Hi, keso here! This story includes mature content, include explicit and provocative language. Not suitable for people who are closed minded and narrow minded.
This story is unedited. It might have typographical and grammatical errors.
Sorry for the inconvenience.
DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
WARNING: There are scenes that can trigger your emotions. Also, there are strong language. Please read at your own risk.
All rights reserved. No part of this story may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, without the prior permission of the author.
PLAGIARISM IS A CRIME!
“To engage in downright plagiarism is disappointing. It's cynical, opportunistic and hypocritical.” [©saul bass.]
[THIS IS A WORK OF FICTION.]
*errors ahead*
PROLOGUE
It's been 4 years since I left the Philippines. I'm now a Doctor. A Professional Doctor, Cardiologists. Natupad na ang pinapangarap ko. Finally, sa lahat ng sakit at hirap na naramdaman ko ay nalagpasan ko lahat ng iyon ng mag-isa.
My first three years here was really difficult. Pinagpatuloy ko dito ang hindi ko natapos sa Pilipinas. It was really hard being alone here. Pero ano pa nga ba ang magagawa ko? I risked everything I have but I guess it's all worth it.
Pero isa lang ang tanong ko. Am i really happy?
Beside that, I am thinking if I didn't left the Philippines, maabot ko kaya lahat ng meron ako ngayon?
Hindi. Hindi rin siguro. Kaya dapat maging masaya na lang ako. Kahit yung sarili kong kaligayahan ay na iwan ko sa Pilipinas. Bakit kailangan ko pang maalala ang lahat ng iyon? Pwede bang makalimutan ko na lang lahat ng nangyari sa akin... Sa amin noon.
"Doctora Dizon, aquí está su cita para hoy," My physician assistant said, while giving the list to me.
[Translation: Dra. Dizon, here's your appointment for today.]
"Gracias." I simply said to her. She smiled a little and closed the door.
It's been 1 year since I started working here. Mexico is a very beautiful place. Lahat naman ng lugar o bansa ay maganda. Kung kailangan mong takasan ang nakaraan ay wala ka ng magagawa kundi mahalin ang lugar kung saan ka naroon ngayon.
If someone will ask me why I chose to be a cardiologist? It because I want to know how our heart works. Gusto kong malaman kung paano ba siya nasasaktan dahil sa katangahan natin. Gusto kong malaman kung ano ba ang makaka buti sa puso natin.
"Hola como te sientes?" Another young patient. He is 7 years old, he's wearing his big smile.
[Translation: Hello, how do you feel?]
He sighed "Lamentablemente me duele el corazon..." He pouted.
[Translation: Unfortunately, my heart hurts...]
We ran out some test to know what's the problem. Ang bata niya pa para mag ka-sakit ng ganoon. Kung kailan hindi mo pa nasusubukan mag mahal ay sira na agad ang puso mo. Bakit ganoon? Masiyado naman mapaglaro ang tadhana...
My appointments ended early today so I still have time to visit Historic Morelia. I don't want to go home to my condo right away because I don't want to feel alone, again. Ewan ko ba, lagi akong dumadaan roon kapag may oras ako.
Nag drive ako papunta ron. Sa isang tao na pag tratrabaho ay naka bili na rin ako ng sarili kong sasakyan.
Napaka ganda naman talaga dito. Kahit malibot ko ito ng maraming beses ay hindi pa rin ako mag sasawa. Tuwing titignan ko kasi 'to may naaalala akong isang scenario, at talaga namang na paka saya ng alaalang iyon kaso ang problema hindi ko na mababalikan 'yong taong kasama ko noong panahon na iyon dahil kupas na. Wala na. At higit sa lahat may babalikan paba ako? After all sarili ko lang uuwian ko. Ako at ako lang.
Minsan iniisip kong bumalik sa Pilipinas pero para kanino? Hindi ko kilala ang tunay kong mga magulang at wala na rin si Mommy Amelia, siya 'yung nag adopt sa akin and she said my real mom was her close friend but unfortunately they pick different paths. Isang araw iniwan na ako sa tapat ng bahay nila. Mommy Amelia has no child kaya she treated me like I was her own child. But she died 6 years ago, because of lung cancer. Pinamana niya lahat sakin lahat ng ari-arian niya but I only used it for my studies at ngayong may trabaho na ako hindi ko na ginagalaw.
Kaya para kanino? Para kanino kung sakaling bumalik ako sa Pilipinas. Wala. Wala na akong babalikan. Gusto ko mang bumalik subalit gusto ba akong bumalik ng tadhana?
I was taking a picture again, every momentum of my life dapat my pictures. Kahit paulit-ulit ay hindi na ako mag sasawa. Para saan pa kung mag sawa ako? Ang dapat ko na lang gawin ay maging masaya para sa sarili ko at para na rin.... Sakanya.
I was about to walk again but someone grabs my wrist.
"Celena..." His eyes was longing. Duke bakit kapa nag pakita?
Tumitig ako sa mata niya at tumakbo papalayo. "CJ!...Celena!? Talk to me please..." Pero dahil sa mga taong dumadaan ay hindi niya na ako na sundan.
Bakit? Bakit ko pa siya nakita? Kung pwede lang umakto na hindi ko siya kilala ay ginawa ko na, subalit tuwing makikita ko ang mukha niya at matitigan ang mga mata niya ay humihina ang aking tuhod. Para bang mina-magnet niya ako papalapit sa kaniya.
Nag antay ako ng gabi para ma sigurado kong hindi ko na siya ma kikita o makakasalubong. Nang gumabi na nag lakad ako ng mabilis papunta sa sakyan ko.
"Celena... I'm happy the we met again..." Tinignan ko siya sa mata. Pinipigilan ko lang umiyak dahil mag mumukha nanaman akong kawawa.
"I'm not, Duke. I'm not happy to see you again..." Pagka talikod na pagka talikod ko ay agad na tumulo ang luha ko na kanina ko pa pinipigilan. I ran fast as much I can. Pag dating ko sa sasakyan ko ay pinaandar ko agad.
When I saw him, I felt a strange joy but still nothing new I really don't want to see him anymore, I really don't want to remember him but what can I do? my heart and mind are the ones who say that I still love him.
Kaso ayoko na. Ayoko nang maging parte ng malungkot at masasayang scenario ng buhay niya.
Kaya ko pang gumawa ng masasayang alaala...
Ng mag-isa.
Ng wala siya.
©maurin
