My pain book

Standarts

"Ik voldoe niet aan de eisen, ik ben niet goed genoeg." 

Leugens van de spiegel, de camera en het stemmetje in je hoofd.

Misschien zelfs van je ouders, je familie, je vrienden of mensen die je niet kennen of te vroeg. 

Er zal altijd kritiek zijn, zo zit deze maatschappij in elkaar.

Is diegene "anders of slimmer of knapper of minder slim of minder knap"?

Niemand is het zelfde en dat is blijkbaar raar. 

Ik help anderen, kom voor ze op.

Ik doe m'n eigen ding, leef m'n leven en toch gaat het niet top.

Ik help anderen, terwijl ik zelf huil.

Zo hoort het niet te gaan, ze zijn er niet vaak niet voor mij.

Ik geef ze daar niet de schuld van, het komt door mij, ik praat niet veel.

Ik wil geen last zijn, niet aanstellen, dat is waarom ik mijn pijn achter mijn enthousiaste gedoe en lach verschuil.

Vroeger was het anders, ik liet te veel zien.

Van mijn leven, mijn pijn mijn zwakte.

Maar het ging wel beter, ik voelde me goed.

Is dat niet zoals het zijn moet?

Misschien vinden mensen dat je te dramatisch bent of aandacht zoekt of wat dan ook.

Maar als je je goed voelt, blijf daarmee doorgaan, dan gaat het goed.

Er is geen garantie, het is een misschien.

Alleen een kleine tip, die ik mee geef aan een waardevol mens.

Stuur het niet naar iedereen, laat niet iedereen je zwakte zien.

Huilen mag, dat is menselijk, maar deel niet alles.

Mensen kunnen gemeen zijn.

Wat jij wilt is gelukkig zijn en dat is jouw wens.