My Sunset (One-Shot Story)

"So, kamusta kana? " he said while smiling at me na parang walang nangyari sa amin sa nakaraan.

Nagkasalubong kami dito sa Mall.

"Eto okay naman. I reached my goals already." sabi ko habang naka ngiti rin sa kanya.

"Naks naman Dr. Jane Lopez kana ha. Congratulations." sabi niya habang nilalahad pa ang kamay sa akin.

Naki pag kamay ako sa kanya at ngumiti.

Napansin kong may dala siyang isang transparent plastic envelope na may mga nakalagay sa loob na small envelopes pa. Invitation letters ba yun? May design kasi.

"Salamat." sabi ko. Napansin nya naman ang pagtingin ko sa hawak nya.

"Btw binyag ng anak ko sa Saturday. Eto oh invitation kung gusto mong pumunta. Gusto mong pumunta?" sabi niya sabay lahad sa akin ng isang puting envelope na mayroong tali.

"Sure, why not?" sabi ko.

"Okay, see you there. I have to go, I have to distribute this. Napunta ako dito kase may binili lang e. Sige, bye."

I nodded and say goodbye.

I watched him slowly walking away then I smiled and go home.

I stared at the invitation and then I saw a picture of a cute baby smiling.

Napangiti ako ng mapait ngunit medyo nakaramdam ng lungkot at pag gilid ng aking mga luha. Kaagad kong pinunasan ito at itinago ang invitation sa aking drawer. Ngunit kahit anong punas ko ng luha ko di ko parin mapigilan at makalimutan yung mga nangyari sa amin sa nakaraan.

[FLASHBACK]

"Iwan mo na ako." sabi ko habang naka tingala sa kisame.

"No, hindi kita iiwan. Nangako ako diba? " sabi niya.

"Ayoko na nga! hindi mo ba nakikita ang kundisyon ko? Ni hindi na nga ako maka galaw ng maayos! Ni hindi rin nga kita maalagaan kapag nagkakasakit ka! Ni hindi nga ako makapunta sayo! Ni hindi nga ako maka labas dito sa ospital!Pabigat na lang ako sayo!" sabi ko sa kanya.

"No, hindi ka pabigat sakin. Wag mo yang sasabihin. Nakakalabas ka dito. Lalabas tayo ng mag kasama mag tiwala ka lang. Lumaban ka naman oh, wag moko iwan, wag mo akong pasukuin." pag mamakaawa niya.

"Umalis kana. Pabayaan mo na ako." sabi ko.

Ilang araw din siya nangulit ngunit hindi ko sya pinansin. Ilang araw ako naging cold sa kanya at kita ko kung gano sya nasasaktan sa ginagawa ko.

Kahit din naman ako nasasaktan. Nasasaktan akong makita na umiiyak sya dahil sakin. Gabi gabi akong umiiyak kapag wala sya. Sa tingin ko nga kahit anong oras gusto ko ng sumuko. Kahit din naman ako pagod na akong lumaban sa sakit ko at pagod na din ako sa sarili ko.

Naiinggit ako sa mga taong nakakapag lakad lakad sa labas at nakakapunta kung saan nila gusto. Yung malayang nabubuhay ng walang inaalala. Bakit pa kasi sa dami ng taong masasama sa mundo bakit ako pa ang nag kasakit ng ganito? Bakit ako pa yung nag ka cancer?

Naluha ako.

Bigla kong pinunasan ang luha ko ng naramdaman kong may paparating sa kwarto ko at alam kong siya iyon.

"Kumain kana." sabi niya.

Naninibago ako sa kanya. Medyo malamig ang pakikitungo niya at unti unti nitong dinudurog ang puso ko.

Hindi ko kinuha ang pagkain at tumulala lang sa kisame.

"Bukas wala ako. Kasama ko si Rose gagawa kami ng project." sabi niya ng parang walang gana.

"Sige." malamig kong sabi.

"Hanggang kaylan ka magiging ganyan?" sabi niya.

"Bakit? Hindi mo na ba kaya?" tanong ko.

"Araw araw na lang kasi. Pwede namang lumaban ka ng kasama ako diba? Bakit mo ba ako tinutulak palayo?" sabi niya.

"Hindi din ako mag tatagal Dan. Iiwan din kita pag dating ng panahon. Mawawala din ako. " sabi ko.

"Wag mong sabihin yan! Tatagal kapa at gagaling!" sabi niya na parang galit.

"Walang kasiguradugan ang buhay Dan. Kahit ako, alam ko na rin sa sarili ko na napapagod na ang katawan kong lumaban. Hindi ko na kinakaya. Wag mong sayangin ang buhay at oras mo sakin dahil iiwan din kita. Humanap ka na lang ng iba na mas deserve mo. Yung walang sakit katulad ko. Yung kaya lang samahan kahit saan, yung kaya kang alagaan, at yung kaya kang samahan sa pagtanda. " sabi ko.

Natahimik siya.

Naramdaman kong tumulo ang mga luha sa mata ko.

"Yan ba talaga ang gusto mo?" bigla nyang ssabi habang lumuluha.

Unti unting dinudurog ng mga pangyayari ang puso ko.

"Oo." sabi ko at bigla na lang siyang umalis.

Bumuhos ang mga luha ko dahil sa sakit na nararamdaman ko.

Mag simula noon, hindi na sya bumalik. Tuluyan na syang sumuko.

[END OF FLASHBACK]

Humiga ako at tumingin sa kisame.

Yes, I survived cancer. I reached my goals and yet something is still missing.

Ako naman ang humiling nito diba? Ako naman yung may gustong sumuko siya. Pero bakit ganon? Ang sakit padin.

Siguro nga hindi talaga kami yung para sa isa't isa.

I sighed as my tears began to flow again.

Ibinaling ko ang aking ulo sa kanang bahagi at bigla kong nakita sa ibabaw ng side table ang papel na ibibigay ko sana noon sa kanya noong mga panahon na lumala ang aking sakit. Akala ko kasi noon hindi na ako makaka bangon sa sakit ko at baka tuluyan na akong mawala kaya't kahit sa kahuli hulihang sandali, nag sulat ako sa kanya ng liham.

Kinuha ko iyon at binuksan saka binasa.

A/N:PLAY THE SONG 'Slander-Love is Gone (ft. Dylan Matthew )' for more feelings. (Attached above)

To my danny,

Hi? Long time no see. How are you? Are you doing good? Naaalala mo pa ba ako? I know it may sound so desperate but honestly I missed you. If ever, before I pass away I want you to know that you're the most precious gift that ever came into my life. Even if we parted our ways already, you'll always have a place inside my heart. Everyday in my life I longed for you. I miss how you comb my hair even if it falls. I miss sleeping with your arms. I miss your warm hugs. I miss your hand holding mine while doing my chemotherapy to give me strength. I miss everything about you, about us.

But I'm sorry if I have to leave you so fast. I'm sorry for breaking your heart. I'm sorry for making you cry. I'm sorry for everything. As much as I want to fight, I don't think my body can still do it. Before this letter ends I want you to know that I love you. I still want to spend my remaining days with you, i still want to hug you for the last time but sadly,
you're already gone.

Live happily for me my love, my sunset, and my everything. Goodbye in advance.

-jane

I cried so hard after I read it. It reminds me how I breakdown after writing it. And I came into a point that time where I lost everything. My self, my physical strength, and everything. I couldn't move i couldn't speak and I couldn't cry anymore. The next thing I know I was rushed in ICU.

While hugging the pillow I stared at the window and watched how the sunset fade away.

After the day that he left, I never watched the sunset anymore. Because it will only remind me us, watching the sunset as it goes down.

My vision began to be blurry again as I remember his face a while ago.

The sunset will always remind me of you, I onced love and adore them, just like you.