"Heey babe, hoe was je dag" Jemaro loopt de kamer binnen en geeft me een kus. Ik ga hem niets vertellen over wat ik vandaag heb gedaan, dat is mijn geheim. "Heey schat, ik heb een beetje door de stad gewandeld en een brief voor mijn moeder geschreven" er rolt een traan over mijn wang. "Niet huilen Jamie, je kan altijd een telefoontje plegen of een skype gesprek met haar voeren als we in het buitenland zitten want hier is het te riskant." "Nee dat wil ik niet, het maakt alles moeilijker, ze is zwanger en ik heb haar alleen gelaten!!" Ik huil hart verscheurend en Jemaro pakt me vast, maar ik duw hem weg, dit is zijn schuld! "Raak me niet aan dit is jou schuld!" Schreeuw ik hard. Ik zie de tranen in Jemaro zijn ogen plaats maken voor woede, zijn lippen bewegen maar er komt nog geen geluid uit. " Je was vrij om weg te gaan, je had toch een plan om money te maken! Nou dit hoort er bij of je gaat terug naar je zielige leven in de ghetto of je werkt voor die villa!" Hij loopt boos de badkamer in. Ik weet dat hij gelijk heeft maar dat ga ik hem niet zeggen. Ik kruip het bed in en besluit te gaan slapen. Het is 3:45 en Jemaro ligt niet naast me, waar is hij dan vraag ik me af. Ik loop de badkamer binnen en zie hem dan zitten, hij is in slaap gevallen, ik zie de opgedroogde tranen nog op zijn gezicht. Hoe is zijn jeugd geweest? Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Mijn jeugd was vreselijk, maar zonder hem was ik nooit geworden wie ik nu ben. Ik veeg zijn tranen weg "babe sta op en ga in bed verder slapen" hij word langzaam wakker, maar niet met de glimlach zoals hij altijd wakker word naast mij. Hij duwt me omver en loopt de badkamer uit. " Het spijt me" roep ik terwijl ik achter hem aan loop. " Ik had het niet op jou moeten afreageren, het is mijn eigen keuze dat ik hier ben maar soms heb ik het gewoon een beetje moeilijk" " Dat weet ik ook wel Jamie maar het doet me pijn om je zo te zien. Je bent het eerste meisje die ik binnen laat aan mijn kant van deze duistere wereld, ik wil samen met je werken en niet tegen je. Als je weg gaat kan ik je niet beschermen tegen de slechte dingen die met je kunnen gebeuren ". Zijn woorden echoën in mijn hoofd maar ik begrijp het, mijn leven komt in gevaar als ik weg ga en mijn mond open doe. "Hoe ben je zo geworden? Hoe was je jeugd? Waar zijn je ouders?" Jemaro kijkt me met verbaasdheid aan. Hij twijfelt of hij me moet vertellen, ik zie het aan zijn ogen. Ik pak zijn hand, hij volgt met z'n ogen mijn hand en begint dan te vertellen. " Ik kan me herinneren vanaf mijn 5e. Ik woonde in Suriname, volgens mij in Paramaribo. Ik was de jongste van het gezin, we waren arm en mijn broers en ik moesten elkedag werken in plaats van naar school gaan. Op een dag verkochten we fruit bij het stoplicht toen een blanke vrouw me riep en zei dat ze iets lekkers voor me zou kopen. Ik was natuurlijk blij en ging mee. Ze liet me plaatjes van kinderen in een weeshuis zien en zei dat ik mee kon komen, ik zou nooit meer hoeven te werken en misschien zou ik geadopteerd worden. Ik ging mee en bleef daar 5 maanden tot ik geadopteerd werd. Ik heb mijn biologische moeder nooit meer gezien maar dat vond ik niet erg, ze sloeg me bond en blauw en liet me elke als een slaaf werken. Mijn leven hier in Nederland was geweldig, ik ging naar school en ik was de beste leerling tot aan de 2e klas van de havo. Mijn ouders gingen scheiden en een jaar later overleed mijn moeder. Toen begon de hel pas echt. Ik werd van pleeggezin naar pleeggezin gestuurd. Ik werd mishandeld en blootgesteld aan drugs. Ik heb ooit op het punt gestaan er een eind aan te maken maar toen kwam ik Samuel tegen , hij heeft mij gebracht naar waar ik nu ben". Ik ben sprakeloos, dit is mijn Jemaro, mijn partner in crime.
