ပြတင်းပေါက် ကနေမျက်နှာပေါ်ကို နမ်းရှိုက်လာတဲ့ နေရောင်ခြည်နွေးနွေးကြောင့် ဂျောင်ကု အိပ်ယာက နိုးလာပီး မျက်လုံးမဖွင့်သေးပဲ ဟိုစမ်းဒီစမ်းနဲ့လုပ်နေမိသည် ။
ဘေးနားက လစ်ဟာနေတဲ့ခံစားမှုကြောင့် မျက်လုံးကို အသာဖွင့်ကြည့်တော့ ဘေးနားမှာထယ် က မရှိ။ အောက်ဆင်းသွားပီထင်တယ်။
ဂျောင်ကုလဲ မျက်နှာသစ် သွားတိုက် လုပ်ပီးအောက်ထပ်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ အောက်ထပ်ရောက်တော့ မြင်လိုက်ရတာက မီးဖိုခန်းထဲမှာတလှုပ်လှုပ်နဲ့ရှိနေတဲ့ ကျောပြင်ငယ်လေး။ ဂျောင်ကု ထယ့် ကို စနောက်ကာ ဖြင့် နောက်ဘက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ကာ ပါးစပ်ကလဲမေးခွန်းတချို့ကို မေးလိုက်မိတယ်။
' ကင်မ် ....'
' ဟင် ..အင်း ..ဂျွန် .'
ရှေ့က ပေါင်မုန့်မီးကင်စက်ထဲကပေါင်မုန့်အချို့ကိုယူရင်း ယိုသုတ်ရင်းတန်းလန်းကနေပြန်ဖြေလာတယ်။
' ကိုယ် စလိုက်တာ လန့်လဲမလန့်ဘူး ..'
' လန့်မလားဂျွန် ရဲ့ .ဂျွန် ခြေသံက ကြားနေရတာကို ကဲ ဖယ်ပေးပါအုံး ...'
ဂျောင်ကု လဲ ထယ့်ကိုလွှတ်ပေးပီး ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထယ်က ပေါင်မုန့် ယိုသုတ်နဲ့ ကော်ဖီ တစ်ခွက်ကို ဂျောင်ကုရှေ့သို့ချပေးရင်း သူ့ အတွက် လဲ နို့တစ်ခွက် နဲ့ မုန့်ကို ချကာ ဂျောင်ကုဘေးနားမှာ လာထိုင်တယ် ။
' စားကြည့် ဂျွန် . ကင်မ် လုပ်ထားတာကောင်းမကောင်းမြည်းကြည့် ...'
' ကင်မ် လက်ရာဆိုအကုန်ကောင်းပီးသား ...'
ဂျောင်ကုက ပြောရင်းနှင့်ပင် ပေါင်မုန့်ကိုစားလိုက် ကော်ဖီ ကိုသောက်လိုက်နှင့် ချစ်ရသူပြင်ပေးတဲ့မနက်စာကို ဘုရင့် ပွဲတော်အုပ် လို အရသာခံကာစားနေတယ် ။
ထယ်ကလည်း သူ့ နည်းတူစွာပင် ။ အစားစားရင်ထော်ထွက်လာတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ရိုးရာမပျက် ဂျောင်ကု စိတ်ကို နိုးကြွစေသည် ။ စိတ်ကူးယဥ်လို့ ကောင်းနေတုံး .. အဖျက်အမှောင့်က
