Kafamda inanılmaz bir ağrıyla gözlerimi istemeyerek de olsa açtım . İlk başta nerede olduğumu anlayamasam da başımda dikilen hemşireden hastanede olduğumu anlamam çok uzun sürmedi. Fakat neden buradaydım ? Neden bütün anılarım kesik kesikti ? Ne kadar zamandır buradaydım ? Bu sorularıma acilen cevap bulmalıydım . Tam ben bu düşüncelerimle uğraşırken sorularıma cevap verecek kişiyi yani Doktorum olduğunu anladığım adam içeriye girdi ve rutin kontrollerimi yaptıktan sonra benim sormama gerek kalmadan kendisi bana cevapladı : Eylül hanım 3 yıl önce bir apartmanın tepesinden atlayarak komaya girdiniz. Ailenize haber verdik en kısa zamanda burada okacaklardır . Sizinse biraz dinlenmenizi tavsiye ederim .
Doktorumunda dediği gibi kısa bir süre kestirdikten sonra odama annem , babam ,Derya ( ikizim ) , Melis ( ablam ) ve Ali girdiler . Herkes sanki savaş alanındaki askerler gibi odaya büyük bir gürültüyle, birbirlerini iterek girmeye çalıştılar. Tam kargaşa biteceklen Derya ve Melisin kapıya sıkışması herkesi şoke etmişti . Tabi yerlere yatarak gülmemek elde değildi . Bu durum Allahtan çok uzun sürmedi de herkes asıl işlerine yani bana odaklanabildiler. Tabi sıkı sıkı sarılmalardan dolayı kaburgalarım , öpülmekten sırılsıklam olan yanaklarım ve yüksek sesli ağlamalardan dolayı kulaklarım bu durumdan pek hoşnut olmasa da ben psikolojik olarak kendimi çok mutlu hissediyordum . Çünkü bu hayatta sevildiğini bilmekten başka insanı daha ne mutlu edebilirdi ki ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Belirsiz
KurzgeschichtenSonumuzun ne olduğunu bilemeyiz ama elbet bir gün sonumuzu yaşayacağız.( Tamamlandı )
