Angels and Demons

2

De volgende morgen werd Louise al vroeg wakker, en ze wist al die vorige avond wat ze wou gaan doen vandaag. Vandaag zou ze gaan kijken bij de demonen, en morgen bij de engelen. Ze wou hun leren kennen. Weten wat voor personen het waren, hoe hun karakters er uit zagen. Het voordeel aan dood zijn zal nu zijn, dat ze geen eten hebben, omdat je dat toch niet nodig heb. En ze heeft geen andere kleding of spullen dus ze hoefde niets te doen. Nu alleen nog weten hoe ik daar bij de demonen kom, dwaalde er in Louise's gedachtes. Ze loopt haar kamer uit, en vind al snel de weg naar buiten toe. Overal was het stil. Want ze waren ergens helemaal afgelegen, niet bij de demonen, niet bij de engelen. Maar gisteren zijn we hier lopend aangekomen, dacht Louise bij haarzelf. Louise gokte maar een beetje waar ze heen moest, maar na zo'n 7 minuten was er al een levendig stadje te zien. Of stadje? Eerder een groot paleis met allerlei huizen eromheen gebouwd. Alles pikzwart. En hier en daar waren er wat vlammen geschilderd op huizen. Alsof je echt in de hel was, dacht Louise. Louise baant haar weg tussen demonen door, maar weet al gauw niet meer wat ze nou eigenlijk zal doen. Opeens staat er een meisje met lichtblond haar naast Louise. 'Nieuw of niet soms?' Ze kijkt Louise strak aan. 'Ja.' Mompelt Louise terug. 'Victoire, en jij bent?' Victoire bekijkt Louise van top tot teen. 'Louise, 16 jaar oud, fietsongeluk.' Vertelt ze Victoire meteen. Victoire grinnikt. 'Dus zo jong nog maar?' Louise lacht en knikt. 'Ik ben gestorven toen ik 17 was, te veel gezopen. Ter plekke dood, maar nu ik hier al zo lang ben zal ik wel ouder zijn.' Victoire let op de demonen die voorbij lopen, sommige werpen een snelle blik op haar en Louise, die er afkeurend uitziet, maar voornamelijk kijken ze niet naar je. 'Waarom zie je er dan nog uit als een 17 jarige?' Vraagt Louise nieuwsgierig. Victoire kijkt weer terug naar Louise. 'Leeftijd verandert niet meer. We zullen er altijd zo uitzien.' Louise knikt en hoopt dat Victoire haar meer vertelt over het leven als demoon, maar dat doet Victoire niet. 'Leidt me rond.' Zegt Louise tegen Victoire, die ondertussen bezig is een sigaret optesteken. Victoire knikt, en samen lopen de twee meiden, of eerder demoon en meid door de straten. 'Wanneer heb je je test?' Vraagt Victoire opeens aan Louise. 'Overmorgen,' Antwoordt Louise bot terug, terwijl ze zich weer richt op alle huizen die voorbij komen. 'Ik kan niet wachten tot je echt een demoon bent, ik mag je wel kleine.' Louise keek Victoire weer aan. Het viel Louise nu pas op dat Victoire inderdaad een heel stuk groter was dan Louise. Ze lachte zachtjes. 'We zien wel.' Zei Louise tegen Victoire terwijl ze weer verder door de straten liepen.

'Ik moet God spreken, de demonen willen ons zeker weten iets aandoen!' Een engel genaamd Niklas, was uit het bos gerend terug naar het paleis van God, waar hij vaker was te vinden dan in zijn eigen huis. 'Ik ben in mijn kamer!' Hoorde hij al een luide stem roepen. Niklas wachtte nog even voor hij echt toestemming had, en ging toen naar God toe. 'Mijn vader, we moeten op ons hoede zijn, de demonen hebben plannen!' Niklas stond voor God, die rustig op een stoel zat starend uit het raam. 'Wat is het dat je gezien heb dan, Niklas?' Vroeg God rustig. 'Een demoon probeert een engel verliefd op hem te laten worden! En dan willen ze waarschijnlijk hier binnen komen!' God fronste zijn wenkbrauwen. Nooit eerder hadden de demonen het zo uitgepakt. 'Wat zouden we hier aan moeten doen?' Vroeg God zich hard op af. 'We moeten klaarstaan voor als er een aanval komt, mijn vader.' Zei Niklas. God knikte. 'Bedankt voor alles Niklas, we zien elkaar snel weer.' Waren de woorden van God, toen hij de kamer verliet. Al gauw ging ook Niklas weg, nog steeds zoekend naar aanwijzingen hoe de demonen hun zouden gaan aanvallen.

De dag vloog voorbij voor Louise en Victoire. Samen hadden ze overal een kijkje genomen en Louise had een paar andere vrienden van Victoire ontmoet. Demonen waren niet zo slecht als ze leken. Soms een beetje kortaf, maar niet anders dan anderen. Louise had nog niet heel erg nagedacht over de test die ze zou moeten ondergaan, maar naarmate het dichterbij kwam werd Louise steeds zenuwachtiger. Victoire vertelde haar vrienden over wat Louise vertelde toen ze elkaar net ontmoette. 'Ja, je had Louise moeten horen! "Louise, 16 jaar, fietsongeluk."!' Victoire lachte alles bij elkaar. En het hele café waar we in zaten lachte mee. Louise lachte ook maar mee. Demonen waren best leuk. Hier zou ik wel mee kunnen leven, dacht Louise. Ze waren misschien wel wat gemeen, maar engelen zouden dat soms toch ook wel zijn? Bedacht Louise zich. Opeens vloog de deur open van he café en meteen was het doodstil. 'Jongens.' Klonk de zware stem. 'Colin!' Riep de barman. Iedereen lachte weer keihard. Louise haalde opgelucht adem, en voor ze het wist had Colin naast haar plaats genomen. Colin was niet zomaar een demoon. Nee, zeker niet hij was de enige van de demonen, die familie was van de Duivel. Iedere demoon kende hem, net als een blond mooi meisje op een Amerikaanse 'high school'. Hij was vaak te vinden in de sportschool, waar hij zich concentreerde op het kunnen afmaken van demonen en engelen. 'Je bent nieuw of niet soms?' Vroeg Colin aan Louise, die al gauw knikte. 'Mooi en hoe ben je aan je einde gekomen? Want je lijkt me erg jong.' Colin bekijkt Louise goed. Hij haalt het oranje plukje haar wat voor haar oog valt weg, en kijkt in haar felle blauwe ogen. 'Ik ben 16. Ik had een fietsongeluk.' Vertelt Louise aan Colin. Victoire grinnikt. 'Jullie mogen elkaar wel hé.' Colin haalt simpel zijn schouders op. 'Ze is niet eens een demoon.' De groep bekijkt Louise weer. 'Waarschijnlijk word ze dat wel.' Zegt een van de jongens waar Louise de naam allang weer was van vergeten. Colin lacht. 'We zien wel.' Colin wist wanneer de testen waren. En hoe ze precies werkte. Colin voelde al meteen bij nieuwe wat ze zouden worden. Maar bij Louise voelde hij het niet. Er staat iets te gebeuren, dacht Colin. En Colin wist nu al dat hij Louise goed in de gaten moest houden. Victoire wist altijd al dat er iets met Colin was, maar ze kon er maar niet achter komen. Ook al hadden ze wel een relatie, waar eigenlijk niemand van wist. Victoire wist niet waarom maar Colin wou niet dat het openbaar werd. Maar alles op zijn tijd toch, dacht Victoire.

En dat maakte dat dag 1 voorbij is.