Annem çığlığa bağırırken, korku içinde onların kavga etmelerini izliyordum. Annemi korumak için kendimi annemin önüne atacağım zaman babamın benim canımı yakma korkusu ile geri çekiliyordum. En azından bir kardeşim yoktu.Eğer olsaydı o küçücük,minicik kalbi korku ve endişe içinde atacaktı.Yaşadıklarım bir kabus gibi kötü ve inanması zor şeylerdi.Tek farkı kimse sizi uyandıramıyor, 'bak geçti herşey korkmana gerek yok.' diyemiyordu.Fakat benim şu anda en çok ihtiyacım olan şeydi sevgi ve huzur.Çok bir şey istemiyordum.Sadece huzur ve sevgi ...
Benim yaşlarımda olanlar para, telefon gibi şeyler istiyorlar.Ben ise sadece beni anlayabilecek bir kişi istiyorum.Oturup tüm bu yaşadıklarımı konuşup, biraz olsun rahatlamak istiyorum.Kolay mı annenizi her gün dövülürken, canı yanarken görmek.Hiç ama hiç kolay değil ...
