Kayıp

Tanıtım

Soğuk rüzgar eşliğinde yağan yağmur insanların hızlı adımlarla okula girmesine neden oluyordu. Okuldan tiksinip her fırsatta kaçanların okula sığınmasını sağlayan şey hava koşullarıydı. Ben ise engelleyecek bir şey göremiyordum. Aksine rüzgarın içime işlemesini istiyordum. Sigaranın dumanı görüş alanımı bulanıklaştıyor ve siyah beyaz hale getiriyordu. Aslında ben zaten siyah beyaz bakıyorum hayata. Benim için renkler yok. Benim için siyah ve grinin tonları var. 3 yıldır güneş bile benim için kara bulutları dağıtamıyordu. Siyah- beyaz hep aynı tondaydı, koyu.

3 yıl öncesine kadar ben de kahkahalar ile gülerdim. Arkadaşlarım vardı. Saçma hareketler yapardım. 3 yıl önce rahatça uyurdum. Ne bu 3 yıl ?

Günden güne çöktüğüm 3 yıl. Günden güne gerçek dünyadan uzaklaştığım 3 yıl. Günden güne eksildiğim, kayıplar verdiğim 3 yıl.

İlk kayıbım annemi kaybetmemdi. Bir gün kaza haberini almıştık. Bulduğumuzda arabanın bir uçurumdan yuvarlandığını görmüştüm. Sanki intihar gibiydi. Yol dümdüzdü ve genişti. Birisinin kaza yapması için kör kütük sarhoş olması gerekir gibiydi.

Ve aslında evet, bir kaza değil intihardı. Bunu sonra öğrenmiştim. Babamın bir kadınla ilişkisinin olduğunu. Ve bunu annemin bildiğini. Ve zavallı annemin babama aşık olduğunu biliyordum. Ve bildiğim diğer şey ise babamın ne kadar şerefsiz olduğuydu.

Aradan 1 yıl geçtiğinde ise küçük kardeşimin kanser olduğunu öğrenmiştim. Sanki hayat benimle dalga geçiyordu. Ve onu da kaybetmiştim. Geriye kalan ise babamın sahip olduğu tonca para. Beni parası ile mutlu etmeye çalışması. Sanki çok umurumdaymış gibi.

Adım Sahra. 13 yaşında olgunluğu öğrendim. 13 yaşında hayatın boktanlığını öğrendim. Benim resmen kişiliğim değişti. Sigara içenlerin olduğu ortamdan uzaklaşan ve sempatik bir kızken şimdi sigara bağımlısı soğuk bir kızım. Bazen aynada ki ifademe bakıyorum ve bomboş bakan gözler ile karşılaşıyorum.

Ve dediğim gibi o adamın parası umurumda bile değil. Eğer umurumda olsaydı bir kolejde okurdum ve istediğimi satın alırdım. Ama öyle değil.

Sıradan bir meslek lisesinde, 10. sınıfta okuyorum. Tüm yaşadıklarımı duvarlarında sakladığı küçük bir evin 2. katında yaşıyorum. Ve babam ile ayda 2 kez görüşürüz. Bana kalsa bir kere bile görmem ama..

Sigaram bittiğinde yere attım ve ayakkabımın ucuyla ezdim. Her zaman ki gibi kimseye bakmadan sınıfa doğru yol aldım. Ama onların bana baktığını biliyordum.

Çünkü daha dün edindiğim sayılı arkadaşlarımdan birisinin kavgası vardı ve onun arkasında kavgaya gitmiştim. Ancak karşıda ki sürtük anneme laf ettiği için kızı doğduğuna pişman etmiştim.

Sınıfta ki arkadaşlarım Serra, Melis ve Selenay. Dün kavgası olan Melisti.

Sınıfa girince Melis gülerek bana doğru geldi.

" Lan dün senden ben dövemedim Eceyi. "

" Elinde kalan kızın saçları değilmiydi? " dedim kaşlarımı kaldırarak. " Haklısın. " dedi ve devam etti. " Zaten gelmedi okula " .

" Bence okulunu değiştirmeli. " dedi Serra. Bencede. Tüm okula rezil olmuştu.

Çantamı attığım sırama oturdum. Ön sırada kızlar bir çocuk hakkında konuşuyorlardı. Gözlerimi devirdim. Buna ruhum bile gözlerini devirdi. Ben bu işleri bırakalı çok olmuştu. Olan olaylar ve babamdan sonra erkeklere güvenim azalmıştı. Evet fikrim yanlıştı. Çünkü doğrusu insanlara güvenim azalmıştı.

İşte bu kendini dünyadan dışlamış kızın hayatı. Arafta kalmış bedeni uzun bir köprüde sürüklenen Sahra'nın hikayesi...

Gelecek bölümlerden kesitler :

" Sen benden ne bekliyorsun ki? Ben kendimi bile önemsemiyorum. Ben aynaya en son ne zaman gülerek baktığımı dahi hatırlamıyorum. Ben kimseye iyi gelmem. Kimse de bana iyi gelmez. Ben iyileşmem anladın mı? "

--

" Kaçacak yerin kalmadı."

" O değerline tekmeyi yediğinde kaçacak yerim kalmış olacak. "

--

Karanlık sokakta sadece ayakkabımın sesi vardı. Kimseye güvenilmezdi. Demiştim. Babama bile güvenmezdim ben. Ve dediğim oldu. Babam yine yaptı yapacağını.

Herşeyden kaçtığım gibi kaçtım yine. Ama bir süre sonra ayakkabımın sesinden başka bir ses daha duydum. Ve ses bana daha da yaklaştı. Nefesini hissettim...

.
.
.
.

+25 Vote olduğu an ilk bölümü yayınlarım. Umarım beğenirsiniz.

Sahra hakkında söylemek istediklerim var. Ona kızmayın. O sadece hayattan bıkmış bir kız. Ama biraz da olsa değişecek.

Görüşmek üzere...