Sükût

Bana bu satırları yazma isteği gel ve gitme. İçimdeki yazmak isteyen onlarca his doğ ve büyü. Ruhumu köreltme.
Hoş buldum.

Geçmiycekmiş gibi sandığımız her şey geçti evet. Korktuk, yenildik savaştık bir acıyı bırakıp diğer acıya yenik düştük. Ruhumuz darmadağın olana kadar teslim etti kendini tüm çıkmazlara. Ama sonunda geçti demi?

Var mı hala?

Geçmeyen hiç bir acı yok. İnsanın alışamadığı hiç bir yürek yangını yokmuş. Bunu ne zaman anladım ben. Ne zaman bu kadar çok büyüdüm. Duygularımı abartmadan usul usul nasıl yaşayabiliyorum. Sende büyüdüğünü fark ettin mi bu satırlarda.
Acımaması da büsbütün sükût.

Merak etme geçicek. Buna inanmadığın kadar geçicek.

Dışarıda şiddetli bir yağmur
Fırtına uğultu yere çarpan sesler
Hani, hangi dal hangi toprak ıslanmış
Görebildim mi?