İnsanlar eskiyi özler.
Bazen o kadar çok özlerler ki, yatağına yatıp o günleri düşünüp ağlamak ister.
Ya da belki istemez.
Eskilerin geri gelemeyeceğini bilmek ve bunun olmasına engel olamamak da çok acıtır mesela.
En azından bu özleminizi dinleyecek biri olmalı bence yanınızda.
Size destek olacak birileri.
Yanlız olan insanlar da var, onlar kimseye anlatamıyor ve özlemleri içlerinde büyüyor.
Bu çok kötü birşey.
Ve bunu tam anlamıyla anlatamıyorum.
Biliyor musunuz?
Eskinin gelmesi için yemin ediyorum herşeyimi verirdim.
Eski arkadaşlarımın, eski zamanlarımın, eski anılarımın.
Bunları neden yazıyorum bilmiyorum ama sanki yazmam gerekiyormuş gibi hissediyorum.
Ya da...
Neden yazdığımı biliyorum.
Benim bunları anlatacak kimsem yok.
O yüzden işte.
Birşey daha söylemek istiyorum.
Hani insanlar der ya 'kalabalık yanlızlık' diye.
İşte o bile bir nimet haberleri yok.
Ben kalabalık yanlızlık falan yaşamıyorum çünkü beni seviyormuş gibi yapan biri bile yok.
Aaaaaaaa cidden çok kötüüü!!!
Sanki içimde bir canavar var, diğer duygularımı sömürüp özlem sıçıyor.
Ağladığımı duyan biri bile yok.
Off neyse işte herkes kendi derdinde.
Beni duyacak, beni bulacak, beni anlayacak biri yok zaten.
O yüzden saçmalamaya da gerek yok.
Ama, birisi beni yalandan da olsa seviyormuş gibi davransa yine de kabul ederim.
İyi bir arkadaşa ihtiyacım var cidden.
Ve birşey söyleyeyim mi?
Şimdiye kadar 'en iyi arkadaşım' dediğim kişiler -onlar da ömrümde sadece 3 kişi- hiçbiri dönüp de arkasına 'arkadaşım ne yapmış?' diye sormuyorlar ve büyük ihtimalle beni unursamıyorlar.
Ben maneviyata aşırı önem veren ve fazla sadık bir mal olduğum için onlara çok fazla önem verdim.
Bugün Lgs lanet şeysine girdim,
'en iyi arkadaşım' yanıma gelmedi ve büyük ihtimalle beni gördü.
Görmeden beni bulmaya çalışıp yanıma gelmesi lazım normalde ama o beni görmezden geldi.
Duygusuz olmak en iyi seçenek.
Ya da duygularını saklamak.
İkisi de zor ama zaten zor olmayan hiçbirşey yok.
Hayat zor.
Amaaaann neyse.
