《GECE GÜNEŞ》

BÖLÜM 1 / HAYATIM

Selam!🌌

Yeni bir kurguya başlıyorummm. Aslında bu hikayeyi 10-15 bölüm yazdıktan sonra yayinliycam.

   Iyi okumalar...🌟

   Gece güneş.. ismim gece soy ismim ise güneş.ne kadar zıtlar değil mi? Aynı benim hayatım gibi..

   Ailem ben 8 yaşında bir trafik kazası sonucunda vefat ettiler. Ben daha 8 yaşında bu hayatta kendimi yanlız ve boşlukta hissettim. 11 yıldır bu hayatta yokum bile. Yaşamanın ne olduğunu bile unuttum.

   19 yaşındayım.sarı saçlı , mavi gözlüyüm ve gamzem var.gökyüzü için canımı bile veririm. Çünkü o gökyüzünde benim ailem yaşıyor. Annem ve babam vefat etmeden önceden de gökyüzüne zaafım vardı. Manzaraları çok severim. Küçüklügümden beri resim çizerim. Şuan dahada kendimi geliştirdim. Profösyonel olarak resim çiziyorum. Geçen sene ödül almıştım ve cok mutlu olmuştum.yanlızlik ise benim tek gercegim. Yanlız olmayı bana hayat sunmadı,yanlız kalmayı ben seçtim. Çünkü bu hayatta  beni anlayan insan sayısı bile varla yok arası. Neler hissettigimi neler yaşadığımı kimse bilmiyor..

    Bebeklikten beri arkadaşım ve ne olursa olsun beni yanlız bırakmayan asena.. hayatımdaki tek kişi o ve ailesi. Asenanin ailesi bana da ailelik yapıyorlar.

   İzmirde yaşıyorum. Kendime ait evim var. Küçükken   karanlıktan korkardım. Ama şimdi o kadarda korkmuyorum. Alıştım artık karanlığa,yanlızlığa. Istesem bissürü arkadaş edinirim. Ama istemiyorum. Asena bana yeter ve daha fazlasını da istemem.

  En sevdiğim renklerden biri siyah.aslında çoğu rengi seviyorum. Bazıları siyahı renk olarak bile görmüyor. Neden? Neden siyahı renk olarak  görmüyorsunuz? Siyah rengini çoğu şeye yorumlayabilirim. Ama siyahı kelimelerle anlatırsam; karanlık,yanlızlık,özgüven ve ölümün rengidir. Son kelime beni bitirdi.. size demiştim ya annem ve babam vefat etti diye.

   Sadece onlar gitmedi benim hayatımdan. Sadece onlar gitmedi gökyüzüne. Dayım.. ailem vefat ettikten 1 yıl sonra oda öldü. Ben senelerce pisikolojik destek aldım. Tam düzeliyor diyorum başka birşey oluyor. Hatta öyle bir duruma geldim ki bazen yaşamam için sebep bile bulamıyorum.

  7 yaşındayken kerem diye bir yakın arkadaşım vardı. Hatta kardeşim sayılırdı. Ben asena ve kerem..biz süper üçlüydük. Asla ve asla birbirimizden ayrilmiycaktik. Ama kerem sözünü tutmadı. Bizi asena ile yanlız bıraktı...

7 yaşımda kerem..
8 yaşımda annem ve babam..
9 yaşımda dayım..

   Bu üç sene benim en büyük naletim. Bitti diyorum her şey ama sürekli tekrarlanıyor..

Herkes bana "Bu sondu gece" diyor ama aslında yeni başlıyor.

   Küçükken sosyal birisiydim. Taki kerem ölene dek.

O öldü..
Benim kardeşim dediğim kişi öldü..

   O öldükten sonra zaten hayatım sarpa sardı..

  O kadar acı vericiki sevdiklerinin gitmesi..O kadar acı bir şey ki onlar gökyüzündeyken senin bu bomboş dünyada tek başına olman. Bu hayatta sağlam duruyorsam onun sebebide asenaya ve aileme olan sözümdür..

  Bazıları ailelerinin,sevdiklerinin değerini hiç anlamıyor. Hep onlar öldükten sonra onların değerini anlıyorlar. Hep kaybettikten sonra onların sevgisini anlıyorlar. Insanoğlu neden böyle? Neden birisini kaybettikten sonra onun değerini daha yeni  yeni anlıyorlar ki?

   Ben öldüğümde mezarıma çiçek getirmelerini istemem. Eğer bana çiçek getiriceksen ben hayatda iken getir. Ben öldükten sonra beni mutlu edemezsin yada etmeye çalışma. Eğer beni mutlu edeceksen  ben hayattayken beni mutlu et. Ben öldüğümde bana acımalarını yada üzülmelerini istemem. Neden ben düştüğümde bana üzülmüyorsun da ,ben öldükten sonra bana üzülüyorsun?

   Bu hayat benim için anlamsız..

●ilk bölümden selâmlarrr.🌌

●oldukça güzel yazmaya çalışıcam.

●oy verip yorum yaparsanız çoook sevinirim...🌟

   ●Bu arada dünya sizin için anlamsız olmasın. Bazen çok üzülebilirsiniz. Yada sizi çok üzebilirler. Yada birilerini kaybedersiniz veyahut onlar çıkar sizin hayatınızdan.siz yinede çabalayın. Ne kadar yorulursaniz yorulun ama yinede bu hayata boş demeyin. Bu hayat boşuna yok..🌟

             🌟 Bölüm sonu🌟