Focus

FOCUS
___________________________________________________________________

Gefocust.
Het voelde alsof ze indertijd de focus los kon laten.
Ironisch, want dat was alles wat ze nu niet kon.
Niet wilde.
Haar blik recht vooruit gelaten, haar ogen gedegen.
Uit verbinding met alles van deze wereld.
Alleen nog zicht voor de straat voor haar, die langzaam alleen maar voller raakte met mensen. Mensen in auto's, rijdend op scooters, op fietsen, alles om maar sneller van A naar B te gaan. Alles om maar gefocust te kunnen zijn.
Alles om nergens aan te hoeven denken. Om overal afleiding te kunnen zien.
Gefocust om maar afgeleid te zijn.
Haar voeten leidden haar langs een gevel.
Het was mooi en groot, maar niet bijzonder genoeg om haar te laten denken.
Dat was immers niets echt meer, "bijzonder genoeg".
Het kon haar allemaal niet imponeren.
De hakjes onder haar schoenen vormde een eigenaardig ritme. Een ritme dat altijd precies hetzelfde was. Het ritme waar ze graag naar luisterde.
"Klak, klak, klak."
De ondergrond gaf er een eigen toon aan mee. Zo vormde de stenen in de stad een hogere "klak" dan de stenen in het park.
Ze was midden in de stad beland. Het was drukker dan ze zich herinnerde.
Stop met denken.
Gefocust.
Er waren veel mensen. Het maakte haar ontzettend nerveus.
Ze nam een hap adem, voelde haar hoofd lichter worden.
Ademen, blijven ademen.
Naar één punt kijken.
Focus je.
Ze liep door.
"Klak, klak, klak."
Ze schrok van de vrouw die langs haar met de fiets voorbij reed en op een monotone toon tegen haar telefoon sprak.
Het werd steeds meer benepen daar in de drukke stad. Zo voelde het voor haar.
Auto's die meedogenloos en barbaars door rood reden en toeterden alsof de overstekende fietser de oorzaak van zijn fiasco was.
Het belemmerde haar gevoel van veiligheid enorm. Ze was erg benijd op de mensen die zorgeloos door de stad konden lopen.
Ze kwam tot stilstand bij het stoplicht.
Focus je op het rood.
Auto's vlogen voorbij. Ze ontving een glimp van een fatale gedachte.
"Klak, klak, klak." klakte ze met haar tong.
Om de angstige gedachten van haar af te zetten.
Haar hoofd voelde lichter.
En het allerlaatste wat ze ooit dacht was:
"Het is groen."
Wanneer ze stopte met focussen, kon ze niet meer stoppen met denken.
En vanaf dat moment, kon ze haar eigen droom leven.
Een droom zonder paniekaanvallen.
Een droom zonder focus en afleiding.
Een droom zonder enige prikkels.

Stil en zwart.
___________________________________________________________________

10-06-2020