When you say everything is wrong, it is wrong. Ngunit anong magagawa mo kung mahulog ka sa maling tao? You can't run because every time you run it is killing you. Ayaw ko na but my heart is screaming his name, but my mind hate him for fooling me.
I thought he will be the person that will be my side forever, everyone is using me and I thought he's not one of them but I'm wrong. Yes I'm wrong. He fooled me, he just used me, the person I loved used me, and I hate my self for trusting someone who I don't even know everything on him.
I just know his name age but nothing else but that, despite of that I loved him but he fooled me.
That's why my heart and mind now is always doubting, I felt that everyone in this world will betray me and hurt me, I don't trust someone, even my family even my closest friend.
Who I'm going to trust if the people beside me is fooling me?
"Ellen okay ka lang?" Tanong ng aking kaibigan na si Asha, isa siya sa aking kaibigan, kaibigan?.
"Oo, okay lang ako." Sagot ko dito at kinuha ang aking ballpen na sinusulatan ng essay, nag buntong hininga naman ako bago muling nag sulat sa aking papel, ng matapus ipinasa ko na ito sa aking guro na NASA kaniyang lamesa sa unahan, ako ang unang naka tapus. Sabi ni Ma'am Gavalpin ay pwede na raw akong lumabas at mag snack.
Lumapit ako Kay Asha at nag paalam sa kaniya tsaka kinuha ko na rin ang aking bag at iba pang gamit sinabihan ko rin si Asha na mag kita na lamang kami sa cafeteria, pagkalabas ko ay dumeretso na ako sa cafeteria habang nag lalakad ay sumasakit na naman ang aking puso nag buntong hininga ako upang tanggalin ang sakit na nararamdaman ng puso ko.
Pagka-rating sa cafeteria ay natigilan ako ng makita ang isang lalaking naka-tayu at naka Linya upang bumili, kumunot ang aking noo at bakas sa aking mata ang pagtataka.
"Anong ginagawa ng mang lolokong niyan dito?" Pa bulong Kong tanong sa sarili, nag pasiya akong umalis na lamang room at pumunta sa Garden na school, pagka rating sa garden ay hinanap ko kaagad ang favorite spot ko which is sa likod ng malaking puno na napapa libutan ng mga bulaklak, pumunta ako sa secret na pasukan nito.
Na diskubre ko ang lugar na ito noong mga oras na ayaw Kong may makausap at mag tago sa mapag linlang na mundo.
Para itong kuweba ngunit gawa sa halaman, lumusot na ako at pumasok na sa loon umupo ako sa mat na nilagay ko noon pa rito,napa buntong hininga nanaman ako dahipnsa bigat na nararamdaman.
Anong ginagawa niya rito?
Is he going to school here?
Hindi pwede, araw-araw akong masasaktan kung araw-araw ko siyang nakikita rito sa school.
Pinaglalaruan ba ako ng tadhana?
Hindi pa ba sapat ang sakit na naramdaman ko ng mga oras na sabay-sabay akong niloko ng mga taong mahal ko? Hindi pa ba sapat iyon?
Muli na namang tumulo ang aking mga luha.
Hindi ka na ba mauubos luha?
Hindi ka na titigil sa pag iyak?
Hanggang iyak ka nalang ba self?
Hanggang dito ka nalang ba?
Gusto ko ng mapagod sa mundo at mawala na lang ngunit kung gagawin ko iyon para ko naring sinabi na mahina at duwag ako.
I will fight this battle no matter what! I will fight!
Muling malalim na buntong hininga ang ginawa ko at lumabas na, inayus ko ang harang bago umalis, taas noong akong nag lakad sa hallway nag bell na, hudyat na tapus na ang morning class ng lahat, nilakasan ko ang aking loob upang harapin ang mga matang nilang mapang husga.
"Wag kayong lumapit jan baka kasuhan din kayu!" Saad ng isang estudyante, kasabay nito ang malakas na tawa, binilisan ko pa ang aking paglalakad, naka yuko akong nag lakad dahil sa kahihiyan na natatanggap, ngunit natigilan ng bigla na lamang akong naka bangga ng kung sino, tinignan ko ito at ka sabay ng bigat ng puso ang sakit at galit nararamdaman ko ay ang pag landas ng luha sa aking mata.
Kitang-kita ko ang mga estudyanteng natigilan, pinag masdan ko ang mata ng taong nasa harao ko, Hindi ko alam kung saan ako humugot ng lakas ng loob tignan siya sa mata at maging ganito kami kalapit sa isa't-isa.
Kung noon ito kikiligin ako at abot langit ang ngiti ko ngunit tapus na ang lahat ng iyun, narito kami sa katotohanang ang taong minahal ko ay niloko at ginamit lang ako.
"Are you happy now?" Wala sa sariling tanong ko nakitaan ko ng lungkot ang kaniyang mata panandalian lamang, baka namamalik mata lamang ako, he will never be sad, he's happy now because he already take what he want.
Ang kaniyang walang expression na mukha kanina ay napalitan ng ngisi, tila'y ng iinsulto ito, matinding galit ang nararamdaman ng puso ko, para itong apoy na kumakalat sa aking katawan at sa oras na mabalot ako ng apoy at maubos ang natitirang harang nito ay sasabog na at walang matitirang naka tayo kapag itoy sumabog na.
"Umalis ka na sa harapan ko" my voice is cold as ice but his expression is more than cold.
Nag lakad na ito at binangga ang aking balikat, ang apoy na kanina pa kumalat at bigla ng nawasak ang harang ay sumabog na, walang pag alinlangan Kong sinuntok ang kaniyang likod at ng humarap ito ay muli ko siyang sinuntok.
Nag sigawan ang mga estudyante na nasa paligid namin.
"Binangga mo ang maling tao." Malamig Kong sabi dito naka hawak ito sa pangga niya kung saan ko siya sinuntok.
Ngumisi ito "A Girl like you can punch that hard huh?" Mapa nuya nitong saad, naglakad ito palapit sa isang babaeng may hawak na milk tea, may sinabi ito sa babae bago ibinigay ang milk tea na hawak.
Nanlaki ang aking mata na wala niya itong pagalin-langgang sinabuy sa akin at kasabay ng pag buhos ng milk tea sa akin ay ang parang kulog na sigaw ni ng isang guro.
"Mr. Aserdano and Ms. Dela Serna! Go to my office right now!" Nanlamig ako sa narinig, I want to run ngunit wala akong magagawa, masama Kong tinignan si Jin bago naglakad papuntang office ni Ma'am Santillan.
I know this! they will punish us the same what they did to us in first class.
I HATE THIS WORLD!
I HATE YOU DESTINY!.
I HATE YOU KIM JINUEL ASERDANO!!!!
