OUR OWN FAIRYTALE

PROLOGUE

PROLOGUE

Ano nga ba ang Love?

Ano ang kaya natin gawin para sa Love?

Ano ang kaya natin isakripisyo para sa love?

Ano ang kayang baguhin ng Love?

Hanggang Saan tayo mag titiis para sa Love?

Hanggang kailan tayo makakasakit ng ibang tao para sa Love?

At Hanggang kailan natin sasaktan ang sarili natin para lang piliting hindi makasakit ng Iba ng dahil sa Love?!

Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud.
It is not rude, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs.
Love does not delight in evil but rejoices with the truth.
It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres.
(1 corinthians 13:4-7)

Bigla bigla pumatak ang mga ulan

Kaya napatingin ako sa kalangitan

Umaaraw pero umuulan

Sinasabayan ba nito ang pag luha ko mapait akong napangiti

"Let's go"aya nya sakin na inabot pa ang kamay nya para tulungan ako tumayo

Dahan dahan ko tinignan ang mukha nya sunod  sa mga mata nyang parang hinihigop ang lakas ko at sa labi nyang siguradong kahinaan ko

Dahan dahan din ako napatingin sa kamay nya napangiti ako ng maisip na

Sana balang araw mahawakan ko yun ng mahigpit

Sana kahit gaano kasakit pipiliin nya parin hawakan ako sa kamay

Sana sana sana sya na lang hanggang dulo

"Baka mag kasakit ka Tara na"aya nya ulit sakin pero ibinalik ko lang ang tingin ko sa kalangitan

Narinig ko sya bumuntong hininga sabay upo ulit sa tabi ko

Habang nakaupo kami isinandal nya ang ulo ko sa balikat nya,nilagay naman nya ang isang braso sa likod ko nagulat pa sya ng mahawakan nya ang bewang ko dali dali nya tuloy nilagay yun sa balikat ko

napangiti ako ng palihim he was so respectful

"I-I'm sorry"he said in soft voice

Mas napangiti ako at tumango lang sakanya

hindi ko alam kung ilan oras namin pinanood ang pag patak ng ulan hanggang sa namalayan na lang namin na tumigil na ang pag ulan

Dahan dahan ako napatingin sa kalangitan Ng biglang umaraw
mas napangiti ako ng makita ang bahaghari

"You like a rainbow"sabi nya habang nakatingin sya sakin

"Because makulay ang buhay mo pag nakikita mo ko"nakangisi kong sabi

"Hindi ka naman sinabawang gulay"nakataas pa ang isang kilay na sabi nya

"Ha?sinabawang gulay?"nakakunot noong tanong ko nakaharap na ako sakanya

Tinatigan nya ko bago natawa

"What?"tanong ko ulit

Anong nakakatawa dun

Baliw na ata talaga to

O baka nag kasakit na to dahil naulanan

"Makulay~
Ang buhay~
Makulay ang buhay~
Sa sinabawang gulay~"kanta nya na ginawa nya pang mic yung kamay nya

"HAHAHAHA"malakas akong natawa dahil sa itsura nya

Mas tumawa pa ko ng iiwas nya ang tingin nahihiya,pag tingin nya ulit sakin nakangiti na sya

Nawala naman agad ang tawa ko at napalitan ng gulat ng bigla nyang Ilapit sakin ang mukha nya pero tumigil din dalawang pulgada ang layo namin sa isat isa

"Your like a rainbow"Bulong nya sa tenga ko

Ilang beses pako napakurap"why?"Wala sa sariling tanong ko

"Because your only one beautiful I see after the storm"makahulugan sabi nya

Tinignan ko sya sa mata halos isang pulgada na lang ang layo namin sa isat isa na pati pag hinga at pag tibok ng puso nya naririnig ko na

"mahal kita Hindi Dahil mahal mo ako,Mahal kita Dahil mahal kita"nakangiti kong sinabi sakanya habang nakatingin parin sa mga mata nya

Nakita ko kung paano nanlaki ang mga Mata nya"mahal mo ako dahil mahal mo ako?"

"There is no reason why i love you, believe it or not, i love you no matter what or who you are."nakangiti ko ulit sinabi pero ramdam kona ang  panunubig ng aking mga mata at ang puso ko ay parang tinatambol hindi ko malaman kung bakit ganto ang nararamdaman ko ganto ba ang pakiramdam non.

pinagmasdan ko ang gwapo nyang mukha hinihintay ang bawat reaksyon at  ayun na nga nakita ko sa gwapo nyang mukha kung paano sumilay sa mga labi nya ang isang matamis na ngiti at nakita ko din paano nanubig ang mga mata nya.