Şu an deist denen kavramın ta kendisiyim, bunu her ne kadar çevreme anlatamasamda ki gerek de duymuyorum, içimdeki Tanrıyla mutluyum. İçimde korku yok. Gene edebliyim, gene ahlaklıyım gene insanlara zarar vermeyi düşünmüyorum. Biri yardım istediğinde bunu bonus sevap kazanmak için değil içimdeki sevgiden dolayı yapıyorum ve oynamıyorum ne Tanrıya ne de kendime, samimiyim. İçimdeki Tanrı anlıyor beni, yargılamıyor ve bunun verdiği huzurla yaşıyorum, aklımı mantığımı kullanarak. Her şeyden önce insan olarak yaşamanın onuru var üstümde. Düşünmek zor iştir bu yüzden çoğu insan yapmaz bunu önce içine dönmek gerek, yalnız kalmak.. Farkındalığın keskinliğine ulaşırsın sonra ve huzur dolar için. Ne sosyal baskı, ne din.. Anladığım Tanrının lütfuyla geldim bu dünyaya, insanca yaşayıp, olmak istediğim gibiyim sadece hiçbir dayatma olmadan ve mutluyum..
Tanrı senin "Tanrı"kavramından ne anladığındadır. Ve bundan dolayı da kimse seni yargılamaz. Özgürce düşünüp, yaşayabildiğim bir hayat istiyorum sadece, Tanrı benimle ve bunun verdiği bir huzur var içimde. Ne saçma ibadetler, ne saçma kurallar hiçbiri sağlayamaz Tanrıyla aramdaki iletişimi ben onu kalbimde, ruhumda hissediyorum. Bunu şekille ifade etmeme gerek yok, hatta aramızda fazlasıyla esprili bir dil var. Ve karşılıklı olarak seviyoruz birbirimizi :) Bunca şeyin komedi olduğunun o da farkında ve gülüyor sadece insanlığın haline.
