ေသေသာသူၾကာရင္ေမ့မယ္
ဆိုတဲ့စကားက lisaအတြက္
ေတာ့မွားေနသေယာင္....
၃ႏွစ္ဆိုတဲ့အတိုင္းတာတခုကို
ေရာက္ခဲ့ၿပီအခုထိ သူမ ကို
Lisaမေမ့ႏိုင္ေသး...
ေမ့ႏိုင္ဖို႔ကိုလည္းမႀကိဳးစားခဲ့ဖူး
တလတခါသူမ ႐ွိတဲ့ေနရာေလးကို
Lisaေရာက္ေအာင္သြားတယ္
သူမ ႀကိဳက္တဲ့ ေနၾကာပန္းေလးကို
ယူသြားဖို့္ကိုလည္းမေမ့မေလ်ာ့ပဲနဲ႔ေပါ့...
အခ်စ္႐ွိရာကိုသြားပါမယ္ဆိုမွ
ရာသီဥတု ကအုပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖစ္ေနသလို...
ဘယ္လိုအရာေတြတားတား lisaသူမ ႐ွိရာ
ကိုေရာက္ေအာင္အျမဲသြားသည္။
လက္ထဲကစီးကရက္ ကိုတခ်က္ဖြာလိုက္ကာ
"ဒီခ်ိန္ဆိုမင္းကိုယ့္အလာကိုေမ်ာ္ေနေလာက္ေရာေပါ့"
လို႔တိုးတိုးေလးညည္းတြားလိုက္ရင္း
သူမဆီသြားဖို႔ထြက္လာလိုက္သည္။
ေရာက္ပါၿပီသူမ႐ွိတဲ့ေနရာေလးကို
ဒီေက်ာတေနရာအိမ္ငယ္ေလးက
ကိုယ့္ရင္ခြင္ေလာက္ေႏြးေထြးပါ့မလား...
"အလြမ္းေတြနဲ႔ဒို့ကိုတေယာက္ထဲထားၿပီးထြက္သြားတာ
သိပ္ၾကာၿပီေနာ္ "
"ျပန္မလာေတာ့ဘူး လားဟင္"
"အရမ္းတကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္မထင္ဘူးလား ဒို႔ကို
တေယာက္ထဲထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားတယ္"
" သိပ္မၾကာပါဘူး ဒို့မင္း႐ွိရာေရာက္လာေတာ့မွာပါ"
လို႔ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံေလးနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။
မိုးရြာရင္ၾကားေနစျမဲျဖစ္တဲ့ မိုးခ်ိန္းသံေတြ
ၾကားရင္ေၾကာက္ေနမွာဆိုးလို႔ ထီးတေခ်ာင္းနဲ႔
သူမေဘးမွာအၾကာႀကီးအေဖာ္ျပဳေပးေနခ်ိန္
ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ေဘးဘီဝဲယာကို
ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္...
"လူယုတ္မာေတြကြၽန္မကိုလႊတ္..."
မိန္းကေလးတေယာက္ကို ေယာက်ာ္းသား
သံုးေယာက္က အတင္းဆြဲေခၚေနတဲ့ျမင္ကြင္း...
ျပသနာပဲ ကိုယ္သူမကိုေနာင္ဘယ္ေတာ့မွရန္မျဖစ္ဘူး
လို႔ကတိေပးထားေသာေၾကာင့္ ျမင္ေနရေသာျမင္ကြင္းကို
မ်က္ႏွာလြဲလိုက္သည္။
