Kafamda hala 'Benim zamanım kısıtlı' cümlesi dönerken ve ben kesin bir neden bulamazken asansörün önünde çarptığım adamın babam olduğunu bile 'Oğlum, Leyla çoktan çıktı, koşsan da yetişemezsin' diyerek güldüyü zaman anlamıştım. Ve işin tuhaf yanı da; 'Demek ismi Leyla' diye tekrarlarken babamı sarsmamdı. 'Saçmalama istersen, Anıl. Kendine geldiğinden beri Mecnun misali deli danalar gibi koşturuyorsun hastahanenin ortasında. O yüzden Leyla gitti dedim." Demesi üzerine de nihayet konuyu anlamış ve adını bile bilmediyim halde beynimi ve hislerimi safdışı bırakmış Hasta Su Damla'sının hastalığını öğrenmek için babamı işinden alıkoyarak sorular sormuştum. "Hasta Su Damlası", dedim ya ismini bile bilmiyordum. Bu yüzden sana böyle hitap etmeye karar vermiştim. Aslında bir anda tesadüf eseri ağzımdan öyle çıkıvermişti..
Beynindeki tümör yüzünden ölümü bekliyormuşsun.. İçim acımıştı babam anlatmaya tereddüt etse bile öğrenmeden vazgeçmeyeceyimi bildiyi için anlatmaya başladığında. 5 ay önce öğrenmişsin tesadüf sonucu beynindeki tümörü. Ama tedavi için hiç bir uğraşın olmamış. Peki neden? Niye bir tek olsun hap bile almadın bu ölümü beklediyin 5 ay içinde? Kimsin sen,Hasta Su Damlası? Nasıl oluyorda doğduğundan beri umursamaz, kimseyi takmayan daştan bir adamı bu kadar değiştiriyor, rahatsız,düşünceli bir adam haline getirebiliyorsun?
Kafam allak bullak, düşüncelerim dağınık bir haldeyken babamın odasından çıkmış, hastahaneden uzaklaşarak nereye gideceğimi, seni nerede arayacağımı, nasıl bulacağımı bilmeden araba kullanıyordum. Önceki sarhoşluğumun, her geceki alkollü hallerimin, 'nasıl olsa daha 23 yaşındayım tabiiki gezip tozacağım' diyerek o gece kulübü senin bu bar benim gezmelerimin, nerede söndürdüğümü bile unuttuğum fenerlerin yerini aşırı dozda dalgınlık, endişe almış ve beni benden çıkarmıştı. Ve dalmış gözlerimi yola çevirip, aniden frene bassam da, geçkalmıştım...
