მწვანე ყდაში გახვეული წიგნი გულზე მივიხუტე თითქოს გამძვინვარებული ქარისგან ვიცავდი ,რომელიც ცივი ჰაერის მასას დაუნდობლად ატრიალებდა,მივდიოდი ქუჩაში ყურსასმენებით წვიმდა დახრილად და ძალიან ციოდა ფეხებში სიცივე მეპარებოდა და ვგრძნობდი როგორ მასობდა სიცივე თავის ყინულივით ცივ კლანჭებს,სიმყუდროვეს მხოლოდ იშვიათად ჩამავალი მანქანები მირღვევდნენ,თავს თითქოს ბეედნიერად ვგრძნობდი,წვიმის ცივი წვეთები ლოყებს მიკოცნიდნე,ვხედავდი ქოლგის ქვეშ შეყუჟულ ხალხს და სურვილი მიჩნდებოდა მომეკლა ისინი
რატომ?
იმიტომ რომ ვიწამლები.
ვიწამლები შეშინებულებით, მოტყუებულებით და ტვინგამორეცხილებით. პოტენციური მეძავებით და უპოტენციო მამრებით. სულელი ფემინისტებით და ფანატიკოსი თვითმკვლელებით... ვიწამლები კეთილსინდისიერებით უსინდისობაში..
რამდენჯერ მდომებია გამესხვისებინა საკუტარი ტვინი,მიმეცა ის რომელიმე ჩემი სულელი კლასელისთვის,რომ დაენახათ საკუთარი ამაოება ,თავიანთი უაზრო სიცოცხლეები,მე მძულს ისინი, ერთუჯრედიანები ისინი სიყვარულზე აგებენ ყველაფერს და რა ჰგონიათ მათ სიყვარული?
ის რომ ორ ადამიანს ერტმანეთის თითო ჩასუნთქვა უხარიათ? რა ბანალურია
რეალობაში კი სიყვარული დიიიიდი სისუსტეა..
რომელიც მათ არ გააჩნიათ და არა მე...
მე მივდივარ,არ შემიძლია, არ კი არა აღარ, მე მივდივარ, გავფრინდები ან უბრალოდ წავალ...
და ეს ფურცელი ეტყვის მათ ყველაფერს, იქნებ ოდნავ მაინც დაინახონ საკუთარი არარაობა...
და უკანასკნელი თხოვნა(მე ხომ არაფერი მითხოვია თქვენთვის)- მე არ მოვმკვდარვარ,მე წავედი ან სულაც გავფრინდი
ოღონდ სიკვდილი არა ,ოღონ ეს სიტყვა არა...
უჯრედებიან ფურცელზე ლურჯი მელნით დაწერილ ტექსტს უკანასკნელი წერტილი მივამატე და წიგნზე დავდე ზევიდან კალამი დავადე რომ ქარს არ წაეღო,ხიდის მოაჯირზე ავედი ,ხელები გავშალე და გავფრინდი....
