<Unicode>
"အစ်ကို ဒီတစ်ခေါက်ပြန်တာ ကြာလိုက်တာ။ မြို့မှာ ကောင်မတွေဘာတွေရှိနေသလား၊ ပြောစမ်းပါ"
ကိုမြင့်ထူး မြို့ကပြန်လာတိုင်း ကြားရတတ်သည့် စွပ်စွဲစကားပင်။ ကြေးမုံ အပြောအဆိုကြမ်းသည်ကိုလည်း ကိုမြင့်ထူး မပြုပြင်ပေးနိုင်။ 'အစ်ကို' ဟူသည့် နာမ်စားသုံးရန်ပင် တောင်းတောင်းပန်ပန် နားချထားရလေခြင်း။
"မယုံရင် တစ်ခါတည်းမြို့မှာ လက်ထပ်ကြမယ်လို့ အစ်ကိုပြောသားပဲ၊ မဟုတ်ရင်တောင် ဖေဖေက အစ်ကို့ကို မြို့ပြန်ခေါ်နေပြီ"
"ကျုပ် အမေနဲ့မခွဲချင်ဘူး"
"ဘယ်လို!"
မျက်စိ၊ မျက်နှာပျက်သွားသော ကိုမြင့်ထူးကြောင့် ကြေးမုံ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲကာ ပြန်လွှတ်လိုက်ရသည်။ တကယ်လည်း ကြေးမုံ အမေ့ကိုမခွဲနိုင်ပါ။ အမေသည် ချောင်းတစ်ဖက်ကမ်းရှိ ကျားမရဲတောင်တွင်နေသည်ဟု သူ ယုံကြည်သည်။ သို့သော် တစ်နှစ်ကျော်မျှရည်ငံခဲ့မိသော အစ်ကိုနှင့်လည်း မခွဲခွာနိုင်တော့။
ကြေးမုံ စဉ်းစားရလေပြီ။ အစ်ကိုနှင့် လိုက်သွားလျှင် မြို့၌ သူ့အကြောင်းမည်သူမျှ သိမည်မဟုတ်။ ကိုမြင့်ထူးကိုယ်တိုင်ကပင် စုန်း၊ ကဝေအတတ်တို့ကို အယုံအကြည်မရှိ။ ကြေးမုံလည်း သည်ရွာကိုစိတ်ပျက်လွန်းတာမို့ ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်တွင် နေချင်မိသည်။
သူ မတတ်သာတော့။ အမေ့ဒေါ်ပိုးဇာကို ခွင့်တောင်းပြီး မြို့လိုက်သွားဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
.
ထိုညတွင် လမင်းဝိုင်းဝိုင်းက အေးမြရောင်ခြည်ဖြာနေလေ၏။ ကြေးမုံ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်အတိုင်း အနက်ရောင်ဇာပဝါခြုံကာ အမေဒေါ်ပိုးဇာကို အာရုံပြုလိုက်သည်။ တိတ်ဆိတ်သောညက ပိုပိုတိတ်ဆိတ်လာသည်။ သိပ်မကြာပါ၊ အသံသဲ့သဲ့ကြားရသည်။ စိမ်းရွှင်ရွှင်အနံ့တစ်ခုပါ ရလာ၍ ကြေးမုံအနား အမေရောက်လာသယောင် ခံစားလိုက်မိသည်။
"အမေ .. ကျုပ် ကိုမြင့်ထူးနဲ့ မြို့လိုက်သွားတော့မယ်။ အမေ ခွင့်ပြုမယ်မလားဟင်။"
