Acıların da bir ömrü vardır.
Bir yerden sonra eskisi kadar acıtmaz bizi. Bir süre yaşanmayı talep eder, biz de bir süre yaşarız ve sonra giderler... Ve gerçekten bitiyor Yeter ki insan inansın ve güvensin kendine...
Çünkü hiçbir acı sonsuza dek sürmez.
Ama bazılarımız bazen o acılarla o kadar bütünleşmiştir ki canının artık eskisi kadar acımadığını hatta o acının ken disini terk ettiğini fark etmez bile. Oysa özgürdür artık.
Bir zamanlar kendisini kapattığı o kafesin kapısı açıktır artık. Ama kendisini yaşadığı sıkıntı ve acılarla hayatın akışına bırakmıştır. Bu istiraptir.
İnsan ne yaşarsa yaşasın, bir yerden sonra ayağa kalkmalı, o kapıdan çıkmalı ve önüne bakmalıdır. Daima önüne. Ken disini acıya teslim etmiş, artık ayağa kalkması gereken ama bir türlü gözünü açamayanlara küçük bir hatırlatma:
"Sadece ölü balıklar akıntıya kapılır."
Düşmüş olabilirsin belki ama sen hâlâ hayattasin. Artık ayağa kalkmalısın, bazı insanlara ve acılara haykır
malisin
"Ben iyileştim!"
Tam zamanı.
Eskiler ne güzel söylemiş:
"Musibetler misafirdir.
Evde sabrı görmezse, yatıya kalır."
