Chanyeol tedirgince zile uzandı ve yavaşça bastı. Burada olmasının ne kadar doğru olduğunu bilmiyordu ve Baekhyun’un kendisinden kurtulduğu için mutlu olduğuna emindi. Şimdi gelecek ve tekrar onun huzurunu bozacaktı.
Baekhyun’un annesi sevecen bir gülümsemeyle kapıyı açtığında Chanyeol da gergince gülümsedi.
“Aranızda ne geçtiğini bana söylemedi fakat bir süredir kötü bir ruh halinde. Kafeye gitmek bile istemiyor. Nedenini sorduğumda ise sadece yorganını üstüne çekiyor. Chanyeol haksız olsa bile Baekhyun biraz fazla duygusal biri.” Chanyeol anlayışla kafa salladı.
Baekhyun’un neden böyle davrandığını anlamıyordu. Oysa o hayatında yeni biri istemediğini açıkça söylemişti.
Baekhyun’un odasının kapısına geldiklerinde Bayan Byun gülümsedi ve kendi işine geri dönmek için arkasını döndü. Chanyeol öylece kapının önünde dikildikten sonra yavaşça kapıyı açtı. Kapıyı çalıp da girsem mi girmesem mi diye daha da gerilmek istememişti.
Yorganın altına gömülü olan minik bedeni gördüğünde suratında masum bir gülümseme oluştu fakat gözleri odanın duvarlarına kaydığında suratındaki gülümseme yok olmuştu. Daehyun ve Baekhyun’un resimleri her yerdeydi.
Ve bütün bunlar Chanyeol’un bir kez daha farkında varmasını sağlıyordu. Baekhyun gerçekten de hala Daehyun’a aşıktı, Chanyeol’un çabası boşunaydı.
Yatağa yaklaştı ve suratındaki buruk gülümseme eşliğinde Baekhyun’a baktı. Kısa olan hafifçe çatılmış kaşlarıyla uyuyordu. Chanyeol onun yumuşak saçlarını okşadığında Baekhyun burnunu kırıştırarak gözlerini ovdu.
“Anne uyumak istiyorum” Sızlandığında Chanyeol gülümsedi.
“İşe gitmen gerek” Chanyeol fısıltı denilecek kadar kısık bir sesle söylediğinde Baekhyun hızlıca gözlerini açtı.
Gözlerini kırpıştırdı ve karşısındakinin Chanyeol olduğundan emin olmak için tekrar gözlerini ovdu.
“C-chanyeol?” Chanyeol kafasını salladığında Baekhyun hızla doğrularak kollarını sıkıca onun boynuna doladı. Chanyeol şaşkınca kıpırdayamazken Baekhyun yüzünü Chanyeol’un boynuna gömdü.
“Özür dilerim” Sesi boğuk çıksa da anlaşılıyordu.
“E-en azından arkadaş olsak. Seni kaybetmek istemiyorum” Baekhyun mırıldandığında Chanyeol iç çekti. Arkadaş, mükemmel arkadaşlar olacaklarına şüphe yoktu zaten.
Yavaşça kafasını salladı ve o da kollarını ince bele doladı.
“Sen neden buradasın?” Baekhyun geri çekildikten sonra sordu.
“Annen beni çağırdı. Neden işe gitmiyordun?” Chanyeol gerçekten de anlamamıştı. Hem Chanyeol’la sadece arkadaş olmak isterken hem de ‘düşündüğü şekliyle’ Chanyeol’un onun peşini bırakmasına üzülmüştü. Küçük ego yumağının tekiydi. İlgi bekleyen yavru köpek.
“Ş-şey ben hastaydım” Chanyeol kaşlarını kaldırdığında Baekhyun sadece gözlerini kaçırdı.
"Pekala şimdi giyin" Chanyeol odadaki koltuğa otururken söyledi.
"Ama sen..?" Baekhyun Chanyeol'a ardından kapıya bakarak söylediğinde Chanyeol omuz silkti.
"Arkadaşlar birbirinden çekinmezler Baek" Baekhyun kısa bir süre kıpırdamadıktan sonra mecburen tişörtüne yöneldi ve hızlıca çıkarıp dolaptan kaptığı herhangi bir tişörtü üzerine geçirdi. Gergince Chanyeol'a bakarken pantolonunu nasıl giyeceğini düşünüyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Plan:404 Not Found
FanfictionChanyeol tanımadığı birini kendinde aşık etmek istiyordu, onu büyülemek ve sonunda kendine aşık olmasını sağlamak. Ama bu o kadar kolay değildi.
