Letting Go (A Pandemic Story)

Loving you

He's POV
"And now, I pronounce you as husband and wife"

Nagpalakpakan ang mga tao, so I did. Kami sana yun kaso nagpaalam na sya...

*Flashback*

"Hi Honn." masiglang bati ko sa pinakamamahal kong babae sa buong mundo na magunaw man ang mundo sya pa rin ang pipiliin ko, ang corny pero totoo haha." Kumusta? Nakuha mo na ba?"

"Yes Hon, yung shades pa talaga na gusto ko yung binili mo. Salamat a." malumanay na tugon nya.

"Wala yun pero bat parang ang lungkot mo naman, dinecline mo pa yung request ko na video call."  Nagtatampo kong tugon.

"Ehh kasi... Sige na nga." she said then open her cam.

"Ang ganda mo ta--laga. Hon? Nasa hospital ka ba?"

Tumikhim muna sya bago sumagot...

"Kasi Hon... Hindi ko na magagamit yung mga binili mo sakin na colourtint... I'm diagnosed to chronic lymphocytic leukemia and stage 4 na." She said in a broken voice as she started to be emotional and I? I don't know how to react. I'm speechless so she continue.

"Nawalan ako ng malay kanina, hindi agad ako nagising kaya sa panic nila sinugod nila ako sa hospital." Silence... ngayon lang yata ako nabingi dahil sa katahimikan.

I just smile, an encouraging one. "'Wag kang mag-alala lalaban tayo, susuportahan kita. Magpagaling ka, don't worry about the expenses. Gamitin na lang muna natin yung pera para sa kasal natin. I-move nalang natin next year ha. Magpagaling ka para-" she cut my words.

"Hindi na Hon, I'm dying. There's no sense of having the treatment. I already talk with my parents, I told them that I would rather stay at home than here in the hospital kasi... kasi wala na e."

I still encourage her but pero ayaw nya talaga, so days after that, I decided to take a swab test para maalagaan ko sya until her last breath and to have our assurance for our safety.

***

"Hahahaha oo nga e ang tagal-" di ko na natuloy yung sasabihin ko kasi may kumatok sa condo ko.

It's a healthcare worker, saludo talaga ako sa kanila. Nawa'y lahat ay matapang at handang lumaban, sana kami rin.

"Sir here's the result of your RTPCR swab test" he said then left after.

Halo-halong emosyon ang nararamdam ko, pero sana... sana negative. Ayokong dumagdag pa sa problema, besides I need to help her I want to give her a hope kahit ayaw nya na.

Bumalik ako sa kwarto and told her what I've got.

"Woah, buksan mo na Hon." nanghihinang saad nya ngunit mababakas dito ang kasabikan.

Positive.

"Negative, Hon." Liar, pero alam kong hindi to nakabubuti sa kanya kaya mas mabuti pang ilihim ito sa kanya. Nginitian ko sya at iniba na lamang ang usapan.

***

Ilang beses na syang naglalambing, tinatanong kung kilan ako pupunta sa kanila pero kung ano-ano na lang naidahilan ko sa kanya para lang mapanatag sya ngunit habang tumatagal lalo lang kaming nahihirapan kaya my parents told me na sabihin ko na sa kanya. Pinagmumukha lang daw syang tanga pati na rin yung sarili ko.

"Bat di mo agad sinabi?" I remained silent. "Hon naman e, sabi mo bawal ang liar pero bat ginawa mo." Dagdag pa nya. "Sorry, but let's forget it dahil ang mahalaga magpagaling ka." Balita ko kasi medyo maayos na ang kalagayan nya, nakalungkot nga lang na hindi nya ko kasama. Gusto ko syang yakapin at sabihin na nandito lang ako no matter what pero ito ako, dinagdagan pa yung burden nya. "Ikaw  rin di ba sabi mo ikakasal pa tayo? Alam kong kayang kaya mo yan. Mahal na mahal kita."

***

Mula nun, nagsumikap ko ako. Pilit kong gumaling kasi tutuparin pa namin yung pangarap namin, papakasalan ko pa yung babae minamahal ko. Weeks after bumuti na ang kalagayan ko at kasabay nun ay lumabas na yun results ng bagong swab test ko. And it's negative, ang saya kasi finally... finally makikita ko na sya. Gusto ko sana syang isurprise pag labas ko pero I think it's better tell her now kasi malay natin di ba, lalo syang maencourage mapagaling kaya naman I decided to call her after a few moments.

*Phone rings*

"Hello Nak?" It's not her, it's her mom. Hindi ko alam pero I know that there's something's wrong.

"Hello Tita, andyan po ba Hope? May ibabalita- Tita ok lang po ba kayo?" Naririnig ko ang paghikbi nya sa kabilang linya, sana mali ang nasa isip ko. Sana...

"Wala na sya Nak, wala na si Hope." And she cry more.

Ang sakit. Sa sobrang sakit parang, parang wala na akong maramdaman. Gusto kong umiyak, niwala man lang akong nasabi matapos yun. Narealize ko nalang naputol na yung linya ng pumasok yung doktor para sabihing malapit na akong makauwi, pero ano pa bang saysay kung wala na yung naghihintay sakin. Si Hope wala na sya...

***

"Welcome home!" They shout in chorus. Yes I'm home, it's nice to be back pero sya, hindi na sya babalik. I know I should be happy, maybe Hope take all our pain but not our heartaches. I don't know kung magiging masaya pa ba ako pero kasi mahal na mahal ko sya pero wala ako sa tabi nya nung pinipilit nyang lumaban. Pero higit sa lahat, wala ako nung libing nya. I don't know how to start but I will try because I know na yun ang gusto nya. I want her at peace so no matter what happen, I will try.

Days after ko makauwi I fix everything, lahat ng bagay na para sana sa kasal namin kinancel ko na even the church, yung stylist and everything. Lahat sila, hinahanap nila sya sa'kin pag dating ko. Masyado kasi syang mabait that's why people likes her a lot. After that I make myself busy para kahit papano mawala yung sakit.

***

"Nak busy ka ba? Paki hatid naman ako sa SM may bibilhin lang ako." My mom asked kaya syempre pumayag ko. Natraffic ako after ko syang ihatid, and pag lingon ko sa kaliwa I saw the church. Nag U-turn agad ako and take the chance para magdasal at alalahanin sya. Kaso mapagbiro talaga ang tadhana, akalain mo ba namang may ikinakasal. Gusto kong umalis pero parang may nagtulak sa'kin para pumasok. At ilang sandali pa nga at natapos na ang kasal.

*End of flashback*

Sila pala yung pumalit samin, ngayon kasi dapat yung araw na tutuparin namin yung pangako namin sa isa't isa kung di sya nagpaalam.

Parang tanga ako dito, umiiyak kahit di ko naman kakilala yung ikinasal pero kasi... Ang sakit pa rin pala, akala ko ok na ko e bat pa kasi ako pumunta dito. I decided to go home kesa magdrama dun kaso... malakas ata ang trip ng tadhana ngayon kasi heto ako, nasa tapat ng puntod nya.

Her birthday, christmas, new year, our monthsary and anniversary and even undas, lahat yun nasa bahay lang ako. I'm drowning myself sa alak kasi akala ko pagtapos nun ok na ulit. Never ko pa syang napuntahan. I tried but I'm scared. I'm scared to face the reality na wala na talaga sya.

"I'm sorry, I'm really sorry kung ngayon lang kita pinuntahan. Sinusubukan ko naman e everytime na akala ko kaya ko na pero hindi e I'm still hurting." I continue telling her everything, lahat ng gusto kong sabihin sa kanya sinabi ko na.

Hindi ko alam kung ako lang pero yung hangin, I can feel her hugs and kiss.

"I'm always here for you, 'till death do us part." Hindi ko alam pero parang ibinulong yun sakin ng hangin. I just close my eyes and feel her love.

-end-