Otopark

•Tanıtım•

  Ve bir silahın ateş sesi...
  "Hayır, hayır s-sakın"
  Ağzımdan son çıkan sözcüklerdi. Gözlerim tüm dünyanın yükünü almışçasına kapandı.
  Serumlardan yayılan B vitamini kokusu ile gözlerimi açtım.
  Açtığım gibi gözlerim onu aradı ama yoktu. Keşke bu bir kâbus olsaydı, sarılarak uyandırsaydı ama Allah kahretmesin ki değildi. Yanım da duran Gökmen'e baktım, O da gözleri kızarık bir şekilde baş ucum da oturmuştu. Boğazımdan sözcükler çıkmıyor adeta gözlerimle anlatıyordum, soruyordum onu.
  "Doktordan daha bir haber yok, bekliyoruz."
  Yalan söylediğini gözlerinden anladım o anki korku ile ameliyathanenin kapısına uçar adımlar ile gittim.
  Herkes dağılmıştı, tüm sevenlerini yerle bir etmişti. Asla inanmam onun gittiğine gidemez di zaten beni böylece bırakıp, sevdiklerini böylece bırakıp gidemez di Gece ye deniz vurmuş gözler. En kötüsü de bu yaşadıklarımızın benim yüzümden olmasıydı ama o uyanacaktı bu yaşadıklarımızı ileride hatırlayacak belki de çocuklarımıza bile anlatacaktık, annesi ve babasının neler yaşadıklarını.
  Tüm umudum ile onu bekliyor geri gelmesi için dua ediyordum.
  Kapı açıldı ve Doktor çıktı, tüm umudum ile gözlerine baktım.
  Doktor "maalesef " diyerek başını sağa sola salladı.
  Her şey bir anda durdu, her şey bir anda anlamsızlaştı.
  Ben Berfu Işık kalbime, gözlerime, ruhuma bütün bedenime hançer saplandı o an. Gözlerim den seller akıyor desem yanında az kalırdı. Hayır olamazdı beni kendine bu kadar alıştırdıktan sonra gidemezdi, yapamazdı yapmamalıydı.
  Onu morg da öylece yatarken göremezdim. Onun kalbinin atmadığı her saniye sanki benim aleyhime işlenir di. O giderse ben de giderdim yapamazdım.
  2 hemşirenin ameliyathane kapısından çıktığını görünce içeriye sıvıştım onu o hâlini görebilir miydim bilmiyorum ama son kez sarılabilmek için her şeyimi verebilirdim...

Yakında...