A Writer's Dream Come True

Chapter 1: A Fresh Start

Hanna's P.O.V.

I'm a writer that has an inspirational themed that wants to show my talent to everyone. Actually, pangarap ko na 'to simula nang bata pa ako. Hindi naman tumututol yung mga parents ko. Dahil very supportive naman sila at hindi naman raw nila ako pipilitin na kung anong nababagay sa akin. I think for me, they are the best parents that I had.

Ang story ko is tungkol lang sa mga magical things na akala ng iba na imposible pero ito'y posible kung gagawan lang paraan at realism. And when I came to a company that publishes pocket books like VIVA PSICOM, they said na hindi daw pwede iyon dahil hindi raw nababagay. Kasi gusto daw nila yung medyo may thrill sa love. Ha? Bakit ba hindi pwede? Makapanghusga kayo ah?!

I think ngayon, umuwi ako ng luhaan. Pero, marami pa naman dyan eh. Kung hindi talaga pwede, papalitan ko ng kaunti. Baka kasi may kakornihan dun eh. Bakit? H-Hindi ba maganda nagawa ko? May mali ba? Eh kung meron, ano?

Hayy. I think na mag-status muna ako sa Facebook sa nangyari sa akin ngayon. Para kasing nakakabaliw. Hindi ba madaling i-analyze yung storyang pinapahayag ko? B-Bakit ba sila ganun? May mga taong nanghihingi nga ng tulong mula sa'yo, pero hindi lang man susuklian ng kahit maliit na bagay lang man? Now, who can't say na hindi cool 'yun?

Ako nga pala si Hanna Joyce Lee. A 15-year old writer that is still, hoping that my talents are being discovered by someone. That makes them inspire to do it courageously, without fear in our hearts.

~~~~~~~~~~

Tanong ko lang kaya sa inyo. M-Masama bang mangarap? Na makikita mong successful ang ginawa mong paghihirap? Eh ako na tanga! Na palaging umaasa, na yung pangarap ko matutupad pa rin. For me, it's like my greatest ambition in life. A-ayokong mabigo ang mga taong sumusuporta para matupad 'yun. Lalong lalo na ang sarili ko.

Papasok na ako sa school. Ayoko ko ng isipin yung masakit na nangyari sa'kin kahapon. Di ba sabi nila, 'Every Person Deserves Second Chances'? Baka meron pa sa akin. Haha.

Pumunta ako sa room 306, classroom namin. At naabutan ko mga classmates ko tahimik na tahimik. For the frist time 'to ah? Himalang naging tahimik sila ngayon, lalong-lalo na yung mga lalaki. Nagsisigawan kaya 'yun. Pero, mas okay 'to sa dati, tahimik na sila, mas makaka-concentrate ako sa pag-aaral. About 15 minutes passed, exactly, our adviser came. And we greeted her na 'Good Morning, Ma'am'. Di ba, as usual naman eh. 'Yun yung greet ng mga students sa teachers.

at may biglang tumawag sa akin. S-Sino 'yun?

''Hanna, pakopya nga ako ng assignment. Please.'' Aba't hindi pala nakagawa si Blaise ng assignment. Good job, Blaise. Ikaw na!

And by the way, he's Blaise Matthew Grande III. Di ba, halata nang mayaman talaga siya. atsaka nagtataka nga sila bakit ako pa yung gustong maging kaibigan 'nun, at hindi sila. Mga feeling. Haha! Joke. At another fact about Blaise, he's the #1 heartthrob in this whole campus. Like, seriously, palagi kong tinatanong na, ''Bakit siya pa?'' Hindi ba pwedeng iba naman?

''That's cheating, Blaise. Don't you understand?'' Deretsahan kong sinabi sa kanya. aba! Dapat lang alam niya 'yun noh?

''Please, I'll give you everything. Anything. Please!'' Seryosong nagmamakaawa ata 'tong mokong na 'to ah. With matching puppy eyes pa! Wow. Galing ng pa-effect niya para lang makakopya ng assignment. 'Yan kasi, hindi nagawa ng homework sa bahay. Tsk tsk!

''No, Blaise. I'm sorry, I can't do what you wanted me to do.'' Halatang halata na sa mukha niya na napipikon siya na hindi ko pinayagang kumopya. Haha! That's what you get, Blaise. From not doing any single homework. EVER.

-----------------

Lunch Break na namin. I buyed my food and went to the vacant table. Where I'm always alone. But when I thought I'm alone in my seat, I was wrong. Blaise just took a seat on my side. Whatda?

''Anong ginagawa mo dito? Bakit ka dito umupo?'' Tanong ko sa kanya. Aba! Dapat lang malaman ko noh?

''Eh wala ng vacant seat eh.'' tinignan ko yung cafeteria. Meron pa naman ah! Sinungaling talaga 'to kahit kailan. Always likes to trick everybody.

''Anong sa tingin mo sa'kin bulag? ang dami pang vacant seat oh? Sadyang mapili ka lang talaga, Blaise Matthew Grande III.'' Nag-smirk naman siya bigla. A-Ang gwapo niya kapag nag-ismirk. Pero, sa labas, alam ko na sa tingin niya, hindi pa ako nagwa-gwapuhan sa kanya. Kaya, todo effoet siya para mapansin. Di ba? Ang cool.

''Sige, maiwan na kita dyan, papasok na ako sa classroom.'' At nang tumayo na ako, bigla niyang hinawakan ng mahigpit yung kamay ko. At sinabi niya...

''Please, 'wag mo ako iwan. Please.'' Watda?! Nagpuppy eyes nanaman siya! G-Ginawa niya ulit. Myghad. Ayoko na! Please help!

''S-Sorry, Blaise. May gagawin pa ako eh.'' Nagpapalusot lang ako sa kanya. Sana nga maniwala siya. S-Sana nga...

''No. I-I think you're lying. Please stay with me a little bit.'' Hayy. Nakakaawa naman 'tong aso na 'to! I just stayed for a few minutes until he was finished by his food. And I'm free! Pwede na akong pumunta sa---

''Maglibot-libot muna tayo sa buong school.'' Ha? Ilang minutes na lang Chemistry class namin. May topak ba 'to o ano?!

''Blaise, ilang minutes nalang, Chemistry class na. Pumunta na kaya tayo sa classroom.'' Pag-aaya ko sa kanya. ''I-I promise! Babawi ako sa'yo pagkatapos ng classes natin. Promise!'' I added.

''Sige na nga! Pasalamat ka pinayagan kita ngayon. Mamaya, pagkatapos ng classes natin, bumawi ka sa ginawa mo ha?'' Grabe! Parang natatakot ako sa banta niya.

''Oo na. Bilis na.'' Nagmamadali kong sinabi sa kanya. Tumakbo kami all the way to our classroom kasi 3 minutes nalang mag-iistart na. Nakarating kami exactly on time! Phew! That was a close one.

P-Pero paano ako babawi kay Blaise sa ginawa ko kanina para lang hindi kami ma-late sa class namin? A-Ano nang gagawin ko? Kasi! Sinabi ko pa yung word na 'Promise'. Minsan, Mahirap pa naman mangako na hindi mo naman itutupad.