ɴᴏᴏɴᴀ'ꜱ ᴋɪᴛᴛᴇɴ - [ɢʟ]

chapter 11.

Diya P.O.V

රෑ වෙද්දි ලිස් ගෙදර ආවෙ මට උන් හිටි තැන් අමතක කරවමින්. එයා ඇඳන් හිටපු ඇඳුමට ඇවිස්සුණේ නැත්තම් මම මනුස්සයෙක් වෙන්න බැහැ.

'ලිස්...' මම කතා කළා.

'ඔව්. නූනා?'

එයා ගාවට හෙමින් ගිය මම එයාගේ ඉණ වටේට අත දාලා උස්ස ගත්තා. 'අද රෑට...' මම එයාගේ කනට මිමිණුවා. 'අද රෑට ඔයා මගේ...'

'මොකක්??'

'බබෙක් වෙන්න එපා ලිස්...' එයාව ඇඳ උඩින් තියලා ලාච්චුව ළඟට යමින් මම කිව්වා. ලාච්චුවේ තිබ්බෙ පූසන්ගේ බෙල්ලට දාන දම්වැලක්...

ඒක පාවිච්චි කරන්න මට මොකක්ද වගේ දැණුනත් එයාගේ බෙල්ල වටේ ඒක තියෙන විදිහ බලන්න මට ඇති වුණේ ඊටත් වඩා ආසාවක්.

ඒකට කියන්නේ වල්කම කියලයි...

පිස්සු නැත්තම් ෂෝක් කිව්වලු.

ඇඳේ ඉඳන් ලොකු කරගත්තු ඇස් දෙකකින් බලන් හිටපු ලිස් දිහා මම ටික වෙලාවක් බලන් හිටියා. ඊළඟට එයාගේ එහා පැත්තේන් ඇඳේ දණ ගහගත්තු මම දම්වැල හෙමින් එයාගේ බෙල්ලට දැම්මා.

'කමක් නැහැ නේද?' යන්තමින් ලිස්ගේ තොල් වලට හාදුවක් දීපු මම ඇහුවා.

ලැජ්ජාව නිසා රතු වුණ කම්මුල් වලින් එයා කමක් නෑ කියන්න ඔළුව වැනුවා. දම්වැලේ අනික් කොන මම ඇඳ කකුලකට තියලා ගැට ගැහුවා.

මගේ පූසි පැටියා...

 ටික වෙලාවකින් එයාගේ උරහිස් වලින් පහලට ඇදිලා ගිය ඇඳුම අතරින් මම එයාගේ ඇඟ දිහා බලන් හිටියේ එක පාරටම කනවද නැත්තම් ටික ටික කනවද කියලා හිතාගන්න බැරුවයි.

රස කේක් කෑල්ලක් හම්බුණහම එක සැරේ කනවද නැත්තම් ටික ටික කාලා දානවද මන්දා.