Unicode
Lowie's Last Diary
---------------------
မိုးစက်လေးတွေတဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ အုံ့မှိုင်းမှိုင်းညနေခင်းတစ်ခုမှာ
သခင်နဲ့ကျွန်တော် စတွေ့ခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီ့နေ့က ရာသီဥတုကြောင့်
ရပ်ကွက်ရဲ့မြေနီလမ်းလေးပေါ်မှာ လူသူကင်းမဲ့နေပေမယ့်
ကျွန်တော်ကတော့ တစ်နေကုန်ဘာမှမစားရသေးတဲ့ဗိုက်ကို ဖြည့်ဖို့
မိုးရေထဲမှာ အစာရှာထွက်နေရတယ်။
တစ်ကိုယ်လုံး မိုးရေတွေရွှဲရွှဲစိုပြီး
ချမ်းလွန်းလို့တုန်ခိုက်နေပေမယ့်
စားကြွင်းစားကျန်အနည်းငယ်လောက်များ ရလိမ့်မလားဆိုတဲ့
မျှော်လင့်ချက်ကလေးနဲ့ တစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက်လျှောက်နေရဆဲ....။
ညအမှောင်ကိုကူးလုနီးနီးအချိန်ထိတောင်
အစာနည်းနည်းလေးမှရှာမတွေ့သလို
ခြေဖဝါးနုနုတွေဟာလည်း မိုးရေထဲနင်းရလွန်းလို့
အေးစက်ထုံကျင်နေပြီ။
ကျိန်းစပ်နေတဲ့မျက်လုံးတွေကြောင့်
အမြင်အာရုံတွေလည်း မသဲကွဲနိုင်...။
အစာငတ်ပြီး သေချင်လည်းသေပါစေတော့ရယ်လို့
စိတ်ဒုန်းဒုန်းချလိုက်တာနဲ့ ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်ကလည်း
မြေကြီးပေါ်ကို ဘုန်းခနဲပစ်လဲကျတော့တာပဲ။
သတိရတစ်ချက် မရတစ်ချက်နဲ့ အသိတွေဝေဝါးနေတဲ့အချိန်...။
ကျွန်တော့်နားထဲမှာ ခပ်ဖြေးဖြေးလှမ်းလာတဲ့ခြေသံတချိူ့ကို ကြားလိုက်ရတယ်။
အဲ့ဒီ့နောက် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်က
တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့မယူခြင်းကို ခံလိုက်ရပြီး
မိုးရေစက်တွေရဲ့ရန်ကနေ လွတ်မြောက်သွားလေရဲ့...။
နွေးထွေးတဲ့အငွေ့အသက်ကြောင့်
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တွေ့လိုက်ရတာက
ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို ရင်ခွင်ထဲမှာထည့်ပိုက်ထားတဲ့အမျိူးသမီးတစ်ယောက်...။
အဲ့ဒီ့အမျိူးသမီးက ကျွန်တော့်ရဲ့ကယ်တင်ရှင်...
ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသခင်....။
ကျွန်တော်ဟာ အလေအလွင့်လမ်းဘေးကြောင်တစ်ကောင်...
အရောင်အဆင်းကလည်း ညိုတိုတို
ပိန်လှီလှီနဲ့ ချစ်ချင်စဖွယ်စိုးစဉ်းမျှ မရှိ။
လမ်းဘေးနေ၊ လမ်းဘေးအိပ်တော့
ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ်ချက်ကလည်း လက်ကုန်ပဲပေါ့။
အဲ့ဒီ့လိုပုံစံနဲ့ကျွန်တော့်ကို သခင်က ကောက်ယူခဲ့တာ
ချစ်လွန်းလို့တော့မဟုတ်...၊
သခင်သာမကယ်ရင် အအေးပတ်ပြီးသေမှာစိုးလို့သာ...
ဆိုတော့ သခင်က ကျွန်တော့်အပေါ် သနားစိတ်နဲ့စချစ်ခဲ့တာ...။
___________________________
သခင်က ခြံကျယ်ကျယ်နဲ့တိုက်အိမ်ပုပုလေးမှာ
တစ်ယောက်တည်းနေတယ်။
အပြုံးအရယ်နည်းလွန်း၊ စကားနည်းလွန်း၊
တည်ငြိမ်အေးဆေးလွန်းတဲ့သခင်က
နာမည်အသင့်အတင့်ရှိတဲ့စာရေးဆရာတစ်ယောက်၊
နောက်ပြီး ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်လည်းဖြစ်တယ်။
ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ဒီနယ်မြို့လေးက
မိုးများပြီး အမြဲလိုလိုအုံ့မှိုင်းနေတော့
နေသာတဲ့နေ့ဆိုတာ တကယ်ရှားမှရှားပဲ...။
သခင့်ရဲ့အိမ်ပုလေးကလည်း
ခြံထဲက သစ်ပင်တွေကြောင့်ရော
ညဘက်ကလွဲရင် မီးမထွန်းတဲ့သခင့်ကြောင့်ရော
နေ့ဘက်တွေတောင်မှ အလင်းရောင်အားနည်းပြီး
မှုန်မှိုင်းနေတတ်တယ်။
ဒါပေမယ့် သခင်က အိမ်ဘေးဘက်ခြမ်းကိုတော့
အတွင်းအပြင်ဖောက်ထွင်းမြင်ရတဲ့မှန်တံခါးတွေနဲ့
ဆောက်ထားလို့တော်ပါသေးရဲ့...။
ကျွန်တော့်လို ငပျင်းတောင်
နေထွက်တဲ့နေ့တွေကို တခါတရံသဘောကျပေမယ့်
သခင်ကတော့ ဒီအုံ့မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုကိုမှ သိပ်ကိုနှစ်ခြိုက်တတ်ပုံပဲ။
သခင်က မိုးရွာတဲ့နေ့တိုင်း အိမ်မျက်နှာစာက မှန်တွေနားမှာ
ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးတစ်လုံးချပြီး
ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ရင်ထိုင်၊
မထိုင်ရင် စာရေးနေလေ့ရှိတယ်...။
သခင် စိတ်ကူးပေါက်တဲ့အခါတော့
မြင်မြင်သမျှသဘာဝရှူခင်းတွေကို
အကျအနရေးဆွဲနေပြန်တယ်။
_________________________
ကျွန်တော့်ရဲ့ချစ်လှစွာသောသခင်က မဖော်ရွေတတ်ဘူး၊
အိမ်နီးနားချင်းတွေနဲ့လည်း အဆက်အဆံမလုပ်သလို
ဆွေမျိူးသားချင်းတွေလည်းမရှိ၊
သခင့်ဆီ ဖုန်းဆက်မယ့်သူ၊ လာလည်မယ့်သူလည်း
တစ်ယောက်တစ်လေတောင် မရှိခဲ့ဘူး။
အံ့သြစရာကောင်းတယ်မလား...
ဟုတ်တယ်၊ သခင့်ရဲ့ဘဝက
ကျွန်တော် သိထားတာထက်ပိုပြီးအထီးကျန်ဆန်တယ်။
သခင်နဲ့မဆုံခင်က ကျွန်တော်ဘဝကလည်း
ငတ်တစ်လှည့်ပြတ်တစ်လှည့်နဲ့ အတော်လေးကြမ်းတမ်းခဲ့တာပါပဲ...၊
ဒါပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ သခင့်ရဲ့အကြင်နာတွေကြောင့်
ကျွန်တော်က အပျော်ရွှင်ဆုံးကြောင်တစ်ကောင်ဖြစ်နေပြီ။
သခင်အတွက်တော့ တစ်ဦးတည်းသောအဖော်မွန်ကောင်းလေးပေါ့။
သခင်က တစ်ခါတလေ အရမ်းတိတ်ဆိတ်တယ်၊
တစ်ခါတလေ အရမ်းစကားပြောတယ်၊ အားပါးတရရယ်တယ်၊
တစ်ခါတလေကျတော့လည်း တိတ်တိတ်လေးခိုးငိုနေပြန်တယ်။
သခင်က ကျွန်တော့်ကို အမြဲတမ်းပြောနေကျစကားတစ်ခွန်းရှိတယ်။
အထူးသဖြင့် မျက်လုံးတွေဖောင်းနေအောင်ငိုပြီးတဲ့အချိန်တွေမှာပေါ့...
"မင်းရှိနေလို့သာ ငါအခုချိန်ထိအသက်ရှင်နိုင်တာတဲ့"။
သခင် ဒီစကားကို ပထမဆုံးအကြိမ်ပြောခဲ့တုန်းက
ကျွန်တော် နားမလည်ခဲ့ဘူး၊
ဒါပေမယ့် သခင့်အနားမှာ
နှစ်ပေါင်းများစွာနေလာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့
ကျွန်တော်ဒီစကားကို နည်းနည်းတော့သဘောပေါက်စပြုလာပြီ...
နာကျင်စရာကောင်းတဲ့ စကားတစ်ခွန်းရဲ့နောက်ကွယ်က
အမာရွတ်ဟောင်းတွေကိုရောပေါ့။
ကျွန်တော်က သခင့်ရဲ့အရိပ်ကို မှီခိုနေရတဲ့ကြောင်တစ်ကောင်၊
သခင့်အတွက် နှစ်သိမ့်စကားတွေကို
နှုတ်ကနေထုတ်ပြောနိုင်စွမ်းလည်းမရှိ၊
သခင့်မျက်ရည်တွေကိုမုန်းပေမယ့်
တားဆီးနိုင်စွမ်းလည်းမရှိတဲ့ကျွန်တော်...။
အဲ့ဒီလိုကျွန်တော်ဟာ သခင့်ဘေးက
ထားရာနေ၊စေရာသွားရတဲ့ အညတရကြောင်တစ်ကောင်....။
သခင်က ကျွန်တော့်ကို သိပ်မချစ်ပြခဲ့ဘူး၊
ကျွန်တော့်ကို ခဏခဏမပွေ့ဖက်ဘူး၊
တဖွဖွနမ်းရှုံ့လေ့မရှိဘူး...
ကျွန်တော်နဲ့အတူတူမကစားပေးဘူး။
ဒါပေမယ့်...
သခင်က ကျွန်တော်ဗိုက်ဆာနေမှာကို သိပ်စိုးရိမ်တယ်။
သခင်က ကျွန်တော်နေမကောင်းဖြစ်မှာကို သိပ်ပူပန်တယ်။
သခင်က ကျွန်တော်ထိခိုက်ဒဏ်ရာရမှာကိုလည်း
သိပ်ကြောက်တက်တယ်။
သူ့မျက်စိအောက်ကနေ ကျွန်တော်ပျောက်သွားမှာလည်း
သိပ်စိုးထိတ်တက်တဲ့သူပဲ...။
သခင်က ကျွန်တော့်ကို
သိပ်သည်းသည်းလှုပ်အောင် မချစ်ပြတက်ဘူး၊
ဒါပေမယ့် သူ့နှလုံးသားထဲမှာတော့
ကျွန်တော့်အတွက် နေရာအပြည့်ပေးထားပြီးသားပါပဲ။
____________________________
သခင်နဲ့ကျွန်တော်က ထမင်းစားလည်းအတူတူ
အိပ်ရာဝင်လည်း အတူတူပဲ...
သခင်က ကျွန်တော့်နည်းတူအအိပ်ဆတ်တယ်။
သတိလည်းကြီးတယ်။
သခင်နဲ့အတူတူအိပ်နေရာကနေ
ကျွန်တော် အပေါ့အပါးထသွားမိရင်တောင်
သခင်က ချက်ချင်းနိုးလာတော့တာပဲ။
သခင့်ရင်ခွင်မှာ အိပ်စက်ရတဲ့ညတိုင်းလိုလို...
သခင်က သူ့ရဲ့ငယ်ဘဝအကြောင်းအရာတစ်ခုခု၊
မဟုတ်ရင် ပုံပြင်တစ်ပုဒ်...၊
သူရေးလက်စဝတ္တုတွေအကြောင်း...၊ဒါမှမဟုတ်
သူ သွားခဲ့ဖူးတဲ့ခရီးတွေအကြောင်း
ကျွန်တော့်ကိုပြောပြလေ့ရှိတယ်။
စာရေးတာနဲ့ပန်းချီဆွဲတာကလွဲရင်
သခင့်မှာ တခြားလူတွေလို အလုပ်အကိုင်ကြီးကြီးမားမားမရှိ...။
ဒါပေမယ့် သခင့်ရဲ့ဘဝဖြတ်သန်းပုံက
အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ရိုးရှင်းပြီး
အပူအပင်ကင်းတယ်...။
မိုးသည်းတဲ့အေးစိမ့်စိမ့် နေ့လည်ခင်းတွေမှာဆို
သခင်က မှန်တံခါးတွေနားမှာ ကော်ဖီခါးခါးတစ်ခွက်နဲ့...
ကျွန်တော်ကတော့ နို့ပူပူ၊ ဒါမှမဟုတ်
ငရုတ်ကောင်းမခတ်ထားတဲ့ကြက်စွပ်ပြုတ်လေးတစ်ခွက်နဲ့ပေါ့။
ကျွန်တော် သိရသလောက်
သခင်က မိုးရေစက်တွေကိုကြည့်နေရတာ
သိပ်ကိုသဘောကျတဲ့သူ....၊
မိုးဖွဲသံတဖြောက်ဖြောက်ကို နားစွင့်ရင်း
နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်တတ်တဲ့သူ...၊
မိုးရေဖြန်းလို့စိမ်းစိုနေတဲ့ ခြံထဲကသစ်ပင်လေးတွေကို
သူ့ကားချပ်တွေပေါ်ဆေးခြယ်ရင်း နေပျော်တတ်တဲ့သူပါပဲ...။
သခင့်ရဲ့ တစ်ဘဝစာပျော်ရွှင်ခြင်းတွေက
ဒီလောက်လေးပဲ...
ဒါပေမယ့် သခင်ကသိပ်ကိုရောင့်ရဲနိုင်ပါတယ်။
___________________________________________
သခင်နဲ့ကျွန်တော် အတူတူနေတာ ၂နှစ်ပြည့်ပြီးသွားတော့
နယ်မြို့လေးရဲ့အဝေးက ရာသီဥတုအေးတဲ့နေရာတွေနဲ့
အရမ်းလှတဲ့တောင်တန်းဒေသတွေကို
အလည်အပတ်ခရီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။
အများယာဉ်တွေနဲ့ဆို ကျွန်တော်အဆင်မပြေမှာစိုးတော့
သခင်က သူ့ရဲ့အနည်းငယ်သာရှိတဲ့ငွေပိုငွေလျှံလေးနဲ့
တပတ်ရစ်ကားလေးတစ်စီးဝယ်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ အဲ့ဒီ့ကားလေးပေါ်မှာ လိုအပ်တဲ့ရိက္ခာတွေနဲ့
သခင့်ရဲ့ပန်းချီပစ္စည်းလေးတွေ အစုံအလင်တင်လို့
တစ်လနီးပါးလောက် နေရာအတော်များများကိုလည်ပတ်ခဲ့ကြတယ်။
အဲ့ဒီ့ခရီးကနေ ပြန်လာတော့
ကျွန်တော်နဲ့သခင့်ရဲ့အမှတ်တရဓာတ်ပုံတွေ
အိမ်နံရံလေးမှာ ပြည့်သွားသလို
လမ်းခရီးတလျှောက် သခင်ရေးဆွဲခဲ့တဲ့
ကားချပ်လေးတွေကလည်း ဧည့်ခန်းမှာ
အစီအရီနေရာယူလို့ပေါ့...။
သခင်ကလေ....တကယ့်လူထူးဆန်း။
မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ဒေါသကြီးတယ်လို့ထင်ရပေမယ့်
ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတော့ တစ်ခါမှဒေါသမထွက်ဖူးဘူး။
တစ်ခါကဆို သခင်က ကျွန်တော့်ကိုအပြင်ခေါ်သွားတာ၊
အဝေးကြီးတော့မဟုတ်ဘူး ၊
လမ်းထိပ်မုန့်ဆိုင်ထိပါပဲ....။
အသွားတုန်းကတော့ အကောင်း၊
အိမ်အပြန်ကျမှ သခင်အစာကျွေးနေကျလမ်းဘေးခွေးတစ်အုပ်က
သခင့်လက်ထဲက ကျွန်တော့်ကို မြင်ပြီးဝိုင်းဟောင်ကြရော...။
သခင်က ကျွန်တော့်ကို သူ့အင်္ကျီအောက်ထဲထည့်ဖွက်ပြီး
ခွေးတွေကိုမောင်းထုတ်ပေမယ့်
ခွေးအုပ်က ၅ကောင်လောက်ရှိတော့မောင်းလို့မနိုင်ခဲ့ဘူး။
ခွေးတွေက သခင့်ကိုမကိုက်ပေမယ့်
သခင်ပိုက်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ရှိတဲ့နေရာကို
ခုန်ခုန်ပြီး ဟပ်ဖို့ကြိုးစားကြတော့
သခင့်ခြေသလုံးမှာ ခွေးသွားနဲ့
ခြစ်မိတဲ့ဒဏ်ရာခပ်နက်နက်တစ်ခု ရသွားခဲ့တယ်။
အနီးအနားက အိမ်တွေထွက်မောင်းပေးလို့သာ
သခင် အဲ့ဒီ့ထက်ပိုဆိုးတဲ့ဏ်ရာတွေမရခဲ့တာ....။
ကျွန်တော်ကလည်း သခင့်အင်္ကျီထဲမှာပုန်းနေရင်း
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့
သခင့်ဝမ်းဗိုက်ကို ကျွန်တော့်လက်သည်းတွေနဲ့
အားကုန်ဖိကုတ်ထားခဲ့သေးတယ်။
အဲ့တုန်းက သခင်က သူ့ခြေထောက်ကဒဏ်ရာကိုတောင်မမှုဘဲ
ကျွန်တော့်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ရင်း
အိမ်ကို တရှိန်ထိုးပြန်ပြေးခဲ့တာ။
ဒဏ်ရာရတဲ့သခင်က မဖျားရဘဲ ကျွန်တော်က အဲ့ညနေကစပြီး ၃ရက်လောက်လလန့်ဖျားဖျားသွားသေးတယ်။
သခင်က ခြေထောက်အနာကြီးရင်းပြီးကိုက်ခဲနေလျက်နဲ့
ကျွန်တော်နေမကောင်းမချင်း
ညဘက်တွေကောင်းကောင်းတောင်မအိပ်နိုင်ဘဲ
တစ်ချိန်လုံးပြုစုပေးခဲ့တာ...။
ပြန်တွေးကြည့်မှ သခင့်အပေါ်တော်တော်ဆိုးခဲ့တဲ့
ကျွန်တော်ပါပဲဗျာ။
နှစ်တွေအတော်လေးကြာညောင်းလာတော့
သခင်ကလည်း အသက်လတ်ပိုင်းအရွယ်ကို
ထိပ်စီးပြောင်းသွားပြီ။
ကျွန်တော်ကလည်း မြီးကောင်ပေါက်အရွယ်လေးကနေ
ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား ကြောင်ပျိူကြီးဖြစ်လာပြီပေါ့။
အရွယ်ရောက်ပြီးတာတောင် အိမ်လည်မထွက်၊
ရည်းစားသနာမရှာတတ်တဲ့ကျွန်တော့်ကို
သခင်က ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ပြောတတ်သေးတယ်။
"လိုဝီ မင်းမိန်းမမယူဘဲ ဒီအမေနဲ့ပဲ
တစ်သက်လုံးနေတော့မလို့လား..."တဲ့။
သခင်က ကျွန်တော့်ကို ရည်းစားသနာရှာစေချင်တဲ့ပုံစံနဲ့ပြောတတ်ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ အဲ့ဒီ့လိုမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိသားပဲ။
အဲ့ဒါ့ကြောင့် သခင်အဲ့လိုပြောလာတဲ့အချိန်တိုင်း
မနှစ်မြို့ဟန်နဲ့ သခင့်အနားကပ်ချွဲပြလိုက်ရင်
သဘောအကျကြီးကျပြီး တဟားဟား
အော်ရယ်တတ်တာလည်း သခင်ပါပဲ။
တကယ်တမ်း ကျွန်တော် ့အတွက် ရည်းစားသနာမလိုအပ်၊
သို့ပေမယ့် မျိူးဆက်တော့လိုအပ်တယ်လေ။
ပုံမှန်အတိုင်းဆို ကြောင်တွေက
မျိူးဆက်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ပူပန်စရာမလို။
စိုးရိမ်ကြောင့်ကြရမယ့်သူလည်း ရှိစရာမလိုဘူး။
ကျွန်တော်ကတော့ မတူဘူး၊
ကျွန်တော့်မှာ သခင်ဆိုတဲ့ဒီအမျိူးသမီးရှိနေတဲ့အတွက်ကြောင့်
သေချာပေါက် ပူပန်ရတယ်၊ စိုးရိမ်ရတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် အသက်၁၀နှစ်လောက်မှာ
ဘေးတစ်အိမ်ကျော်က တွင်ကယ်လေးနဲ့မေတ္တာမျှပြီး
သား၊သမီးတွေလည်း ရခဲ့တယ်။
ရှင်မဖြစ်သူနဲ့ကလေးတွေကိုလည်း
မျက်ခြေမပြတ် စောင့်ရှောက်ချင်၊
ကျွန်တော့် မိသားစုနဲ့လည်း သခင့်ကိုရင်းနှီးစေချင်တာကြောင့်
ရှင်မတို့သားအမိတွေကို
ကျွန်တော့်ဆီ လိုက်နေဖို့ဖျောင်းဖြကြည့်တယ်။
ဒါပေမယ့် ရှင်မကလည်း သူ့တွယ်တာရာသခင်ရှိနေတော့
ကလေးလေးကောင်ထဲက နှစ်ကောင်ကိုပဲ သခင့်အိမ်မှာထားရင်း
ကျွန်တော့်ကိုစောင့်ရှောက်စေခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီ့နေ့က သားပေါက်စလေးနှစ်ကောင်အိပ်နေကြတဲ့
ခြင်းတောင်းလေးကို ပါးစပ်ကကိုက်ချီရင်း
အိမ်တံခါးဝကိုရောက်လာတဲ့ကျွန်တော့်ကို
သခင်က အထူးအဆန်းကြည့်လို့ပေါ့....။
ဒါပေမယ့် ဘာမေးခွန်းမှအထူးတလည်မမေးခဲ့တာလည်း
ကျွန်တော့်ရဲ့အသွေးအမွှေးနဲ့တထပ်တည်းဆင်တူနေတဲ့
ကလေးတွေကိုမြင်ပြီး သဘောပေါက်သွားလို့ထင်ရဲ့။
ဒီလိုနဲ့အရင်က တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အိမ်အိုလေးမှာ
ကျွန်တော့်သားပေါက်လေးတွေရဲ့အော်သံတစီစီက
တစိတ်တပိုင်းနေရာယူလာသလို
သခင့်ပခုံးနဲ့ဗိုက်ပေါ်တွေမှာလည်း
ညိုတိုတိုသားပေါက်လေးတွေက အမြဲလိုလိုတွယ်ကပ်နေတော့တယ်။
သခင်နဲ့နေသားကျနေတာ ကျွန်တော့်သားတွေမို့
ထူးထူးခြားခြားဝန်မတိုပေမယ့်
တစ်ခါတလေ ကလေးဆန်တဲ့စိတ်တော့ဝင်မိသား....။
တစ်ဖက်ကတွေးကြည့်တော့လည်း
ရှေ့လျှောက် ကျွန်တော့်မရှိတော့မယ့်အချိန်တွေမှာ
သခင်တစ်ယောက်တည်းဖြစ်မနေတော့လို့
အနည်းငယ်တော့ စိတ်ချမ်းသာရပါသေးတယ်။
သခင့်ကို ပျော်အောင်ဖန်တီးပေးနိုင်တဲ့သူက
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်မဖြစ်နိုင်ရင်တောင်...
ကျွန်တော့်ရဲ့စွန့်ခွာခြင်းကြောင့်
သခင့်နေ့ရက်တွေလစ်ဟာမသွားအောင်
စွမ်းဆောင်ပေးနိုင်မှ
အသေဖြောင့်လိမ့်မယ်ထင်ပါရဲ့လေ...။
ဇရာဟာ သွေဖယ်လို့မရ...၊
သေခြင်းတရားကိုလည်း ရှောင်ပုန်းလို့မရ.....။
သခင်ရော၊ ကျွန်တော်ရော ၊
ကျွန်တော့်တို့ရဲ့အိမ်ကလေးရော
အရင်ကထက်ပိုပြီး အိုမင်းလာကြပြီ။
သခင်က အသက် ၅၀နားကပ်လာသလို
ကျွန်တော်ကလည်း အများဆုံးရှင်သန်နိုင်တဲ့
သက်တမ်းက ကုန်ဆုံးလုနီးနီးတောင်ဖြစ်နေပြီ။
သာမန်ကြောင်တွေသာဆို
ကျွန်တော့်အသက်တစ်ဝက်လောက်မှာတင် သေဆုံးနိုင်ပေမယ့်
သခင်က ကျွန်တော့်ကို အရမ်းဂရုစိုက်လွန်းတော့
ကျွန်တော်က သက်တမ်းစေ့ဆိုတာထက်ကို
ပိုအောင်အသက်ရှင်နိုင်ခဲ့တယ်။
စူးရှတဲ့မျက်လုံးတွေက အတော်အတန်ဝေဝါးလာပြီ၊
ကျွန်တော်ကြိုက်တဲ့သရေစာတွေကို
တဂျွမ်းဂျွမ်းမြည်အောင်ဝါးနိုင်တဲ့
ချွန်မြမြသွားစွယ်တွေလည်း ကျိုးပဲ့ကုန်ကြပြီ။
ပျံလွှားငှက်တွေလိုလည်း ခုန်ပျံကျော်လွှားရင်း
ဆော့ကစားဖို့မတတ်နိုင်တော့...။
ဆီး၊ဝမ်းသွားဖို့တောင် အနိုင်နိုင်လှုပ်ရှားနေရတဲ့
ကျွန်တော့်လိုကြောင်အိုကြီးကို ပြုစုရင်းနဲ့လည်း
သခင့်ကိုမပင်ပန်းစေချင်တာမို့
ခပ်မြန်မြန်သေဆုံးသွားဖို့ပဲ ဆုတောင်းခဲ့မိတယ်။
တကယ်တမ်း ကျွန်တော့်ဆန္ဒတွေပြည့်ဝတော့မယ့်
အချိန်ကျတော့လည်း ကျွန်တော်
မရမကအသက်ရှင်ချင်ပြန်ရော...။
လွန်ခဲ့တဲ့၂၂နှစ်ကလို နွေးထွေးနေတဲ့
သခင့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းမှီရင်း၊
မျက်ရည်ကြည်တွေစိုလဲ့နေတဲ့သခင့်မျက်ဝန်းတွေကို စူးစူးနစ်နစ်စိုက်ကြည့်ရင်း....ကျွန်တော်ဟာ သေဖို့ကြောက်ရွံ့ခဲ့ပြန်တယ်။
တဒင်္ဂလေးပဲဖြစ်ဖြစ် အချိန်တွေကို ရပ်တန့်လိုက်ချင်တယ်။
သခင့်ပါးပြင်ကို နှာဖျားလေးနဲ့ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း
တွေးနေမိတာက....
အဲ့ဒီ့နေ့၊
သခင်နဲ့ကျွန်တော်စတွေ့ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ့နေ့လေးကို
ပြန်ရောက်ချင်တယ်ဆိုတဲ့အတွေးလေးပါပဲ...။
ကုန်ဆုံးသွားခဲ့တဲ့အချိန်တွေမှာ
ပြောခွင့်မရခဲ့တဲ့ရာထောင်ချီစကားလုံးတွေ၊
မပြည့်ဝခဲ့တဲ့ဆုတောင်းတွေ၊
မဖြည့်ဆည်းနိုင်ခဲ့တဲ့ကွက်လပ်တွေကိုတွေးရင်း...
ကျွန်တော် သည်းသည်းထန်ထန်ငိုကြွေးမိပြန်တယ်။
အပြင်မှာ မိုးစက်ကလေးတွေ တဖွဲဖွဲကျနေပြီ သခင်....၊
ဒီညနေခင်းရဲ့ရာသီဥတုလေးကလည်း
အဲ့ဒီ့နေ့တုန်းကလိုပဲ သိပ်ကိုအုံ့မှိုင်းနေတယ်။
သခင့်ရဲ့ရင်ခွင်ကျယ်ကလည်း အဲ့ဒီ့နေ့တုန်းကလိုပဲ
သိပ်ကိုနွေးထွေးလို့နေတယ်....။
အဲ့ဒီ့နေ့က သခင်ကကျွန်တော့်ကိုကောက်ယူခဲ့ပေမယ့်
ဒီနေ့မှာတော့ ကျွန်တော်ကသခင့်ကိုထားခဲ့ရပြီ....။
ကျွန်တော်တို့တစ်သက်စာဝေးကြရပြီ သခင်။
နောက်ဆုံးအနေနဲ့သခင့်ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်နမ်းရှိုက်ရင်း
သခင့်မျက်နှာထက်မှာလည်း ကျွန်တော့်ပါးကို အပ်လျက်သား...။
လတ်တလောကမှ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်နေခဲ့တဲ့
စိတ်အစဉ်ဟာလည်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်...၊
တောင်စဉ်ရေမရအတွေးတွေ ပျောက်ကွယ်ပြီး
အသိတွေဟာလည်း ဝိုးတိုးဝါးတား...။
အဲ့ဒီ့နောက် မြင်နေကြားနေရတဲ့အရာအားလုံးဟာလည်း
လုံးဝဥဿုံတိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။
ကျွန်တော့်ရဲ့အရာရာဟာ ပျောက်ဆုံးလုဆဲဆဲ...။
အက်ကွဲနေတဲ့သခင့်ရဲ့အော်သံကိုကြားတော့မှ
ဖြတ်ခနဲအသိပြန်ဝင်လာပြီး
မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့
ကျွန်တော်က သခင့်ရဲ့ဘေးမှာ....။
သခင်နဲ့သခင်ပွေ့ပိုက်ထားတဲ့ကျွန်တော့်ရဲ့ခန္တာကိုယ်ကို
ဘေးဘက်ကနေ ရှင်းလင်းစွာတွေ့မြင်နေရတယ်။
အသက်မဲ့နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို ဖက်ရင်း
နင့်နင့်သီးသီးရှိုက်ငိုနေတဲ့သခင့်ကို
ပွတ်သပ်ပေးဖို့အပြေးသွားမိပေမယ့်
သခင့်ကို ဘယ်လိုမှထိတွေ့လို့မရခဲ့ဘူး။
ကျွန်တော် သခင့်အနားမှာရှိနေတယ်ဆိုတာ
သခင်သိအောင် တစ်အိမ်လုံးပတ်ပြေးရင်း
ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သခင်ကလည်းမမြင်နိုင်။
သခင့်အနား ရောက်ချင်ဇောနဲ့
ပါးစပ်က တညှောင်ညှောင်အော်ရင်း
သခင့်ရင်ဘတ်ထဲကို ခုန်ဝင်ခဲ့တဲ့အကြိမ်တိုင်းမှာလည်း
ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်က သခင်နဲ့အဝေးကိုသာ
လွင့်စင်ထွက်သွားရတယ်။
မှုန်ဝါးဝါးတည်ရှိနေတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့နာမ်ကလေး
ဖတ်ဖတ်ခါမောလောက်အောင်
အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ကြိုးစားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့
ကျွန်တော် အလုံးစုံကိုသိနားလည်လိုက်ပြီ....။
ကျွန်တော် မပုန်းကွယ်နေပေမယ့်
သခင်က ကျွန်တော့်ကို ဘယ်သောအခါမှ ရှာမတွေ့နိုင်တော့...။
သခင့်ရဲ့အဝေးကို ထွက်မပြေးချင်ပေမယ့်
ကံကြမ္မာက ကျွန်တော့်ကို
ဘယ်သောအခါမှ သခင့်ဆီပြန်ခွင့်မပြုတော့ပါ...။
အလျင်စလို ရောက်လာတဲ့သေခြင်းတရားက
သခင်နဲ့ကျွန်တော့်ကို ယစည်းအထပ်ထပ်ခြားပစ်ခဲ့လေပြီ...။
နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်ရဲ့အချစ်ကလည်း
သခင့်ကို အထီးမကျန်စေဖို့မတတ်နိုင်တော့...
ကျွန်တော့်ရဲ့အသက်မဲ့ကိုယ်ခန္တာဟာလည်း
သခင့်ရဲ့ငိုကြွေးခြင်းကို မတားဆီးနိုင်တော့ပါ...။
_________________________________________
သခင်ဟာ အတန်ကြာအောင် ကျွန်တော့်ကိုယ်ကို
ရင်ဘတ်ထဲထည့်ပိုက်ထားရင်း
မျက်ရည်တွေလည်း တရစပ်စီးကျလို့နေတယ်...။
သခင်က တစ်ညနေခင်းလုံး စိတ်လွတ်နေတဲ့သူလို
အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်နေလိုက်တာ
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်သွားတဲ့အထိပါပဲ။
ကျွန်တော့်ကြောင့် စိတ်ထိခိုက်ခံစားနေရတဲ့
သခင့်ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း
မျက်ရည်တွေ ဖြေမဆည်နိုင်....။
ဒီအမျိူးသမီးကို ဘယ်လိုများထားခဲ့ရက်ပါ့မလဲ
ကျွန်တော်မရှိတဲ့ရက်တွေမှာ ဒီအမျိူးသမီးဘယ်လိုရှင်သန်နေမလဲဆိုတာ
ကျွန်တော် စိတ်မပူဘဲဘယ်လိုနေနိုင်ပါ့မလဲ...။
ဒီအမျိူးသမီးကို နာကျင်ခံစားစေပြီးမှ
ဘယ်လိုအသေဖြောင့်နိုင်ပါ့မလဲ....။
___________________________________________
အချိန်ကြာသွားပြီဖြစ်လို့အေးစက်တောင့်တင်းနေတဲ့
ကျွန်တော့်ခန္တာကိုယ်ကို သခင်က တယုတယကိုင်တွယ်ပြီးသန့်စင်ပေးတယ်။
ပြီးတော့ အိမ်အပြင်ဘက်က
ကျွန်တော်တို့အတူတူထိုင်နေကျစိန်ပန်းပင်အောက်မှာ
ခပ်နက်နက်မြေကျင်းလေး တူးလိုက်လေရဲ့...။
အားလုံးပြီးစီးသွားတော့
ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်စာအိပ်ရာလေးကို မြေကျင်းထဲထည့်လိုက်ပြီး
စိန်ပန်းနီနီလေးတွေကို အိပ်ရာပေါ်ကြဲချလိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကိုထွေးပိုက်ထားရင်း
သခင်ကကျွန်တော့်နှာဖျားလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်လေတယ်။
မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ သခင့်ရဲ့နောက်ဆုံးအနမ်းကို စိတ်မှန်းနဲ့ခံယူရင်း
ညာဘက်မျက်ဝန်းကမျက်ရည်တစ်စက်က
ပေါက်ခနဲကျဆင်းလာတယ်...။
အဲ့ဒီ့တဒင်္ဂလေးက သခင့်အတွက်ရော
ကျွန်တော့်အတွက်ရော အနာကျင်ရဆုံးပဲထင်ပါရဲ့...။
သခင်က ကျွန်တော့်ရဲ့မြေပုံမို့မို့လေးပေါ်မှာ
စံပယ်ပန်းလေးတွေတင်လိုက်ပြီး
ကျွန်တော့်အတွက် ဆုတောင်းစကားတချိူ့ကို
ခပ်တိုးတိုးဆိုရှာတယ်...။
အဲ့ဒီ့နောက် သခင်က စိန်ပန်းပွင့်နီနီတွေကိုနင်းဖြတ်ရင်း
အိမ်ပုလေးရှိရာကို တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားပါတော့တယ်...။
ဝေဝေဝါးဝါး မြင်ကွင်းတွေထဲမှာ နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရတာက
တုန်ရီနေတဲ့သခင့်ရဲ့ကျောပြင်ငယ်....။
မတိုးမကျယ်သောရှိုက်သံတွေကိုကြားပေမယ့်
မတတ်သာစွာပဲ ကျွန်တော်ထွက်သွားရတော့မယ်....။
သခင့်ရဲ့အရိပ်အောက်မှာ
ရှင်သန်ခြင်းက အစစအရာရာအပူပင်ကင်းခဲ့သလို
သေဆုံးခြင်းကလည်း ပကတိအေးချမ်းခဲ့ပါတယ်။
အချစ်ကြီးလွန်းတဲ့သခင်က နောက်ဆုံးအချိန်ထိလည်း
ကျွန်တော့်အပေါ် ချစ်မြတ်နိုးနေဆဲ...။
အချိန်တွေကြာညောင်းသွားလည်း
သခင်က ကျွန်တော့်ကိုလွမ်းဆွတ်နေဦးမှာပဲဆိုတာသိတယ်။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက်
ဒီနေ့ငိုခြင်းက နောက်ဆုံးပဲဖြစ်စေချင်တယ်...သခင်။
တကယ်လို့ နောက်ဘဝများရှိခဲ့ရင်လည်း
သခင့်အနားမှာ ထပ်နေခွင့်ရချင်ပါသေးတယ်...။
ကျွန်တော့်ကို အတိုင်းအထက်အလွန်ချစ်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊
ပြန်မလာနိုင်တော့မယ့်ခရီးရှည်ကြီးထွက်ပြီး
သခင့်ကိုထားခဲ့မိတဲ့အတွက်လည်း
တောင်းပန်ပါတယ်....သခင်။
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရစ်ခဲ့ပါတော့ ကျွန်တော်ချစ်ရတဲ့သခင်...။
သခင့်ရဲ့"လိုဝီ"။
