Kar Tanesi

1. Bölüm: Mucize

Londra-1998 Grace

Grace anahtarını cebine atarak aynada saçlarını düzeltti. İç geçirerek kırmızı montundaki minik yırtığı bulmaya çalıştı. Arkasını dönüp çıkmak üzereyken aynada John'un silüetini görerek duraksadı. Eşinin gözleri onu herzaman gülümsetmeyi başarıyordu. John, Grace'in saçlarından bir tutam alarak kıvırdı. Ardından sırıtarak "Bu melek nereye uçacak?"  diye sordu. Grace ise sıcak bir kıkırdama ile sevgilisine dönerek "Aç mı kalmak istiyorsun, Fırına gidiyorum." dedi ve şakadan John'un burnunu sıktı. Sonra ona öpücük atarak beyaz ahşap kapıdan çıktı.

Soğuk hava tenine değer değmez içinde bir ürperti oluştu. Rüzgar kahverengi saçlarının havada hafifçe salınmasına neden oluyordu. İki kere sağa döndüğünde sıcak kalpli, kendilerine bedava ekmek veren fırıncı Joanna'nın dükkanına ulaşacaktı. Joanna, küt kesilmiş siyah saçlı, tıknaz ve tombul yüzlü bir kadındı. Beyaz ve çiçekli önlüğü her zaman un lekesi ile donatılmış olurdu.

Dükkanın cam ve beyaz çerçeveli kapısına ulaştığında kapıyı gıcırdayarak açtı. "Heey, beyaz tavşanım mı gelmiş benim!" diyerek bir kahkaha patlattı. Grace 9 yaşından beri Joanna'nın fırınına uğrardı. İlk uğradığında fırına elinde beyaz, pofuduk bir tavşan tutan bir kadın gelmişti ve fırının tuvaletini kullanmak istediğini, tavşanına bakmlarını söylemişti. Joanna, dükkanına yiyecek bir şeyler almak için gelmeyenleri sevmezdi. Grace tavşanı oyuncak sanıp yere atmıştı ve kadın dehşet içinde tavşanını yerden alıp kapıyı çarpıp çıkmıştı. O günden beri Joanna, Grace'ye beyaz tavşanım derdi. 

Grace beyaz çantasını tezgaha koyarken "Jo!  İki ekmek ve verebilir misin?" "Aah! Hemen getiriyorum."  Grace kafasını onaylar şekilde salladı. Tam bu sırada midesinde bir bulantı hissetti. "Gracie, tatlım iyi misin?" dedi Joanna endişeyle. Ardından karnına bir göz attı. "Hey! sen kilo mu aldın?" Grace son zamanlarda karnının büyüdüğünü hissediyordu. Joanna ile gözgöze geldiler.  Aynı şeyi düşündüklerini umarak "Şey... Ben sanırım..." "Tatlım yoksa bir tane daha mı Grace geliyor!" Grace başını yere eğdi. Bu ihtimali hiç düşünmemişti. "Joanna, gitmeliyim."  diyerek kapıdan çıktı.

                              ***
  Eve geldiğinde cebinden anahtarı çıkarıp "klik, klik" sesleri ile beyaz ahşap kapıyı açtı. Artık kapının çıkardığı gıcırtı ona melodi gibi geliyordu. Beyaz ve ucu aşınmış ayakkabılarını çıkararak rafa kaldırdı. Kafası, alışveriş merkezinin lavobosunda yaptığı gebelik testinin olumlu sonucundan ve gittiği doktordan bebeğin doğmasına 5 ay kaldığını öğrendikten sonra az da olsa karışıktı. Yeni birine nasıl bakacaklarını düşünüyordu, bir yandan da bebek sahibi olmanın güzel bir şey olabileceğine emindi. Bu düşüncelerinden uyanmasını sağlayan John'un sesi oldu. "Hoşgeldin! Bir sorun mu var Grace?" yutkundu. "John senle konuşmam gerekiyor." dedi boş bir ifadeyle. Beraber portmento'nun yanındaki rengi solmuş mavi kadife koltuğa oturdular. Grace, eşinin elini tutarak boğazını temizledi " Ben.. Ah John ben hamileyim," duraksadı " küçük yavrumuzun doğmasına 5 ay var." John gülümsedi. Ardından onun da Grace ile aynı şeyi düşündüğünü belli ederek gülümsemesi solmaya başladı. "Bu mükemmel bir haber sevgilim, ama.. bak Grace bizim ona bakmamız çok zor." Gözyaşları Grace'nin gözlerini yakıyordu. "Ne yapacağız John?" bunu sorduğu sırada karnında küçük bebeğinin tekmelemesini hissetti. İçinden 'keşke daha şanslı olsaydın' diye geçirdi çocuğu için. "Onun yok olmasını istemiyorum Grace. O bizim ellerimizde olmasa da başkası ile mutlu bir şekilde büyümeli."  Grace kalbine tekme yemiş gibi hissetti. Ama başka seçeneklerinin olmadığını da biliyordu. Elbette çocuğunun mutlu olmasını isterdi. Sesi çatallaşmaya başladı. "Tamam. Tamam ama onun kimle büyüyeceğini görmem lazım."  Grace'nin başını göğsüne yaslayıp alnından öptü. "Bu verebileceğimiz en iyi karardı sevgilim, beni anladığın için teşekkürler."