Rengarenk çiçekler açan bu bahçede, güzellikleriyle büyüleyen onca gülün içerisinde, ben sadece dikenlere denk geldim.
Kendimi bir kaleye hapsettim ve çaresizce yalnızlığa esir oldum.
Ben sadece seni istiyorum ama bu beni suçlu hissettiriyor.
Ben, ellerini tutmak istiyorum ama kaderim bu ya; istediğim hiçbir şeyi yapamıyorum.
Beni böylesine etkileme lütfen. Çünkü, ben sana yaklaşamam.
Ah baksana, bana seslenebileceğin bir ismim bile yok.
Biliyorsun ya, sana kendimi gösteremem.
Kendimle birlikte seni de o kaleye hapsedemem. Seni de yalnızlığımla beraber sürükleyemem. Mahvolduğumu görmene izin veremem.
Seni istiyorum. Evet, birlikte olamayacağımızı söylüyorum ama hâlâ seni istiyorum.
Yalnızlığımın kalabalık bahçesinde, tenha bir köşede açan bu çiçeği sana benzetiyorum.
Naif ve kırılgan, beyaz ve soluk, hoş kokulu yalnızlık çiçeğimi sana vermek istiyorum. Ah ama biliyorum ki, bunu asla yapamam.
Unuttun mu? Saklanmalıyım.
Çünkü ben suçluyum.
Korkuyorum. Parçalara ayrılmış haldeyim sanki. Yanımda bile olmamana rağmen beni bırakıp gideceksin diye korkuyorum. Fazla inanıyorum belki de, burada olmadan da burada olabileceğine..
Bu gezegende yapabileceğim tek şey; sana benzeyen güzel bir çiçek yetiştirmek.
Çiçeklerimin gezegenine gittiğimizdeyse her şey değişecek, inanıyorum.
Ne demiş şair, "İlle görmek için mi beklenir güzel günler? Beklemek de güzel."
