ელეს POV ამ ამბის შემდეგ თავს ცუდად ვგრძნობდი,გარეთ გამოვედი უკვე აღარ წვიმდა ტაქსში ჩავჯექი და მალევე მივედი სახლში ,ვიბანავე და დავწექი ,ყველანაირი იმედი მქონდა გადაწურული აღარ ვიცოდი რა მექნა რა ხერხს მიმემართა,ჩემი მშობლების მკვლელი ხოლ მკვდარია,მას თვალებში ვერ ჩავხედავ და ვერ დავტანჯავ ისე როგორც ეს ჩემს მშობლებს უქნა,სწორედ ეს მაგიჟებდა და ამ ყველაფრის ფიქრში ჩამეძინა...
დილა: ისევ საშინელი მაღვიძარას ხმაური,რომელიც ყოველ დილას ყურში ჩამესმის ,საშინლად მტკიოდა თავი მაინც ავდექი და მოვემზადე,არანაირი მოტივაცია არ მქონდა იმისა რომ სამსახურში წავსულ ვიყავი ან ხალხში გამოვჩენილვიყავი.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
ეს ჩავიცვი,ავდექი და წავედი. :)
მილენა:მოხვედი,რამდენი დრო გავიდა რაც არ მინდახიხარ ,როგორ ხარ?
ელე: სიზმარში ვარ და მესიზმრები თუ რეალური ხარ?
მილენა: არ ვიცოდი ესე თუ მოგენატრე
ელე:მილენა ვერ ვიჯერებ რომ ეს შენ ხარ,მოდი ჩაგეხუტო იცი როგორი ბედნიერი ვარ ,როდის ჩამოხვედი?რატომ არ მითხარი რომ ჩამოდიოდი? ან საიდან გაიგე რომ აქ ვარ?ან როგორ მომაკვლიე?
მილენა:მოიცა გოგო დამშვიდდი ჯერ ამოვისუნთქო მაინც
ელეს POV მილენა ბავშვთა სახლში გავიცანი,ის არის ჩემი პირველი და ბოლო მეგობარი რომელიც მყავს , 15 წლისები რომ ვიყავით ის შეძლებულმა ოჯახმა იშვილეს და მაგის მერე აღარ გვინახია ერთმანეთი ,მეგონა რომ აღარ ვნახავდი მაგრამ როგორც ხედავთ ბედმა ისევ შეგვახვედრა ერთმანეთს.
