Driving Me Crazy [BieberStory]

1 || Driving Me Crazy

Voor de zoveelste keer check ik mijn mobiel. Kijkend of ik al een reactie heb op mijn blog. Tot nu toe heb ik er al 20 gehad. Niemand wilde dat ik weg ging. Ze baalde dat ik stopte met mijn blog. Ze vonden ze leuk. 'Faya, laat je mobiel nu eens met rust,' zucht mijn moeder. Mensen, wat kan ze zeuren. Chagerijnig kijk ik haar aan. 'Je gaat het leuk vinden. Dat verzeker ik je,' steunt mijn vader het plan nog even. 'Hoe kun je dat nou weten. Je kent die mensen niet eens!' roep ik boos door de hal. Alle mensen om me heen kijken me verbaasd aan. Ja, hallo leuk dat jullie kijken. Ik was degene die aan het schreeuwen was. Willen jullie nog meer spectakel, blijf kijken. Ik zucht en pak mijn tas vast. 'Veel plezier.' Zegt mijn moeder en slaat haar armen om me heen. Het moment van afscheid. Shit, waarom krijg ik nu weer tranen. Ik knipper snel mijn ogen en kijk mijn moeder aan. Ze drukt een kus op mijn wang en kijkt me met betraande ogen aan. Hallo, waarom sta jij nou hier te janken. Jullie sturen me weg. Ik koos er niet voor. Sociale ontwikkeling noemen ze dat. Mijn moeder laat me los en mijn vader drukt mijn lichaam tegen de zijne. 'Het is echt goed voor je meisje,' zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ja, ik zie dat het goed voor me is. En nu? 'Bye.' Zeg ik rustig en loop met mijn tas om mijn arm loop ik naar de vertrekhal. Ik kijk nog een keer om en zwaai. En die moet ik nu voor een jaar gaan missen. Hoe kunnen ze me dit ooit aandoen? Ik loop door de douane poortjes en laat me checken, inclusief mijn tas.  Ik loop door de poortjes en begin te piepen. 'Wat nu weer.' - 'Je oorbellen, zilver?' vraagt de man vriendelijk. Ik knik en doe ze uit. 'Nog een keer door het poortje.' Zegt hij terwijl hij me oorbellen aanneemt. Wat een bulshit! Dit keer piept het poortje niet meer. Ik pak mijn tas en loop naar de hal erachter. 'Flight to Atlanta Gate 8' galmt het door de hal. 'Fijn, nu op zoek naar gate 8. And going to hell.