~Gece'nin dilinden~
Merhaba günlüğüm!
Bu benim seninle paylaştığım ilk yazım
Ben "Gece Akter" on sekiz yaşındayım
Tam iki hafta önce, Bursadan İzmire taşındık
Biraz yerimi yadırgamış olabilirim tabi arkadaşlarımı akrabalarımı bırakıp hiç bilmediğim kimseyi tanımadığım bir şehire gelmek sadece benim değil annem içinde zor oldu ama oradaki kötü geçmişten kaçmanın başka yolu olduğunu sanmıyorum babam ise.. beni ve annemi ben dört yaşında iken terketti fazla üzülmüyorum hatta hiç üzülmüyorum onu hatırlamamam yüzünü dahi görmemiş olmam onu hatırlatmıyor yani o bakımdan sıkıntım yok.. tabi ki arkadaşlarımla irtibatı kesmedim onlar benim ailem. Bakalım ilerleyen günlerde sana nasıl anılar getireceğim.
Ben günlüğüme olan yazıyı bitirdiğimde annem kapıyı çaldı
"Gel"
Annem kapıyı açtığında yüzüne ve vücuduna yorgunluk çökmüştü mırıldanarak ;
" Kızım yemek hazır seni sofrada bekliyorum "
Kapıyı kapatmak için elini kapının koluna koyduğunda hafif bir endişe ile anneme doğru yöneldim ;
" Anne neyin var birşey olmuş sana, rahatsız mısın? "
Annem gözlerini benden kaçırıp parke zemine bakarak konuşmaya başladı.
" Kızım ben senin için çok endişeleniyorum"
Anneme şaşkın bir ifadeyle baktığımda konuşmaya devam etti.
" Okullar tatil olduğundan bu yana odandan dışarı çıkmıyorsun çıkıncada su içmek için iniyorsun mutfağa, geçen gün seni ancak ısrarımla Melis teyzenlere götürdğümde ise burnundan kan geldi ve farkında bile olmadın hastaneye gidelim dediğimde ise hayır istemiyorum diyerek geçiştirdin kızım ne oluyor sana? "
Annem bunları söylediğinde üzüldüğümü hissettim yüzümde buruk bir ifade vardı annemin yanına yaklaştım ve omuzlarından tutarak gözlerinin içine baktım.
" Anne ben gerçekten iyiyim ama yine de korkuyorsan sana söz veriyorum kendimi kötü hissettiğimde direkt sana söyleyeceğim. "
Annemin gözlerinden bir iki damla yaş aktı (toz kaçmıştır herhalde) olumlu bir şekilde başını sallayarak bana sıkıca sarıldı ben de ona sarılarak karşılık verdim. Sıcak bir kucaklamaydı annemin yaptığı herşeyin benim iyiliğim için olduğunu biliyorum, onu çok seviyorum..
Annem ile birlikte yemeğe indiğimizde annem sanki içindeki dertten kurtulmuş gibiydi çok rahattı yemek biz aşağı inene kadar soğuduğu için yemekleri ısıttık benim küçük bir baş dönmem olduğu için anneme çok belli etmeden yavaşça oturdum ama nedense başım dönmeye devam ediyordu önümde duran masanın üzerinde ki bir bardak suya bakarak düşüncelere dalmış gibiydim ama öyle değildi gittikçe mayışıyordum başım döndüğü kadar ağrımaya da başlamıştı göz kapaklarım iyice çöküyordu ama kapanmaması için çok direndim ve yenildim..tek düşündüğüm aklımda ki o adam yanımda olduğunu hissediyordum ve bu yüzden huzurluydum dışarıda yağmurun sesi yanımda da annemin ismimi söyleyip durması yanaklarımı annemin elleri arasında hissetmiştim yağmur sesiyle karışan ambulans siren sesleri herşeyi duymuştum taa ki bilincim tamamen kapanana kadar hatırladığım son şey endişeli bir sesle annemin ismimi defalarca söylemesi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
O KAFAMIN İÇİNDE
Science Fiction" Gece, kafasının içinde yarattığı adama aşık olur her yalnız kaldığında hayali karşısında belirir ama o adamla bilmeden yolları kesişecektir. Bir arada olduklarında zamanın durduğunu zannetseler bile aslında zaman hiç olmayacağı kadar hızlı akmaya...
