Sisters forever?...

Hoofdstuk 1 : Hoe het begon...

"Ik word wakker, kijk opzij naar mijn zusje Roos. Ze is 7 jaar en al een paar weken ziek. Ohja, ik zal me ook even voorstellen, ik ben Merel, ik ben 12 jaar. Roos en ik zijn een paar jaar geleden onze ouders verloren bij een auto-ongeluk.  Omdat we geen andere familieleden hadden zijn we naar een weeshuis gebracht. En denk maar niet dat het leuk is hier, de baas van dit weeshuis is mevrouw Van Der Brugge. Ze is een hele strenge en lelijke vrouw met heel dik en verward haar en met een hele grote heksenneus. Dan heb je meneer Van Der Brugge nog, de man van mevrouw Van Der Brugge. Hij werkt als rechter, hij is bijna nooit thuis en als hij dat is, is hij altijd bezig met zijn werk. Dan heb je ook nog mevrouw Bloem, ik noem haar gewoon Nina. Zij is de enige normale in dit hele weeshuis, ze is erg aardig en begrijpt ons. We kunnen altijd bij haar terecht als met iets zitten. Zoals ik al vertelde is mijn zusje al een paar weken ziek, daarom is Nina bijna altijd bij Roos. Zij verzorgt haar, maakt haar eten klaar, praat met haar en nog veel meer. Ze heeft vandaag een afspraak gemaakt met de dokter, allen meneer en mevrouw Van Der Brugge mogen er niet achterkomen. Daarom heeft ze het juist ook vandaag gedaan want altijd op zondag gaan ze van 10 uur s'ochtends tot 8 uur s'avonds naar de stad voor een vergadering van alle weeshuizen in de hele provincie. En ik zal jullie nog wat vertellen, elke zaterdag van 1 tot 4 is er een open huis van dit weeshuis, dan kunnen alle kinderen geadopteerd worden. Ik en Roos zijn nog nooit geadopteerd omdat wij bij elkaar willen blijven en de meeste gezinnen maar 1 adoptiekind willen. Mijn grootste droom is om met Roos en Nina naar Spanje te verhuizen en daar in een grote villa met 3 paarden en een mega zwembad aan het strand te wonen. Nina is net 25 geworden, maar niemand heeft aan haar verjaardag gedacht behalve ik en Roos. Ik ben overdag stiekem uit huis gevlucht en heb van al ons spaargeld een klein cadeautje voor Nina gekocht. Het was een armband met daarop geschreven; Wij houden van je, xx Merel en Roos. Toen wij het haar gaven begon ze te huilen, ze gaf ons een knuffel en zei : "Als ik genoeg geld heb, adopteer ik jullie. Dan gaan we hier ver vandaan in een mooi huis wonen." Toen begonnen wij ook te huilen. Het was zo'n mooi moment. Opeens word er op de deur geklopt. "Ik ben het." Nina kwam binnen. "Het is 8 uur, tijd voor ontbijt. Merel, kleed jij je even aan, en wil je Roos even helpen om overeind te komen?" "Ja, tuurlijk." Antwoordde ik. Nina liep de deur uit en kwam 10 minuten later binnen met een ontbijtje voor Roos, mij en haar. Ik had me in de tussentijd al aangekleed en had Roos geholpen om haar overeind te zetten. Toen we allemaal ons ontbijtje ophadden ging de bel, Nina liep weg en kwam terug met de dokter. De dokter ging op de stoel naast Roos haar bed zitten en begon een gesprekje met haar. Na een tijdje vroeg hij : "Hoe lang ben je al ziek?" "Nu ongeveer 3 weken." De dokter pakte een paar van zijn apparaatjes en begon Roos te onderzoeken. Na een tijdje zei hij : "Dit ziet er niet heel goed uit. We kunnen je beter meenemen naar het ziekenhuis. Daar blijf je een paar nachtjes slapen, dan zien we wel verder." Ik schrok. Was het zo erg? Wat kan het zijn? Hoe gaan ze het oplossen? Ik had te veel vragen... De dokter belde met zijn collega's en die zorgden ervoor dat ze er over een half uur voor het weeshuis stonden met de ambulance. Roos tikte mij aan en zei zacht : "Ga jij ook mee, ik durf niet allen." "Ik zou wel willen maar ik heb school." Zei ik half huilend. Toen kwam de dokter tussen ons beiden en zei : "Als Roos het fijn vind als je mee gaat en ook daar blijft slapen, dan ga je gwn mee. Het ziekenhuis regelt wel wat met je school." Ik was super blij en Roos zo te zien ook, want die kreeg een klein glimlachje op haar gezicht. "Ik kom elke dag langs." Zei Nina geruststellend tegen Roos. "Merel, zou jij de koffer van jou en je zusje in willen pakken?" Vroeg de dokter aan mij. Ik knikte en begon snel. Nina hielp Roos met aankleden. Ze trokken snel iets makkelijks aan, een rood jurkje met bloementjes die Roos van Nina en mij had gekregen voor haar verjaardag. Binnen een half uur was de ambulance er en waren de koffer ingepakt. Wij waren klaar om te gaan. Roos werd op een ziekenhuisbed achterin de ambulance gelegd. Ik ging naast haar zitten. Nina kon helaas niet mee omdat ze op het weeshuis en alle andere weeskinderen moest passen. De deuren gingen dicht en we reden naar het ziekenhuis....."