Crying stars

PROLOGUE

    Hope you'll like it:)

"Ayesha! Ayesha! Tingnan mo oh! Ang ganda!" Nakangiting sambit nang isang batang patuloy na Tinatawag ang aking pangalan, nakangiti ang batang ito habang nakatitig sa bilog na bilog na buwan.

" AYESHA! gising na ano na?! Papasok ka pa diba!? " halos lumabas ang litid ni mommy sa leeg habang pilit parin akong ginigising.

"Mommy! Naman ang aga pa eh!" Maktol ko habang pilit na pinipikit ang aking matang antok na antok pa.

"Ayesha! It's already 7:30 pm! It's not my fault that you we're reading book's all night! Get up, now! Ayesha!" Saad ni mommy, ano ba yan! Kasi naman the story in that book, it's so beautiful and I can't stop my self to read it.
Kahit antok na antok pa ay pinilit kong tumayo sa kama at pilit na minumulat ang pi-pikit-pikit Kong Mata. 
Narinig ko ang pag bukas at pag sara nang pinto sa kwarto ko. Maybe, lumabas na si mommy.
Hi-higa pa sana ako nang mabilisan akong tumayo at pikit matang pumunta nang bathroom , kasi naman kapag humiga ako doon ulit, makakatolulog ako at siguradong Hindi ako makakapasok.

After I finish my 1 hour bath I walk in to my walk in closet and start to putting my school uniform, I'm a med student.
and after an hour of readying my self bumaba ako at dumeretso sa kusina. I saw manang luning and the other maid, preparing our break fast.

" Good morning, manang luning and others ha ha ha. Where's mom and dad?" Tanong ko at nilapag sa upuan ang gamit ko.

"Good morning, iha,ang mommy at daddy mo ay kanina pa umalis at pinapasabing Hindi ka na daw nila masasamahang mag almusal dahil tanghali na" magalang na sagot ni manang luning. Teka? Tanghali? Ang aga pa ha. Ma aga? W-wait! Sinulyapan ko ang wrist watch ko at pasado alas nyebe na! Hala! Dali-Dali akong tumayo at kumuha nang dalawang tasty bread at hinablot ang gamit ko. Alas 10 ang pasok ko!
Sumakay ako nang kotse at dali-dali itong pinaharorot patungong univ.

Ilang minuto lang ay na karatating din ako sa univ. At dali -daling tumakbo sa med department kong saan ang classroom ko. Nakahinga ako nang sobrang luwag  nang makasabay kong pumasok ang prof. Namin. hay!

"Good morning, prof. Sheng hoet" magalang kong pag bati at sabay ngiti. Tango lang ang binigay nito at derederetsong pumasok sa room. Sheng hoet talaga ang pangalan nya, hoet ang kanyang apilido. Terror prof namin sya. Bago pa man ako ma pagalitan ay pumasok na ko at deretso upo sa upuan ko.

" the symptoms of  Amnesia dissociative disorder—ranging from amnesia —to alternate I identities— depend on a type people have. Symptoms usually develop as a reaction of trauma and help keep  difficult memories at bay.  Times of stress can temporary worsen symptoms making them more obvious. Dissociative disorder cause problem in every day life."

—

"Asheela! Asheela!" Dinig kong sigaw ng panget kong kaibigan.

"Bwesit naman luning! Ki-aga-aga ang ingay mo!" Naririndi kong sabi nang tumambad sa nakabukas na pinto si luning.

Ngumuso ito at umirap.
Ano -nanaman ang kailangan nito.
"Uyy, asheela, pwede bang pagaya nung pinapagawa satin ni Prof. Mendez?" Naka nguso nitong sabi sabay puppy eyes.

"Hoy! Luning! Letche ka! Ayoko nga! Pinag hirapan ko kaya Yun! Atsaka wag kanga mag puppy eyes, Hindi bagay sayo! Woi! Mukha kang asong may galis!" Sabi ko sabay irap totoo naman Hindi sa mukha cute mukha syang asong may galis. Yong tipong pink na yung kulay hahaha.

"Sige, na! Best friend mo na man ako diba?" Pag papa-awa nitong sabi.Hindi ako naaawa.

"A.yo.ko" matigas kong sabi at tumayo sa lamesa at hinablot ang gamit ko, at dali-daling lumabas sa malapit nang magiba kong bahay. Ang gaga patuloy parin akong kinukulit.

Tumambad sakin ang mga kapit bahay ko naki-aga-aga bunganga mg bunganga sa kalsada, mga sunog bagang kapit bahay. Napa-iling nalang ako, wala na ngang makain, inom pa nang inom.

Dumiretso ako sa sakayan nang jeep at Hindi pinansin ang kaibigan kong kanina pa talak ng talak, Hindi ata to nauubusan nang laway at sasabihin.

Pinara ko ang padating na jeep at sumakay, sumunod din si luning.

Habang bumabyahe ang jeep ay patuloy pa rin si luning sa pag sasalita, kwene-kwento nito ang boyfriend nya kuno sa may ilalim ng tulay, si kaltik. yung lalaking payat na apat lang ang ngipin sa gitna.
Nakilala nya ito sa bar na pinagtra-trabahuhan namin, nag bigay daw ito ng maraming tip at nginitian sya, kaya ayon na lab at first sight daw sya. Na pairap ako. Ang babaw kasi! 
Tapos dinala daw sya ni kaltik sa may ilalim ng tulay at—hindi ko na sya pinatapos at sinamaan ng tingin. Pati ba naman yon kwe-kwento nya? Bruha!

Nasa tapat na kami ng university kaya bumababa na ko at sumunod si luning.

Pag pasok ko ay dire-diretso ako sa med department at pumasok sa room, usually, ito nanaman ang ma pang husga nilang tingin sa akin pagka pasok ko sa loob,

Diretso lang ako sa upuan ko na hindi sila tinapunan ng tingin.

Porket ba nag tra-trabaho sa bar pakarat na agad? Pok pok? Prostitute? Bwisit!
Hindi ako nag Bibinta ng katawan, oo, sure, nag tra-trabaho nga ako sa bar. ei, ano naman? Hindi ko naman benibenta ang katawan ko, Hindi ako nag sasayaw o nag huhubad sa  entablado para makakuha ng Pera. Waitress ako! Waitress ako! Hindi nila yon maintindihan? Ha? Kailangan ko ng pera para mabuhay at maka pag aaral. Hindi sapat na scholar ako. Dahil may mga binabayaran parin sa school. Kailangan ko rin kumain para ma buhay! Kailangan ko ng pera! Dahil Hindi ako mayaman tulad nila na nasa harapan lang ang pera, pagkain at lahat ng kinakailangan nila.

Natanaw ko na papasok ang professor namin kaya umayos ako ng upo.

"Student, you have to find an hospital. Because this week you will start your OJT." Saad ng prof. namin, lahat na excite, maliban sakin, anong hospital naman kaya ang pag o-ojthan ko?  
"—but we prof. will give hospitals, for those student that, can't find them self."

Jusko lord! Dito nalang ako sa-suggest ni ma'am. Kahit ano pa yan, okay na. wala naman akong ibang pag pipilian. Choosy pa ko.

After that, she start her lesson.

"Anemia.
—anemia is a condition in which people/human don't enough healthy red blood cells to carry adequate oxygen tissues.
Having anemia will make someone tired or weak.
There are many forms of anemia,each with it's own cause, loss of blood is the most common cause of anemia.
Anemia can be temporary or long term, and it can range from mild to severe."