იძულებული H.S.

5

Kendalls pov:

ნუ დღეს ამ ლილეს სამუშაომ ისე გადამღალა, რომ თათბირის შემდეგ დავეთხოვე და სახლში წავედი. ფეხით სიარულის თავი არ მქონდა, ამიტომაც ტაქსი უცებ გავაჩერე და ჩემი სახლის მისამართი ვუთხარი. გზაში თავი ფანჯარას მივადე და დავიწყე იმაზე ფიქრი თუ რატომ იუხეშა ასე სტაილსმა. იცით მგონი მომწონს.. არაა შანსი არააა! უნდა გადავიწონო! ის მდიდარი და მაღალი ფენის წარმომადგენელია, მე კიდევ ერთი უბრალო გოგო ვარ. არა არაჩვეულებრივი გოგო კი ვარ მაგრამ მასთან შედარებით არაფერი ვარ ჯერ-ჯერობით. ეს ფიქრები უცბად ვუკუაგდე და ტელეფონი ამოვიღე. ინსტაგრამზე მინდოდა რამე ფოტო დამედო. კაიხანია არ დამიდია.. წინა დღეებში სოფიამ რაღაც ფოტოები გადამიღო რომლებიც ჯერ არ მინახავს. მივწერე გადმომიგზავნე მეთქი და 7 წამში უკვე ჩაიეგდო. ასე მალე ალბათ იმიტომ მიპასუხა რომ ვიღაცას წერს. ვიღაცას არა.... ლიამს.
ფოტოები ბევრი იყო ასე რომ თვალიერება დავუწყე და ბამ ავარჩიე არაჩვეულებრივი ფოტო!

——————————————————————
@kendallking

67likes 24comment
———————————
@kendallking: black is my color huh? Credit:@sofiamorgan
——————————————————————

ნუ მოკლედ დავპოსტე ეს ფოტო და მალევე ნახა ყველამ. ამ ფოტოში განსაკუთრებულად ლამაზად ვგრძნობდი თავს, შავი მართლა ჩემი ფერია.
-მოვედით - ჩუმი ხმით მითხრა ხანში შეშულმა კაცმა. გავუღიმე, თავი დავუხარე, ფული გადავუხადე და გადმოვედი. სახლში შესვლას ვაპირებდი, მაგრამ ჩემი მეზობელი, სარა გადმომიხტა. ახლა რაღა უნდა ნეტა
-კენ ძვირფასო როგორ ხარ?
-კარგად სარა დედია შენ როგორ ხარ - ნაძალადევად გავუღიმე
-შესანიშნავად, მაგრამ ის ბიჭი სადაა გუშინ სახლში რომ მოგიყვანა? - ჰაა? საიდან? როგორ? სახლამდე არც
მოვუყვანივარ! უბრალოდ უბანში ჩამოვედი ზებოს გამო. როდისღა დაინახა
-ის ჩემი უფროსია და გუშინ რომ წვიმდა მაგიტომ წამომიყვანა.
-კი მარა ის ლილეს უფროსიცაა და რატომ არ მოყავდა ის?
-ღმერთო ჩემო მერავიცი?? - ახლა ამომასხავს - ჩემს დას მანქანა ყავს და ალბათ მაგიტომ!
-კაი დაწყნარდი კენ.
-თუ შეიძლება სახლში შევალ
-კი კი ვინ გიშლის
-ნახვამდის - გავიღიმე და სახლის კაებიც შევაღე. სარაც უკან შემომყვა. ახლა ალბათ დედაჩემთან გამჭორავს. რათქმაუნდა!
-კენ მოხვედი? - დედაჩემმა თავი სამზარეულოდან გადმოყო - უი ჰეი სარა როგორ ხარ? რა არის ახალი
-მე ჩემს ოთახში ავალ - ვთქვი ჩემთვის და კიბეებს ავუყევი
-არ გშია?
-არა მადლობა - მაღლა ოთახში როცა შევედი საწოლზე გვიშხლართე და ცოტა წავუძინე. რამოდენიმე წუთში მესმის ვიღაც თუ როგორ მწყევლის, თვალები გავახილე და ხელში ლილე შემრჩა.
-არ გრცხვენია?
-ჰა? რა დავაშავე? ჰარიმ რამე ისეთი გითხრა?
-ჯერ ეგ ერთი ჰარი არა! ბატონი სტაილსი! და მეორეც ჩემი ტანსაცმელი რატომ გაცვია? მე ხომ ჯერაც არ მცმია?! ახლა გადაყრა მომიწევს - გამეცინა
-ნუ გადაყრი მე დავიტოვებ და მეცრასაც მინდა იმას დავუძახებ 'ბატონ საიტლსს' - ენა გამოვუყავი და მეორე მხარეს გადავბურნდი, რომ შეეგნო გასულიყო მარა ჰაა, ტვინი არ აქვს. უცებ მთელი ტანი ამეწვა, ხერხემალი, ნეკნები. ამ ჩემმა დებილმა დაიკომ საწოლიდან გადმომაგდო!
-ღმერთო ჩემო რა გინდა?
-გაიხადე და დამიბრუნე! - მეც ოხვრით ავდექი, უცებ გავიძრე ყველაფერი და ხელებში მივაჩოჩე.
-ინებეთ. - გავუღიმე, ხელი მოვკიდე და კერებისკენ წავიყვანე. - ნახვამდის ქალბატონო კინგ! თუ შეიძლება დამტოვეთ! მეძინება.
მანაც ოთახი დატოვა. მეც დავწექი და ძილი განვაგრძე.