်သား သားငယ်လေးကိုတစ်ပြိုင်တည်းထူးလိုက်သည်။
"ဟီး! ခေါ်လို့ကောင်းတယ်၊ သားကဒီလိုလေးပဲအမြဲနေချင်တယ်၊ "
"ပါးပါးငယ်နဲ့နေရတာပျော်လားjoonငယ်?"
"ပျော်တာပေါ့ ပါးပါးငယ်ရဲ့၊ သားကပါးပါးငယ်ကိုသားအနားမှာတသက်လုံးခေါ်ထားချင်တာ"
"တသက်လုံးခေါ်ထားချင်ရင်၊ သားငယ်ကDadyကိုပါးပါးငယ်ဆီပေးမှ၊ ပါးပါးငယ်ကသားနဲ့နေမယ်ဆို၊ သားငယ်ကDadyကိုပါးပါးငယ်ဆီပေးမှာလား"
"အင်း၊ ဖြစ်နိုင်ရင် သားက Dadyနဲ့ပါးပါးငယ်ကိုနောက်ထပ်မောင်လေးတစ်ယောက်ပါထပ်မွေးခိုင်းချင်တာ"
Soekjinမျက်နှာရဲရဲလေးကို၊ Namjoonခိုးကြည့်မိသည်။အမှန်ဆိုNamjoonလက်နှေးနေသည်။ အခုမှအချစ်ဦးကိုရှာတွေ့တာမှတ်လား၊ Leejoonက Namjoonနှင့်Soekinကိုအမြန်ဖွင့်ပြောစေချင်သည်။ ကလေးဆိုပေမယ့်Kim Leejoonအဲ့လောက်မပိန်းပါ။ လူကြီးတွေကအမြဲခံစားချက်တွေကိုဖုံကွယ်ထားကြတယ်မှတ်လား။ Dadyဆိုပါးပါးငယ်ကိုကျွန်တော့်ထက်ပင်ပိုချစ်သည်။ ရှေ့လျှောက်Kim Leejoonတို့Dadyနဲ့ပ့းပါးငယ်ပေါင်းဖက်ရေးကိုဦးစားပေးသွားမှာပါ။ သားလည်းဝတ်တရားရှိတဲ့အတိုင်းပါ၊Dady။
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
"ပြန်လာကြပြီလားသားတို့၊"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဒေါ်ကြီး၊ "
"Dadyဒီမှကြည့်သား ဓာတ်ပုံရိုက်ထားတယ်"
"ပြပါဦးသား၊"
YOU ARE READING
Life Again[Complete]
Fanfictionသားငယ်ရယ်၊ ဒီကသည်းJinတုန်းလေးရှိရင် ကိုယ့်ဘဝကပြည့်စုံပါပြီ၊ အတိတ်တွေကကိုယ့်ရဲ့အိမ်မက်အဖြစ်တည်ရှိနေတာမို့၊ ကိုယ်တို့ရဲ့ပျော်ရွှင်မှုတွေကို အတိတ်တွေကြားမှာမဖုံးကွယ်ထားပါနဲ့ကလေးရယ်