Complicated Life

2 - Plane Tactics

Wiiiiiiiiii~

Ansaya ko... Gusto niyong malaman? Ahaha... Secret na lang. :P

De, joke.

Nakuha ko lang naman ang ang paborito kong libro na Sherlock Holmes, alam niyo yun? Yun lang naman ang adventures ng isang detective at maraming myteries and crime ang nakapaloob. And yeah, paborito ko ang ganung klaseng genre. Wierd ba? Kasi ang kadalasang genre ng kagaya kong isang tipikal na babae ay romances at sweet na eche bureche, na yun naman ang pinaka ayaw ko. Haha.

Natawa pa ko sa ka wirduhan ko, tanga lang. :D

Anyway, so yeah, ang layo pa ng pinanggalingan ko. =_= Ikaw ba naman ang pumunta pa US para lang dito sa libro. Pero, worth it pa rin ang pagpunta ko dito. Yep, hanggang ngayon andito pa ko, pero pauwi na din ng Pinas. Ahehe. Nag ikot ikot pa ko na parang ignorante lang, eeeeeeehhhh. 

Nga pala, katangahan ko naman oh. =_=

Nagsisimula na ko sa pagkwento ko pero di nyo pa nga pala ko kilala. XD

Arielle Shane Gomez ang pangalan ko. At ang natitirang detalye ng aking pagkatao ay... Di na mahalaga, pero malalaman niyo pa rin ang tunay na ako. :D

Nga pala, andito na ko sa airport. Oh, diba, sabi ko sa inyo pauwi na ko eh. Haha. Pakatapos kong gumala ng gumala at picture dito, picture doon, dito na ko pumunta. Mahirap na, pag di nakarating sa oras at wala ako, naku, panibagong ticket at panibagong babayarin na naman. Sayang ng pera nuh, ano ko, mayaman? :P

Naka check in nako. At di pa rin ako makaget over sa mga nakita kong foreigners. Ahaha. Ang tangkad nila, pati kulay ng buhok, masyadong blonde. -3- Nahiya naman ako sa buhok kong mahogany brown, and yeah, it's natural.

"Passengers for **** bound to the Philippines, Flight no. 027, please proceed now."

Yun na ang aking hinihintay para makaalis ako. Grabe, gusto ko ng umuwi. Nakakamiss ang Pinas.

-

-

-

-

-

Pagpasok ko ng plane, hinanap ko ang seat number ko.

*hanap hanap

*hanap hanap

018 na, ang akin ay 024

*lakad lakad

*lakad lakad

022

023,

02~

Ayy hanep, anu bayan! =_=

May tumulak sa ken kaya naman muntik na kong masubsob sa kabilang row ng upuan. Leshe, sino ba yun, di man lang nag sabi ng "excuse me" o kung ano, basta basta na lang... hayy

Kahit sorry wala. 

Pagtingin ko sa seat number ko,

WOW.

As in, WOW talaga.

Pumikit pikit ako ng ilang beses..

Namangha ako sa nakita ko

Isang lalaki na nakaupo sa dapat ay upuan ko. Ay, nananadya ba tong taong to? 

Eh ako dapat ang nakaupo jan eh.

(picture po nung lalaki sa gilid... ----->)

"Ehem." NAgkunwari ako na may ubo para mapansin niya. Pero wala eh. "Ehem, ehem, ehem." Nilakasan ko pa.