Akşam oluyordu,geldiğimden beri uyumuşum.Kalkıp elbiselerimi yerleştirdikten sonra duş aldım ve kendime yine canım annemin yemek çantama koyduğu rasgele gelen kahveyi yaptım.Gün batımını izliyorum elimde sıcak bardak ve gözyaşlarım isteksizce akıyor,her şey bu kadar yolundayken kalbimin bir yerlerindeki boşluk canımı acıtıyordu.Evet,bunun adı"yalnızlık".Arkadaşım yok ailem yanımda değil ve o çok sevdiğim evimde değilim ,yine gerçeklerle yüzleşmek zorunda kaldığım bu şehirdeyim.Artık alışmam gerekiyordu istemesemde.Kalkıp sessize aldığım telefonumu aldım,ne kadar çok arama var 50 cevapsız arama.Peki 25 kere babamın 25 kere de annemin araması, ah ailem.Onları arayıp hala hayatta olduğumu söyledim ve annemin bana şunu yap bunu yap demesi ile telefonu kapattım.Instagrama girdim ve sadece 2 mesaj ,arkadaşım bile demediğim biri hayırlı olsun,sonunda bir şey başarabilmişsin yazmış ve gülme emojisi atmış.Ben de sağol yazıp bıraktım.Keşke bana imalı laflar yetiştirmeden önce kendi "bir şeyler başarsa".Neyse gerçekten uğraşamam,yatağıma geçtim ve gökyüzünü izlerken uyuya kaldım.
Sabah olmuş saat dokuzu on beş ve ben hala yataktayım telaşla kalktım fakat bugün ders yoktu yarın vardı ve ben bunu unutmuştum.Daha çok dinlesem iyi olur deyip yatağa attım kendimi tekrar.
İyi okumalar uzun bir aradan sonra ben geldim diğer hikayemi 1 ay sonra yani lgs den sonra atacağım uykum gelmedi diye gecenin 02.16 sında atıyorum çok olmuş girmeyeli bir az kaçamak yaptım görüşürüz.🙂❤️
