Binagalan ko lang ang pagpapatakbo ng BMW ko. Sanay naman akong mag drive pero gusto , ko pa kasing i enjoy lahat ng tanawin na nadadaanan ko. Unti-unti na din kasing nawawala ang sikat ng araw.
Dumaan na din ako sa isang maliit na flower shop malapit sa sementeryo upang bumili ng bulaklak para ke lolo at lola. Nagdala na din ako ng iilang mga snacks ko para manatili na muna doon ng ilang oras.
Nung buhay pa kasi ang lola at lolo, sila ang mas pumuno sa mga pagkukulang ni mama at papa sa akin. Si papa kasi busy siya sa trabaho at gabi na umuuwi. Diko siya masyadong nakakasama sa buong isang araw. Although, nakakasama ko naman si mama sa isang buong araw pero, para kasing hindi ko nakikita yung kasiyahan sa mga mata niya na kasama ako. Pagdating ni papa sa bahay ay hindi na niya nagagawang mag dinner kasama kami. I kissed him and he kissed me back, same lang sa umaga kapag umaalis na siya.
Lola and lolo is always there to explain and make me happy everyday. Minsan nga nuong malakas pa si lolo ay hinatid niya pa ako gamit ang napakaluma ngunit mamahaling sasakyan niya. I was simply bullied at school at that time pero isinawalang bahala ko nalang iyon kasi mahal iyon ni lolo at mahal ko din siya.
Before lola and lolo died. Ibinilin nila ke papa na saakin ipapamana ang lahat-lahat. Then, papa agreed of course. Kanino pa ba niya iyon ipapamana?.
Nakapagbayad na ako sa flower vendor. At pinasubraan ko pa iyong aking binayad para naman malaki ang makuha nyang sobra doon. Naaawa din kasi ako sa mga taong mas mababa pa sa estado ko sa buhay. Kung pwede palang pag papantay-pantayin ang estado ng buhay ng tao ay siguro matagal ko na iyong hinihiling.
Naglakad na ako papunta ng sasakyan at pinaharurot iyon.
(Ring) "my phone vibrated."
"Thalia" what was it?
"Nakapagpaalam na ako kay dad ellise" at pumayag na din siya!"
"Good to hear" pupunta nga sana ako sa opisina niya mamaya para magpaalam. Kaso naunahan mo ako.
(Laughing sarcastically) Don't come to dad's office ellise!" I already told him about sa vacation natin, ininvite ko pa nga siya e. Silang dalawa ni mommy but they refused". Alam mo naman diba?" They both busy".
Napatango nalang ako kahit di niya naman iyon nakikita.
"Okay thalia. Thank's for the update. I'm on the road right now. Driving. I'll gonna hang this call now. Bye. Phone beeped.
Hinayaan ko nalang si thalia sa mga ginawa niya. At least nakapag paalam na siya kay daddy. Tsaka, busy din naman si daddy if ever 1week kami dun. Di naman din yun mag aalala kasi nga busy.
I've walk through the muddy path's papunta dun sa pinaglibingan nina lolo at lola. I've smiled. And thinking kung ano kaya yung ikukwento ko sa kanila. While walking, i saw car near sa puntod nina lola at lolo, naka parked pa sa mismong parking area ng libingan nila. I left my car near guard house, may parking area din kasi doon.
When suddenly, i stoped and my curiosity answered me. It was my mom standing there while hugging her "kabit".
My tears rolled down to my cheeks. Kasi kahit noong bata pa ako pinilit kong hindi paniwalaan ang lahat ng mga sinasabi ni tita laureen na may kabit si mommy. Now, i've know the truth. Wala siyang kwentang ina.
While crying without making some noise. The man saw me. With a concerned face. He didnt change his expression at all. Parang wala lang sa kanya ng nakita ako.
My mother turned and saw me, she was crying already but i don't care. Even if she cried a fvcking blood.
She wiped her tears. And walked slowly towards me.
"Huwag kang lumapit" i spat. While crying.
"Iyang bang lalaking iyang ang dahilan kung bakit iniwan mo ako noon?"
"Kung bakit iniwan mo kami ni papa"?
"Napakawalang kwenta mong ina"!
"Ilang taon akong nagtiis sa pambubully ng mga kaklase ko dahil lang iniwan mo kami"!
"I heard a lot of humors about you, but i don't trust it. Because i know you. Na hindi mo yun magagawa".
"And now, pinatunayan mo ngang totoo yung nga sinasabi nila".
"Slut" "trait..or" "li ar"
Bigla nalang akong napahawak sa pisngi ko sa sakit na natamo nito mula sa sampal na galing sa magaling kong ina.
"I'm so...soooryyy ellise! Diko sinasadya anak"
That was the last word i heard from her simula nung tumakbo ako papuntang sasakyan at nagmaneho na pauwi. Habang umiiyak sa sakit na aking natamo. Not physicaly but emotionaly hurted.
