Bazen kendimi düşünürken buluyorum. Neyi kim için düşünüyorum bende bilmiyorum. Sadece düşünüyorum. Kafamın içi bütün bibloların kırıldığı bir antikacı dükkanı gibi sanki. Kırılan şeyler çok değerli biliyorum. Ama onları toparlamakla uğraşmıyorum. Biliyorum çünkü ne kadar toparlarsam toparlıyım eskisi gibi olamayacak. Toparlamaya çalıştıkça yara alacağımdan da eminim. Bazen kafamın içindeki çarklar bu yönde çalışıyor. Bazende tersine dönüyor kafamdaki bütün çarklar. Değerli diyorum kendime. O kırılan şeyler değerli. Sonra toplamaya çalışıyorum bütün kırılan bibloları. Kanatıyorum her yerimi bile bile. Eskisi gibi olmayacak parçaları birleştirmeye çalışıyorum. Sonuç ne oluyor? Kan içinde, birbirine yarım saatten fazla tutunamayacak, aralarında sadece bir tutkaldan fazlası olmayan adına artık biblo bile diyemeyeceğim porselen parçaları. Değer miydi diyorum sonra kendime. Bu kadar yara almama rağmen tek bir bibloyu bile birleştiremediğime. Sonra biri geliyor, benim kafamdaki tüm çarklar duruyor. Ne kırılan biblolar geliyor aklıma ne de onları toparladığımda aldığım yaralar. Gelen kişi kırılan biblolarımı görüyor. Yaralarıma bakıyor. Sonra o dükkandaki bütün bibloları birleştirmek yerine hepsini atıyor. Dükkanın içi bomboş kalıyor. Sonra yeni yeni biblolar yaratıyor kafamın içinde. Biblolarla doluyor her yer. Sanki kırılan biblolar hiç kırılmamamış gibi. Sonra bana dönüyor gelen kişi. Konuşmaya başlıyor. "Kırılan şeyleri hiç bir zaman eski hâline getiremezsin. Ya atarsın bütün kırılan parçaları ya da öğrenirsin zamanla kırıldıklarınla yaşamayı. Ben sana buraya kırıldıklarınla yaşamayı değil onlarla yaşamanın sadece sana acı vereceğini göstermeye geldim. Kırılan şeyler sadece senin acılarını besler. Ben o acıları aç bırakmaya geldim. Kafandaki tüm çarkları durdurmaya geldim. Ben yaşamayı bilmeyen seni yaşatmaya geldim.
