Prologue

7 1 1
                                    

Minsan lang dumarating sa buhay natin ang mga taong magpaparanas sa atin kung gaano kasarap ang magmahal.

Kung gaano ka gaan sa pakiramdam na may taong nagpapahalaga sayo bukod sa pamilya mo.

Kung gaano kasaya magpasaya ng taong gusto mong makitang laging may ngiti sa kanyang labi.

Yung tipong kahit na pagod ka na sa lahat ng kamalasang nangyayari sa buhay mo nagkakaroon ka parin ng lakas ng loob para pasanin lahat ng iyon. Nagkakaroon ka parin ng dahilan para tingnan ang mga magagandang bagay sa mundo.

Sa dami ng kamalasang dumarating sa buhay ko, I forget most of the good things this world could offer. I forgot to see the bright side of it..

But that was before...

Before i met someone who'd change my perspective on life.

Before i met someone who would make my heart flutter just by seeing her even from afar.

When i met her, i always see the good things this world has to offer to mankind.

Whenever i saw her lips formed a smile, my heart couldn't stop from being happy. She made me happy, she was and would always be my happiness and i know i am her happiness too.

Ngunit talaga nga namang napakalupit ng tadhana, ng mga taong nakapaligid sa amin.

I know i made her happy, i know i was the reason why she smiles...

We wouldn't care about how people see us. How people don't want us to be together.

But i couldn't just brush off the fact that i am the reason why she is hurting, emotionally and physically.

Because everytime, we're happy.

Everytime we see each other.

Everytime na may makakakita sa aming magkasama ay hindi lamang masasakit na salita ang aming natatanggap mula sa aming mga magulang. Hindi lamang panglalait at pagkutya, maging pisikal na pananakit ay amin ring natatanggap.

Masakit man pero gusto kong ilaban.

Masakit man pero gusto kong ipagpatuloy namin ang aming pagmamahalan.

If only i could just forget about everyone and think of her. If only we could just runaway together i would really do that just to be with her.

If only i could just brush off the fact that behind our every sweet smiles, sweet gestures, laughters i am putting her in danger, i am also giving her parents a reason to hurt her. I would really do that.

But we can't...

We just can't...

"T-tama na... Tama na po.." hindi ko magawang tingnan ang nangyayari na nasa harapan ko. Parang pinipiga ang puso ko sa tuwing tumatama ang sinturon sa katawan ng babaeng mahal ko.

"Sinabi ng hindi nga kayo pwedeng magkasama. Hindi kayo pwedeng magkatuluyan dahil magpinsan kayo!" Galit na sigaw sa amin ng mga magulang namin. Lagi nilang sinasabing kami ay magpinsan dahil sa ayaw nila kaming magsama.

Lagi kaming nasasaktan kapag nahuhuli kaming nagkikita. Ngayon naman ay sinasaktan sya sa harapan ko parang lamang sumuko na kaming dalawa.

Wala akong pakialam sa sinasabi nila. Mahal ko sya. Hinding hindi ko susukuan ang pagmamahal na ito. Hinding hindi ko susukuan ang babaeng mahal ko.

Parang gusto kong manakit. Gusto kong pumatay sa tuwing naririnig ko ang matitinding pagpitik ng sinturon sa katawan ng babaeng mahal ko. Parang sinisilaban ako sa galit sa tuwing naririnig ko ang mga daing nya.

"Tama na! Tama na! Ititigil na namin ito. Hinding hindi na kami magkikita ng anak nyo! Tigilan nyo na ang pananakit sa ANAK NYO!" I shouted and then they stop. Halos mabasag ang kakarampot na pagtitimpi kong hindi patayin ang lahat ng nandito ng makita kong hirap na hirap ang babaeng mahal ko. They're hurting her! They're hurting their own daughter! Damn it!

And i feel so useless because i can't do anything to protect her. I am willing to take every lashes but they wouldn't let me they just want me to watch the love of my life suffering miserable because of our relationship. Yawa mong tanan!

Her mother scoffed. "Siguraduhin mo lang na hindi ka na lalapit sa anak ko. Kundi alam mo na kung anong mangyayari sa kanya." Nagtangis ang bagang ko sa sinabi nya. Fvck you all!

Bahagya kong tiningnan ang babaeng mahal ko na masaganang namamalisbis ang luha sa kanyang pisngi. When no one's looking. Kumindat ako sa kanya. She knows what that means.

Sorry auntie. Sorry uncle. But i love your daughter more than you love her. Because i would never dare lay a finger on her even if things go rough not like what you're doing to her.

Hindi ko na kaya pang tingnan sya sa ganoong kalagayan kaya nauna na akong lumabas ng bahay nila.

I'm sorry. I'm sorry milady.. please bear it... Ilalaban ko ito.. ilalaban kita. Hinding hindi kita susukuan... I'm sorry that i love you so much that i can't even let go of you even if this is killing me. I'm so sorry...



Our lovestory might be so fucked up but i won't give up on us. Not now, never!

--
#QueenMavis

Behind SweetnessWhere stories live. Discover now