Hey, diyordu bir yüz önümde dikilmiş o_O
Noldu bana nerdeyim? Dedim kendimce.
Karşımdaki güldü ve dedi ki dün gece yine krizin tuttu. Aman boşverelim biraz soluklan. Dedi birden Fırat.
Ve sonradan aklıma gelmişti ki Fırat bizim komşumuz daha doğrusu yeni bir ev arkadaşı bulana kadar benim.
Neyse benim adım Kerem.
İsterseniz önce bir kendimi tanıtayım
Ben Kerem. 22 Ekim 1997 Uşak doğumluyum. Çocukken annem babam çok kavga ederdi çocukluğumu pek yaşayamadım sayılır. Ve hep ufak tefek biriydim hala öyleyim. Neyse ilerisini hikayenin devaminda öğrenirsiniz ha bide unutmadan koyu Fenerbahçeliyim :Dd
Hastaneden çıktık ve hiçbir şey hatırlamiyorum beynim sulandı bi an. Hatırlar gibi oldum ve evet hatırladım yine her zaman olduğu gibi Elifle kavga etmiştik.
Her zamanki gibi saçma nedenler neyse onu düşünmenin vakti değil eve hangi taksi parasıyla gidicem ben ?!?!
Ve bir telefon arayan Erdem'di.
Açtım ve 'hastaneninde önünde bekle bisikletlerle geliyorum' dedi ve sanki içimde büyük bir rahatlama olmuştu.
Eve geldik ve duş alıp biraz uzandım. Derken telefonu elime aldım ve annem 3 kere aramıştı şuan hiç konuşacak halde değilim diye geçirdim içimden ve telefonu sarja takıp uyudum.
Elif: Kız arkadaşım
Erdem: İlkokul yıllarımdan arkadaşım
