31

8 2 11
                                        

Habang tumatakbo ako sa hallway na para bang nasa karera, dala dala ang bag at hawak hawak sa kamay ko ang ibang notebooks kung hindi na napasok sa bag ko at ang diary ko, kung saan nakasulat ang lahat lahat na! tungkol kay 'Tree Boy' pati na love letters at confessions, na ang sa unang pahina panga nito may nakalagay na "My Love For Tree Boy".

You may say that I'm crazy, but no I'm not. I'm just liking a person, and that's normal. But why am I running away?

Am I running because of embarrassment? Or I'm running because I'm afraid that I'm gonna get rejected? That's maybe it, I'm afraid of what his going to tell me, will he laugh or something. Ugh! My mind is literally deja vu! I even called that Tree Boy, 'Tree Boy'.

I'm so embarrassed!

I hate my mouth, I hate my mind, I hate myself!

When I was still running I suddenly bumped into someone, the impact was the right amount to let us both fall down. Napaaray pa ako sa sakit ng pagkalanding ng pwet ko sa sahig, napatingin ako sa taong naka banggaan ko and I was surprised it was Senser... No... Xpencer! Finally, I got it correct!

Nanlaki ang mga mata ko at dalidaling tumayo at tumakbo ng tumatakbo ng napakabilis, I can hear him shout "sorry" as I was running, Alam kung kasalan ko kaya dapat ako magsorry, but this time is not the right time.

While running, nung sobrang malapit nako sa gate bigla akong napatingin sa mga dala ko, at dun ko ba na realize na parang may nawawala...

"Yung diary ko?!" Sa sobrang panicked kuna ay halos maiyak nako dun malapit sa main gate. Fatay na dis.

Habang binabalikan ko kung saan ako dumaan, habang nagdadasal na sanay makita ko na ito, na prapraning nako sa sobrang panicked at naiyak na nga ako sa sobrang advance ng isipan ko. Bwesit! Ba't ko ba sinulat lahat ng yun, am I mad?! I'm literally crazy! Lahat ng confessions at love letters ko... Ba't ko yun sinulat?! Ano ba ang nangyari sa'kin? Ano bang ginawa mo sa'kin, Tree Boy?!

Yung iyak at pawis ko ay naghalo na sa sobrang paghahanap ko, kaba at takot ang naka gapos sa'kin habang binalikan ko yung mga daan kung saan ako dumaan kanina, and I gave up... Nagsimula nakong magtanong sa mga tao nakakahalubilo ko sa daan, pero niisa ay walang naka kita, niisa walang tumango.

Napaisip na nga ako baka may nakapulot na nga dun, siguro ngayon alam na nila kung ano ang aking mutibo, I cursed and cursed to myself many many times, I covered my face at napakumot sa buhok ko, nabasa na siguro ngayon yung sinulat ko, tangina naman kasi 'e, nabangga ko kasi yung kaibigan ni Tree Boy kanina... Wait... Yung kaibigan ni Tree Boy!

Si Xpencer, I run fast realizing that Xpencer could be the one who picked it up, he was the one who I bump into, but the worst scenario is maybe he'll read what's on the inside and tell Tree Boy.... The fvck NO!

Naglakad nalang ako dahil sa sobrang pagod ko na sa kakatakbo kanina, na ubusan nako ng gana. Hay! Nauuhaw nako.

Bigla kung naramdamang nanglambot ang mga tuhod ko at halos hindi na ako makapaglakad, dahil sa sobrang pagod umupo muna ako sa gitna ng hallway, wala namang tao dito kaya okay lang... parang  abandonado natung part nato sa school. Napayuko nalang ako habang na prapraning kakaisip kung ano na ba ang mangyayari susunod.

"Music." Without any doubt nor hesitation and my eyes widen and my head lift up on it's own, when I suddenly heard a familiar voice which I will never forget it's like it's been recorded in my mind. It was the same voice na hindi ako mapapagod pakinggan.

I turned my head around and saw Tree Boy standing in front of me... habang inaabot ang isang notebook sa'kin but it was no ordinary notebook... It was my dairy!

Mabilis ko itong kinuha at tiningnan kung may nawala ba sa loob nito, at niyakap ito na para bang na aano na ako. Ilang oras ko itong hinahanap at nahanap ko nga narin.

"Binasa mo ba kung ano yung nasa loob?!" I stand up and inspect my diary one more time. I was hoping and praying that he'll say "no". I wanna hear him say "no". But his head look down making him look at the floor as he slowly started nodding.

Ito na nga ba yung kinakakatakutan ko, I just stood there looking down cause of embarrassment as I can feel him staring at me which made me even more anxious.

I can't even look or even stared him in the eyes, I'm shivering as I awkwardly laugh and laugh which made him confuse of my actions, even me, like wtf am I laughing about?

He stood there quite and I looked at him when he suddenly snatch my diary and started flipping to the pages, now I'm the one confused of what his doing. He stopped from flipping the pages and I can assure that was the last page where I've written last and looked at me with a blank face.

I tilted my head out of confusion, I squinted my eyes at napakunot ang dalawa kung kilay. Shame started showing down my spine, it's making me shiver even more, dahil alam kung nabasa niya na ang pahanang yan, ay hindi lang pala yan, kundi lahat ng sinulat ko.

"A-anong gagawin ko dito?" tanong ko sa'kanya habang nanginginig nakinuha yung diary ko mula sa kamay niya, he signaled me to flip the back page of that page where I last written, kaya sinunod ko naman siya.

When I flipped the front page, my eyes widen when I saw what was at the back of that page. My heart started to pound nahalos parang lalabas na ito sa rib cage ko and as my stomach fluttered with butterflies. There was something written at the back of the paper dahilan na para bang napunta ako sa cloud 9 bigla, I was feeling this undiscribable feeling. The writing on the back was definitely not mine, dahil iba ang pagkasulat nito.

It was his handwriting, he was the one who wrote it.

Dear Krizei,

My name is not Tree Boy... It's Noah.

And I like you too...

-End-

To The Boy I Met Under The Tree Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon