PAUSED TİME

"Bu Gece Gelecekler"

Hızlı ve etrafıma bakmadan yolda yürüyorum yağan yağmurun yüzümü ıslatmasını umursamayıp sadece o an Bara girmeye çalışıyorum. İlçenin en kalabalık ve işlek mekanıydı girdim ve bir kadeh içki söyledim. Tam içecekken arkadan birisi kulağıma doğru yaklaştı ve " Bu gece gelecekler" deyip bardan çıkı ayağa kalktım ve etrafıma bakındım birden tüm camlar kırıldı herkes çığlık atmaya ve kaçmaya çalışıyordu ben hala yerimde duruyordum herkes kendini düşünüyordu herkesin tek derdi o an canını kurtarmaktı ben hiçbir şey olmamış gibi tekrar dışarı çıktım yolda yürürken telefonumu çıkardığım anda çaldı arayan Victor'du konsey için aradığı çok belliydi. Konseyde normalde ya birisi öldürülecekse ya da onların canını sıkacak bir şey yaptıysam çağırılıyordum daha fazla beklemeyip açtım
Victor;
Hemen konseye gelmen gerek
dedi ve telefonu kapattı
Şuan onları çekecek halde değildim tabii ki de gitmeyecektim sonra telefonuma Victor'dan bir mesaj geldi konseyin konumunu atmıştı. İstanbuldaydı normalde hep Paris'te yapılırdı İstanbulu seçmelerine şaşırmıştım oradakilerle çok anlaşamazlar ve bir daha gitmemek için yemin etmişlerdi şimdi gitmeleri gerçekten kötü şeylerin olacağını gösteriyordu. Vazgeçtim ve gitmeye karar verdim ben Londradaydım o yüzden uçakla gidecektim ilk olarak eve gitmem gerekiyordu Hızlıca yaşadığım yere geldim kapımın üstünde adım ve soyadım yazıyordu " Ballerd Waylet " çok bilinen isimlerden değil o yüzden Ball derler genelde gerçekten adımı değiştirmek gibi bir seçeneğim olsa hemen değiştirirdim burda bazı kurallar insanlar gibi değil maalesef.  Hiçbir eşyamı almadım sadece not defterimi ve benim için önemli olan kolyeyi alıp evden çıktım. Araba ile havalanına gidecektim arabaya bindim ve yolda giderken hala kargaşanın devam ettiğini gördüm bir adam arabamı durdurmamı söyledi korktuğu çok belliydi durmak istemedim ama sonra içimden durmak geldi yavaşça kenara doğru çekip camı indirdim
Adam;
Bayım lütfen yardım edin evim iki sokak arkada ve bu durumda yürümek istemiyorum
Tamam atla dedim
Yanıma oturdu ve evini tarif etti evinin önüne kadar bıraktım
Adam;
Çok teşekkür ederim çok iyi bir insansınız bu durumda herkes kendini düşünüyordu gerçekten size minnettarım
Adamın böyle konuşması beni sinirlendiriyordu bana karşı sempati duymuştu ve bu benim hastalığımdı beni kimse sevemezdi hala konuşmaya devam ediyordu o konuştukça beynim susmuyordu " öldür! öldür! öldür..."
adam tam kapıyı açacakken hızlıca kapıyı kapattım ve arabayı sürmeye başladım adam ne oluyor diye bağırıyordu karanlık tenha bir yere getirdim korkuyordu ama hala ona zarar vermeyeceğimi düşünüyordu bu beni daha da deli ediyordu. Sonra kendime hakim olamadım ve onu öldürmem sadece 2 saniyemi aldı...