Ze loopt over de langestraat met de chagarijnige blik die altijd op haar gezicht te zien is. Geen behoefte aan aandacht van wie dan ook. Ze heeft een grote koptelefoon op om ervoor te zorgen dat ze niks of niemand hoort. Alleen de muziek brengt haar tijdelijk in een andere wereld. Het is inmiddels 10 uur, maar motivatie om de trein naar huis te pakken heeft ze nog niet. Thuis is ze toch alleen, tenzij haar stiefvader voor het eerst in zijn leven nuchter thuis komt uit de kroeg. Dat zou echt een wonder zijn. Toen haar ouders nog leefden was haar leven al een puinhoop, ze gingen gescheiden toen ze vier was. Ze hadden altijd ruzie. Haar moeder kreeg vorig jaar een auto-ongeluk en niet lang daarna verdween haar vader. Niemand weet waar hij nu is. Ze zit nu opgescheept met haar stiefvader en zijn zoon. Geen rede om naar huis te gaan dus.
Er komt een jongen naar haar toegelopen. Ze kent hem al van school, maar een gesprek met hem aanknopen heeft ze nooit gedurfd. "Heey, heb je zin om iets te gaan drinken", zegt hij. Ze knikt een beetje verlegen en loopt met hem mee naar een barretje. Ze praten wat over hun thuis situaties en dromen. Ze merken dat ze veel gemeen hebben. Ze zijn allebei klaar met alle onrust in Amersfoort en klaar met hun vrienden en ouders. Ze hebben het gevoel dat ze eindelijk hun verhaal met iemand kunnen delen. Ze hebben iemand gevonden met dezelfde gevoelens. Het voelt als een opluchting.
Daan heeft het thuis ook niet erg gemakkelijk. Zijn ouders hebben meer ruzie dan dat ze gewoon met elkaar praten. S'nacht hoort hij hun geschreeuw, daardoor kan hij geen oog dicht doen. Eerst gaat de een vreemd en dan de ander wel. Het ergste is dat hij ze daar op moet betrappen. Een behoorlijke rotzooi dus... Bij Maresa is dat precies hetzelfde.
Na de gezellige tijd die ze samen hebben beleeft word het al wel erg laat. Ze lopen samen naar het grote station toe. Gelukkig hoeven ze niet de hele tijd alleen te zitten in de trein. Daan moet bij station Schothorst de trein uit. Ze geven elkaar een knuffel nadat ze nog snel hun nummers uitgewisselen. ''Ik hoop dat ik je snel weer zie'', zegt daan. Niet veel later gaat Maresa er bij station Vathorst ook uit. Ze loopt naar huis toe. Ze droomt nog over wat haar was overkomen op deze regenachtige dag. Ze is opweg naar onrust en rotzooi terwijl ze net uit de rust komt en iemand had die haar begreep.
Thuis ligt haar stiefvader op de bank in de woonkamer. De geur van alcohol is duidelijk aanwezig en de asbak op tafel zit vol met opgerookte joints. '' Waar kom jij zo laat nog vandaan Maresa'', schreeuwt haar stiefvader woedend. ''Alsof jou dat wat uitmaakt, je geeft toch alleen maar om je eigen zoon'', antwoord Maresa daar op. Ze bedenkt zich dat deze opmerking niet het slimste was dat ze had kunnen zeggen. ''Zo praat je niet tegen mij'' zegt haar stiefvader nog bozer dan hij al was. Niet veel later geeft hij haar een klap in haar gezicht om haar de mond te snoeren. Maresa schrikt van de pijn en begint te huilen. Dit had ze niet van hem verwacht, het kon dus nog erger dan het al was bij haar thuis. Maresa's stiefbroer liep van de trap af naar beneden. Lacherig zegt hij tegen haar ''Ja huil jij maar even klein kind''.
