Biricik sevgilim, Yasmina. Bu satırlarım sana ve vedana ithafen.
Sana bu mektubu en derin kederlerimin içinde yüzerek yazıyorum. soluğumdan çıkan her nefes bir zehir, geceleri uyuduğum yastığım demir, üstüme yorgan değil, kış ayazında kar örtüyorum.
Ruhunun bir melek olup benden, çılgın sevgimden azad edilmesi şüphesiz tanrının bana bu dünyada verdiği en ağır cezalardan bir tanesidir. Benim daha sana okuyacağım nice şiirler, şarkılar vardı tanrı müsade etseydi şayet.
Yokluğunun ilk günü çıkardım gözlüklerimi. Bizim Hasan beni epeyi bir azarladı. Bilirsin onlarsız göremem ben... Ama sevgilim senin gidişinden sonra artık dünyada görmeye değer hiçbir şey kalmadı. Hem, gözlerimi kapattığımda düşüyor silüetin karanlığıma. Benim görmek istediğim tek şey sensin. Sen doğuştan kör bir adamın ameliyat sonrası gördüğü ilk renksin Yasmina. Oyuncakçı dükkânlarının önünden geçerken kafasını yere eğen mendil satan bir çocuğa hediye edilmiş bisikletsin. Anlata biliyor muyum? Bilmiyorum...
Bu satırları sana bu hastaneden yazdırmak yerine mezarına gelip anlatmak isterdim sevgilim. Ama eminim görüyorsun yukarılardan bir yerlerden izliyorsun beni, bana hak da veriyor kızamıyorsun. Tanrı şahit ki hissediyorum.
Hastalığım yüzünden çoğu şey yavaş yavaş silinip gitti benden. Senin varlığın öyle bir şey ki hastalığım bile silemiyor onu. Tanrı şahidim ya şu kalbim durana kadar seni unutmak da istemiyorum. Bu kalp bir gün duracaksa da; Yasmina, Yasmina, Yasmina... Diyerek dursun.
Hastaneye, her hafta perşembe günleri gelen genç bir delikanlı var. Bu satırları ona yazdırıyorum. Seni hep ona anlatıyorum. Zaten benimle konuşanda bi o kaldı. Çok kitap okuyor, onun bu alışkanlığını bi hayali seviyorum. Delikanlının anlattığına göre, öldükten sonra ilk çürüyen organ beyin, son çürüyen organ ise kalpmiş. Öldükten sonra bile içimde en son ölecek kişisin Yasmina. Bu buna tekabül eder, öyle değil mi?
Sana bahsetmeye çok utandığım bir şey daha var Yasmina'm... Şu hastalıklı bedenim aklıma yenik düştü. Senin o naif bedeninin uyuduğu yeri unuttum. Olmuyor, olmuyor Yasmina'm hatırlayamıyorum. Kimsem de yok ki benim seni tanıyan, hepsi birer birer göç etti... Çok canımı yakıyor, düşünüyorum lâkin hatırlayamıyorum. Delirmeme ramak kaldı be güzelim.
Bu mektupları gökyüzüne emanet edeceğim. Gökyüzü sana benden bir şeyler getirsin, gökyüzü beni sana getirsin Yasmina'm...
Delikanlının çarşıda işi varmış, onu da işinden alı koymak istemiyorum. Bilirsin, kimseye yük olmayı sevmem ben. Hem benim de daha gözlerimi kapatıp silüetini gözlerimin önüne getirmem lazım. Ne çok hasret kaldım o çimen yeşili gözlerine...
Bu mektubumu burada kesip, gökyüzüne emanet ediyorum birtanem.
Şimdilik gökyüzü sana beni getirsin, elbet bir gün tanrı beni sana getirecek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
