Clair de lune

0.3

Beni rahatsız eden güneş ışıklarıyla uyanmıştım. Uyanır uyanmaz ilk işim Jennie'yi kontrol etmek olacaktı. Çünkü tek başına kaçmasına izin veremezdim.

Odasına baktığımda orda değildi içeriye gittiğimde elimizde olanlarla birşeyler yapmaya çalışıyor ama beceremiyor gibi gözüküyordu.

"Sarayda yaşayan biri olarak becerememen normal ver bana."
" Hey ben hazırlıyordum bana ver."
"Hadi sen yorulma otur."
"Olmaz sabahtan beri bununla uğraşıyorum. Sürpriz olmalıydı."
"Önemli değil."
"Bu süreçte sana güzel bir yemek yapmak borcum oldu."
"Artık özgür olduğuma göre öğrenmeliyim."
"Yemeği heyecanla bekliyorum."
"Zehirlenmememizi umuyorum."
dediğiyle gülmeye başlamıştım.

O da gülmemle somurtuk ama tatlı bir ifadeyle bana bakmıştı. Sonra o da gülmeye başladı.

Ben sofrayı hazırlamak için arkama baktığımda tabak ve çatalların konulduğunu gördüm. Yaptıklarıyla gülümserken ona döndüm.

"Keşke biraz daha geç kalksaymışım hazırlamışsın bile."
utanmış bir surat ifadesiyle " Evet keşke öyle olsaydı." diyip güldü. Bende dediğine gülümsedim.

Tek yaşadığımdan ve kimseyle iletişimim olmadığı için pekte gülümsemezdim. Evde boşa gülümsemem delilik olurdu.

Paslanmış duygularımı ortaya çıkartıyordu. Hayvanlarımı sattığım insanlarda pek sevecen değildi.

Sürdüğü ekmekleri ve yumurtayı tabağa koyup çayları getirdi. Ona teşekkür ederek sofraya oturdum.

Şuan çok sessizdik. Sadece yemek yiyorduk. Olması gerektiği gibi aslında.
"Eline sağlık." dedim.
"Afiyet olsun beğenmene sevindim."
"Şimdi yemek borcunu erkene çekmeyi düşündüm. Elinin lezzeti güzelmiş." dediğimle utandı.

"Zehirlenmememize sevindim. Pek deneyimim yok. Reçel ve ekmekte sana ait zaten."
"Olsun birleşiminde lezzetli birşey olduysa bu senin becerin."
"Teşekkür ederim." o geri yemeğe döndükten sonra biraz daha ona baktım. Üzerindeki bakışı hissetmiş olacak ki bana ufak bir bakış attı. Onun bakmasıyla yemeğe geri döndüm.

Dünkü hırçın kızla hiç alakası yoktu. Yaşadıkları zor gelmişse ondandır diye düşündüm.

Yemekleri yiyip kaldırdık. Ona bu sefer yardımcı olabilmiştim. Bu mutfak oldukça harabeydi fakat işin içinden çıkmayı ustalıkla beceriyorduk. Topladıktan sonra burada fazla kalamayacağımızın bilinciyle ne yapacağımızı düşündük.

"Buraya yakın bir motel var mı?"
"Vardı ama en son yıllar önce gördüm. Bu yüzden hala orda mı bir fikrim yok."
"Eşyaları yerleştirelim olası bir durumda kaçmamız çok zor olabilir."
"Haklısın." diyip yiyecekleri tekrar çantanın içine koyduk.

Üzerimizi değiştirmiştik çoktan. O bana ait kıyafetleri gitmişti. Ve ona... aşırı yakışmıştı. Sanki onun olması gerekiyormuş gibi. Fakat dünkü kıyafetini giymesi gerektiğini düşündü.

"Değiştirmene gerek yok kalabilir." dedim fikrini değiştirmeyi umarak.
"Yok, yani gerek yok tüm hayatım boyunca elbise giydim. Onların içinde daha rahatım."
"Alışkanlıklar yani..."
"Evet."
"Ama elbisen kirli gibi."
"Önemli değil sonuçta üstümdeki de kirlenecek illaki. Kaçarken kirlenmez mi?"
"Kirlenir."
"Evet, bu yüzden kendiminkileri giyeyim."
"Peki."bu kısa konuşmadan sonra odaya gitti. Bende geriye kalanları topladım. Zaten çok bişey çıkartmamıştık, çünkü dün gelip bugün gidiyorduk. Bu düzene alışmamız gerektiğini bilmiyorduk tabii.

Elinde katladığı kıyafetlerim ve üstünde yıpranmış elbisesiyle geldi.
Elinden kıyafetleri aldım ve olduğu gibi çantanın içine koydum.

Yola koyulmamız gerektiğini söyleyerek geldiğimiz ata eşyaları yükledim. Jennie zar zor atın üstüne atlarken bana seslendi. "Taehyung atın aşırı büyükmüş. Sarayda soylu bir prenses olmamı istedikleri için zorla at bindiriyorlardı ama onlar bile bu kadar büyük değildi." dediklerine güldüm.

"Evet çok büyük, onu özenle büyüttüm." şimdi ise o dediğime gülmüştü.

Atımın ipini çözdükten sonra bende atladım ve bilinmeze doğru yola çıktık.

çok geciktirdiğim için üzgünüm yazma isteği gelmiyor bazen o yüzden bölümlerde kısa kısa oluyor. Umarım kurguyu istediğim gibi bitiririm