Çocukluk Aşkım

Sen kimsin....

- Güneş!

....

-Güneş kızım uyan!
-Anne! Anne nerdesin?

-Burdayım güneşim aç gözlerini..
.........

Sabahın ilk ışıklarıyla araladığım gözlerimi annemin yasemin kokusuyla tamamen açtım.

Gece ne olduğunu bilmiyodum ama annemin yatağın üzerine narince uzanan başını gördüğümde ise yine bir kabus gördüğüme kanâât getirmiştim. Başımı hafifçe sağa çevirip komidinimin üzerindeki saate baktım. Sıkıntıyla gözlerimi tavan çevirip daha sabahın 07:15'ini gösteren saate bi o kadar saat daha lanet okudum. Şu anda fazla kıpraşmış olucam ki annemin hafifçe açılan gözleriyle bakıştım. O kadar yorgun ve solgun görünüyoduki gözleri.İyi olduğumu görünce tekrar uyumaya başladı. Bir anda anneme haksızlık ettiğimi düşündüm

Yıllardır o kadar acı çekmişti ki sayemde o kadar canı yanmıştıki. Ama hepsi babam yüzünden oldu. "Ben daha 6 yaşındaydım evde canım o kadar sıkılmıştı ki biraz dışarı çıkıp hava alma isteğim geldi,ama keşke çıkmasaydım çünkü o an,o an bidaha hiç görmek istemeyeceğim anlara şahit oldum. Dış kapıya yanaştığımda babamın başka bir kadını kucağında yan dairenin kapısını açıp beraber içeri girdiklerini gördüm. Eve girip anneme olayı anlattığımda , sanki normalmiş gibi umursamayınca işte o zaman anladım annemin her şeyden haberi olduğunu. Bana doğru hafifçe uzanıp kulağıma sadece 4 kelime fısıldadı. "mecbur kalmasam burada durmazdık" .

Birkaç günün ardından hergün başka başka kadınlarla eve giren babama olan öfkem tazeleniyordu. Fakat bir gün okadınlardan biri yanıma gelip " sana acıyorum küçük kız " dediği anda olan oldu. Sinir krizi geçirdim.Hastaneye yatırdıklarında daha kötü oldum. Bir çocuk kliniğiydi yatırdıkları yer. Herkes degisen ruh halim yüzünden benden uzak dururken sadece iki kişi benimleydi. Annem ve deniz. Gideceğim gün yanıma gelip elimi sıkıca tuttu. Gözleri dolmuştu,aglıyacak gibi duruyordu. Sonra gözlerime derinden bakıp..." gitme güneş. Bırakma beni. Ne olursun. Eger gidersen sensiz kalırım senin karanlığında iyileştim ben. Senin yokluğunda ölürüm." çok kötü olmuştum. Sanki biri beni bıçaklamışta yaramı deşmiş gibi hissediyordum. Minnacık parmaklarımı ellerinden çekip yanağına ufacık bir öpücük bıraktım ardından kafamı kaldırıp son kez mırıldandım"Buna mecburum. Ama sana söz veriyorum ki seni bulmak için elimden ne gelirse yapıcam."

Son konuşmamızdan sonra ellerinden son kez tutuşum.Zaten o günden sonrada annemle o lanet evden taşındık. Sonnrada denizi hiç görmedim sadece hayal edebiliyordum okadar.şimdide görsem bile tanıyamam onu nasıl olsa ardan 11 yıl geçti. Oda unutmuştur beni hatta başkasını seviyodur.

Telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim . (masal mesaj atmıştı. )

(- güneş nerdesin sen kızım ya. 2saattir yandım burda hadi sahile gel...)

Mesajı görmemle yüzümde hafif bir tebessüm oluştu. En yakın arkadaşımdı masal. Ortaokuldan beraber anca beraber kanca beraberdik onunla. Ama hemen gitmezsem katilimde olabilirdi. Annemle yatakten hafifçe doğrulurken bir yandanda boynunu ovuşturmaya başadı. Ârdından bana bakıp usul bir sesle seslendi.
- annem nasılsın .
- iyiyim annecim

Bu sefer sorgularcasına bakmıştı bana.

-kim aradıki seni

Yatakta hafifçe doğrulup anneme baktım.
-masal aradı annecim. Sahilde beni bekliyomuş.
- tamam git ama fazla yorma kendini.
-canı........m annem benim.