Հպարտությունն այն է, որ երբեմնի ընկերոջդ մասին երբեք այլ տեղ բացասականը չես խոսում,երբ ոչ միայն խուսափում ես բամբասելուց, այլ նաև բամբասանք լսելուց, երբ խոնարվում ես միայն երևույթի առջև, ոչ թե շահի, երբ բարություն անում ես աննկատ, իսկ չարություն անելն անգամ մտքովդ չի անցնում, երբ չար մարդուն չես մեղադրում չարության մեջ, այլ փնտրում ես նրա չարանալու պատճառները, չէ՞ որ մեզնից ոչ ոք չար չի ծնվել...
Հպարտությունն այն է, երբ կյանքում ավելի վեր ես դասում անշոշափելի երևույթները, իսկ շոշափելիի բավարարն էլ քեզ բավական է, որ ապահովես գոյությունդ, հպարտությունն այն է, երբ ձգտում ես հնարավորինս հասկացված լինել, բայց ոչ ծռմռվող, հպարտությունն այն է, երբ ամեն խնդրի, կամ երևույթի հանդիպելիս առաջինը, որ մտքիդ է գալիս, արդար ու բարի սկզբունք դրսևորելն է։
Ն. Բեկթաշյան
